Luid gebonk op mijn deur. Ik schrik wakker, hoor een heldere vrouwenstem roepen, taxi is waiting. Ik heb geen taxi besteld en zeker niet om 06.00 in de morgen. Open de deur en zij vraagt, mister Hensen, ik schudde mijn hoofd en zeg haar dat zij verkeerd is. Mag ik even bellen vroeg zij zenuwachtig. Ik zag dat zij schrok van het antwoord, een ielig oohhh geluid ontsnapte haar. Toen kwamen de vele sorry,sorry mijn kant op, ik heb kamer 806 en zij moest op 608 zijn. De toegenomen hoeveelheid adrenaline zorgde ervoor dat mijn slaap geheel vervlogen, energie genoeg om de dag gelijk te beginnen. S’ avonds kreeg ik van de receptie een heerlijk glas sauvignon blanc aangeboden, voor de schrik deze morgen. Vroeg ontbijt, gelukkig kan dat vanaf 06.30. Dagelijkse routine begonnen, e-mail, Facebook, Polarsteps Instagram en Reisblog bekijken. Altijd blij om reacties te zien en vooral te lezen. Het helpt om heimwee te beteugelen. Koelwagen werd besteld om mij naar het Grand Palace te brengen. De ritten in Aba Dhabi zijn saai, wel veilig, hoewel de rijstijl van de meeste chauffeurs mij aan Max Verstappen doen denken. Zij hebben voorkeur om met piepende banden door de bochten te gaan, dat maakt deze ritten nog enigszins spannend. Ik kwam bij een prachtig groot gebouw lange oprijlaan. Bij de ingang zag ik een groep mannen in onberispelijke glimmende kledij, de deur van taxi werd voor mij geopend. Ik werd zeer vriendelijk begroet en de deur van het palace werd ook voor mij geopend. Ik kwam binnen in een enorme hal en zag dat ik naar het Emirates Palace hotel was gebracht. Nu ik er toen ben, dacht ik, loop ik door om de luxe van dit 5 sterren hotel te bekijken. In verbijsterende verbazing, wat anders is dan verwondering, heb ik daar rondgelopen, wat een overdadige luxe. De inrichting met mozaïeken van zilver, goud en glas zorgt voor een hoog bling-bling gehalte. De plafonds zijn rijkelijk versierd met maar liefst 1002 kroonluchters. Onbegrijpelijke weelde, het schijnt 3 miljard dollar gekost te hebben en dat zet mij aan het denken, waarom en voor wie? Ik besluit om naar het echte palace te gaan, loop naar buiten, een glimmende medewerker vraagt waar ik naar toe wil, ik zeg, het Grand Palace. Komt gelijk een auto voorrijden, ik stap in en wordt naar het echte Palace gebracht dat naast het Emirates ligt. Bij aankomst hoef ik niet te betalen, service van hotel. De chauffeur wenkt naar iemand en vervolgens komt een golfkarretje voorgereden die mij naar de ingang brengt. Een zekere schroom maakt zich van mij meester, hoewel bij een temperatuur van 44 graden het wel aangenaam is. Hypocriet, mompel ik tegen mijzelf. Het presidentiële palace Qasr Al Watan is nog steeds in gebruik. Bij binnenkomst door de security net als op vliegvelden. Bijzonder was dat ik mijn camera uit de tas moest halen en een foto moest maken. Ik dacht weer eens grappig te zijn, richte de camera op een van de vrouwelijke medewerkers en vroeg of ik een foto van haar mocht maken, zij lachte en schudde van nee. De mannen waren minder gecharmeerd van mijn actie, maakte mij kort en bondig duidelijk dat ik op de grond moest richten. Foto gemaakt en ik mocht verder. Het waarom is mij nog steeds niet duidelijk, de norse gezichten nodigden ook niet uit om het te vragen. Hier minder bling-bling, wel veel prachtige mozaïeken. Centraal is de grote hal, deze maakte veel indruk op mij en de verwondering is het ambachtelijk werk. Mensen handen hebben dit gecreëerd, waar ik een diepe bewondering voor heb. Het is werkelijk een lust voor het oog. Ik ben verder gaan zwerven door dit immense paleis. De eetzaal was opzienbarend, duidelijk ingericht om de gasten te imponeren. Verder waren veel ruimten ingericht voor educatie o.a., een eigen bibliotheek. Moe en voldaan met taxi terug naar hotel gegaan, uiteraard zwemmen en vervolgens gaan inchecken voor mijn vlucht morgen. Een onaangename verrassing, niet mogelijk, herkende boekingscode en e-ticket nummer niet. Gebeld naar de maatschappij, daar begrepen zij niet wat ik bedoelde, ook zij konden het niet