bertopwereldreis75.reismee.nl

Verwondering over waar ik ben en om wie ik daar ben *

De strijd om het bagagewagentje is weer begonnen, deze keer wint de zeer doortastende driver. Wij lopen naar zijn auto en het ritueel van een eerste ontmoeting begint. Hoe was de vlucht, waar kom je vandaan, ben je eerder in Jordan geweest, ben je alleen, heb je al een tour geboekt enz.de  bekende openingsvragen. De overgang van het overgeorganiseerde Abu Dhabi naar het chaotische Jordanië is geen verwondering, wel verbazing. Ik hou van landen en plekken die een rafelrandje hebben, waar niet alles in perfectie is. Het is allemaal niet uitgekiend en zeker niet efficiënt, ik ervaar het zelfs als een zekere onverschilligheid om richting te geven aan hetgeen men wil bereiken.De wegen zijn slecht of in onderhoud, volgens Mohammed (de driver) zijn zij al 10 jaar bezig om de wegen te verbeteren. Inmiddels merk ik dat de shockbrekers aan vervanging toe zijn. Reactie van Mohammed, heeft geen zin, zijn morgen toch weer stuk.Iedere hobbel is voelbaar en de Jordanesen hebben de kunst van kunstmatige hobbels in de weg ook ontdekt. Wij naderen een zogenaamde 4baans snelweg waar  een stroom van trucks zich in een slakkengang voortbeweegt. Opnieuw kom ik tot de ontdekking dat iedereen die een stuur van een personenauto in handen heeft, denkt coureur in een formule 1 te zijn.Wij komen in een opstopping terecht, hier is de chaos compleet, trucks snijden elkaar af, personenauto’s wringen zich er langs. Een tankauto is gekanteld, inmiddels opgetakeld, de weg ligt nog vol olie. Plotseling besluit iedereen om door de berm, althans wat daar voor doorgaat, naar de andere weghelft te rijden en daar hun weg te vervolgen. Ook Mohammed volgt de stroom naar de andere kant. Het heet spookrijden, hier gaat het tegenovergestelde verkeer gewoon aan de kant en zo ontstaat er een tweebaans weg. Na kilometers rijden zie ik het verkeer weer naar de andere weghelft gaan. Wij komen op een nieuw stuk snelweg, een brandende zon schijnt aan mijn kant naar binnen. Mohammed stopt, haalt een Xray tevoorschijn en doet deze voor mijn raam. Op de Xray staat een schedel en nekwervel, van mijn baas zegt hij lachend. Het is geen gezicht, het helpt wel goed tegen het felle zonlicht, maar daardoor is de schedel ook goed zichtbaar. De weg wordt beter, nieuw glimmend asfalt, het gaspedaal wordt diep ingedrukt. Deze auto heeft geen airco, het raam bij Mohammed is open. Ik word slaperig en flarden van gedachten over reizen gaan door mij heen. Een mijmering gaat over een, voor mij , eerste verre reis. Dat was met mijn Oma naar Andijk. Ik denk dat ik een jaar of 7 ben geweest.Wij stonden op de trein te wachten, ik was zenuwachtig, gespannen, Oma lachte naar mij, ik kan nog steeds haar hand met zacht eelt aan de binnenkant voelen. Ik drukte mij tegen haar aan, ik was zenuwachtig voor wat komen gaat.  Deze spanning heb ik nog steeds, het onzekere tegemoet, niet weten wat mij te wachten staat. Deze reis was geen succes, aangekomen in Andijk logeerden wij bij haar broer, oom Piet en tante Antje, lieve mensen, maar voor mij was het allemaal onwennig. S’avonds werd er bonen met kaantjes gegeten, uitgebakken spekjes. Ik kon geen hap door mij keel krijgen en nog steeds kan ik de geur van uitgebakken spekjes moeilijk verdragen. Ik was heel stil, oom Piet dacht mij af te leiden, een houten trap werd uit het plafond naar beneden gehaald en ik mocht naar boven. Op de zolder was de vloer bezaaid met appeltjes die lagen te drogen. Er kwam een zoete weeïge geur vanaf.  Ik vond dat hij raar praatte en als  Oma met hem sprak verstond ik er niets van. Ik moest naar het toilet, dat was buiten, een houten huisje dat boven het water stond. Via een gat ik een houten plank keek ik zo naar het water.  