vinden. Ik moest morgen naar het vliegveld gaan en het daar regelen. Makkelijkers gezegd dan geaccepteerd, maar ik kon niet anders. Eind van de dag, op aanraden van Jason Malone, naar de grote moskee, Sheikh Zayed gegaan. Een imposant en indrukwekkend bouwwerk. iPhone had geen energie meer. Bij de bord informatie keek ik door een klein raampje en zag daar iemand zitten. Het raampje ging open en opnieuw keek ik in een paar prachtige ogen. Met in ingetogen glimlach vroeg zij wat er was, ik vertelde het probleem. Zij kwam gelijk in actie nam mij telefoon met snoer, haalde de stekker eraf en plugde hem in een daarvoor geschikte stekker, is anders dan in NL. Tot mijn verbazing vroeg zij of ik binnen wilde wachten. Ik maakte daar dankbaar gebruik van, kreeg een glaasje thee en wij raakten in gesprek. Deze keer werden wij niet gestoord en toen er weer genoeg prik opzat, hartelijk afscheid genomen en haar gezegd dat als zij in Nederland kwam en problemen had ik haar graag zou helpen. Dit leverde mij een schaterende lach op die lange tijd mij heeft vergezeld. Terug in het hotel, tegen beter weten in, geprobeerd om in te checken. Uiteraard met hetzelfde resultaat, toch teleurgesteld.Proberen te gaan slapen, morgen vroeg op om naar vliegveld te gaan en mijn ticket naar Amman regelen. De slaap wilde niet erg vat op mij krijgen, mijn gedachten dwarrelden naar alternatieven als er geen, reeds betaald, ticket zou zijn. Enigszins gespannen ga ik de volgende ochtend naar het vliegveld. Bij de incheck balie was nog niemand, zou een half uur later opengaan. Koffie gaan drinken, die mij niet smaakte. Gelukkig de balie is open, ik er gelijk opgaf. Paspoort gegeven en het grote zoeken begon. Na veel zuchtten en steunen werd geconstateerd dat er een wijziging is geweest, het nieuwe ticket is verdwaald in een computer en kon de weg niet meer vinden. Gelukkig komt hij tevoorschijn en ontvang ik mijn boardingpas. Blij ben in naar een lounge gegaan, want ik moest nog twee en een half uur wachten voor ik ging vertrekken. Uiteindelijk in gestapt en blij dat ik in de Airbus zat. Alles ging zo snel, zodat wij eerder vertrokken. Uiteindelijk waren er maar 10 passagiers in het vliegtuig. Ik heb dit nog nooit meegemaakt. Plaats voor meer dan 200 mensen. Vlucht ging voorspoedig, landen 20 minuten voor op het schema. Bij de douane stokte het, ik had een Jordan Pass en dat betekent dat ik een visum had voor Jordanië. De zeer jonge douanier keek er naar en zei dat ik moest wachten. Nam mijn paspoort mee, zei one munit en verdween zonder toelichting. Na 10 minuten kwam hij terug, bonkte een stempel in mijn paspoort en ik kon verder gaan. 10 minuten zijn wel heel lang, toch lichtelijk nerveus dat er iets aan de hand zou zijn. Naar de bagageband gelopen en verlangend uitgekeken naar mijn tas. Eerst nog een vlucht uit Chigago, hier stonden enorme hoeveelheden koffers van zeer groot formaat op de band. Wachten, uiteindelijk werd mijn vlucht aangekondigd dat de bagage kwam. Dat was niet veel gezien het aantal passagiers. Al snel stopte de band, mijn bagage was er niet. Naar een loket met verloren bagage gelopen en gevraagd of de bagage soms ergens anders was aangekomen. Er zaten vijf man in een klein hokje en tegelijk begonnen zij allemaal te schreeuwen naar iemand die voor mij niet zichtbaar was. Het kort en krachtig antwoord was NO. Mijn bagagebewijs ingeleverd en opnieuw veel geschreeuw en getelefoneer. Na 15 minuten begon het zweet langzaam over mijn rug te lopen, deze keer niet vanwege de warmte. Weer werd er naar iemand geschreeuwd en ineens kwam iemand aanlopen met mijn tas. Opluchting, de mannen riepen mij nog na “ Welcome in Jordan”. Gelukkig stond de driver nog op mij te wachten buiten. Hij had zich geen zorgen gemaakt, this is Jordan, zei hij lachend. De rit daarna was een heel avontuur, dat lees je in het volgende verhaal. So far so good, ik geniet, het reizen is begonnen.

*vrij naar Einstein de die zegt dat er maar twee manieren zijn je leven te leven

Doen alsof niets een wonder is en doen alsof alles een wonder is