S’avonds in bed voelde ik mij niet lekker, alles kraakte in het huis. Ik begon zachtjes te huilen, Oma kwam naar mij toe, nam mij op schoot en vroeg, mis je thuis, een benepen Ja, maar ik voel mij ook niet lekker. De voelde ochtend kreeg ik opnieuw geen hap door mijn keel. Hij heeft heimwee, zei mijn oma tegen haar broer, wij gaan weer naar huis. Snel einde van mijn eerste reis. Toen wij in Amsterdam aankwamen kreeg ik trek en vertelde Oma dat ik honger had, ja logisch je hebt niets gegeten. Zij haalde voor mij een kroketje, wat in die tijd bijzonder was. Op weg naar Haarlem kroop ik tegen haar aan, zij aaide mij zachtjes over mijn hoofd en ik ben in slaap gevallen. In Haarlem bracht zij mij naar huis, mijn moeder was verbaasd, heimwee zei Oma lief, hij wilde naar huis. Het gevoel van heimwee is mij nog steeds bekend, ook deze reis zal ik daar niet van gevrijwaard worden. Ik schrik op uit mijn mijmeringen, wij slaan een zijweg in en het landschap veranderd. Bergen doemen op en langzaam zakt de zon naar beneden. Zodra de zon  is verdwenen komt een prachtige oranje rode gloed boven de bergen in een verder verlaten landschap.Ik hoopte dat wij voor het donker in Wadi Musa zijn, waar ik overnacht. Dat lukte net op tijd, het hotel lag hoog en naarmate wij hoger gingen werd een zee van lichtjes in het dal zichtbaar.  Daar ergens beneden is ook de ingang van Petra, een van mijn droomplekken om te gaan verkennen. Daar ga ik morgen naar toe, juicht het in mij. De volgende ochtend vroeg opgestaan, ik wilde de stroom van toeristen uit Aqaba of Amman  voor zijn. Het was rustig, een beetje nevelig met een zanderige geur. De zon komt boven de bergen tevoorschijn en geeft het landschap een mystieke sfeer. Bij mijn eerste schreden in de kloof komt  de verwondering, een verwondering die mij ten diepste raakt. Het ontroert mij en tranen wellen op. Ik weet niet waar dat vandaan komt, in Australië, op reis met Frans en Ester, is mij hetzelfde overkomen. Het zijn van die oerplekken, met een historie die heel ver terug gaat. Afwisseling van zon en schaduw geven de tocht een heel bijzondere sfeer. Ik heb de neiging om steeds te gaan fotograferen, besluit om dit af en toe te doen. Ik wil alles met eigen ogen bewonderen en het intens beleven, niet altijd door de lens van de camera of met de IPhone.jUiteindelijk uitgekomen op de meest gefotografeerde plek. Ik vind dit ook bijzonder, maar de tocht ernaar toe heeft de meeste indruk op mij gemaakt. Ik loop verder, door een open vallei richting monastery. Regelmatig aangesproken of ik niet op een ezel, paard of kameel naar de monestery wilde. Waarschijnlijk dachten zij, die grijze man gaat toch niet met 42 graden lopen. Nou wel dus, het zweet liep inderdaad met straaltjes langs mijn lijf. Gelukkig wel water meegenomen, hoewel later blijkt toch weer te weinig. Het is prachtig gelegen, de bergen omringen deze plek,  boven het zand laat de zon de lucht trillen. De hitte slaat toe, ik besluit om een schaduw plek op te zoeken. Ik heb mijzelf overschat, loop in hetzelfde tempo als 20 jaar geleden en toen was ik ook de jongste niet meer. Ik ben duizelig en de hitte heeft van mijn hoofd een kookpot gemaakt. Ik ga terug naar de ingang, het is dezelfde route, de kloof heeft een andere dimensie. De lichtval is anders en ik heb meer oog voor de schoonheid details. Jammergenoeg komt de stroom toeristen ook op gang. Zij lopen de kloof in en ik eruit.Ik word geconfronteerd met de terreur van selfies. Wat bezielt mensen toch om met hun rug naar alle schoonheid te gaan staan, alleen om zichzelf in het centrum te stellen. Ik wil soms schreeuwen, kijk om je heen, ervaar de schoonheid, stap erin, beleef en vooral geniet. Ik ben bang dat het tegen dovemansoren zal zijn. Het lukt mij op de terugweg om de intense sfeer te pakken en laat mij niet  afleiden door ergernis. Terug in het hotel, drink ik veel water en zoek verkoeling op mijn kamer. Ik ga liggen, geniet na, voel mij intens gelukkig om deze droom gerealiseerd te zien. Morgen naar een lievelingsplek van mij, Wad Rum een prachtig woestijn gebied dat ik met een 4WD en gids ga verkennen. So far so good, Ik geniet.


*Citaat van Frans Haer, met dank als titel voor mijn blog


Reacties

Reacties

Adrienne

Kippenvel Bert.... zo mooi ❤️

Elly van Heiningen

‘Ik hou van de landen en de mensen waar een rafelrandje aan zit waar niet alles perfect aan is , niet uitgekiend , het geeft een onverschilligheid om richting te geven aan hetgeen men wil bereiken .....het verwondert het ontspant .... gewoon een slap aftreksel van jouw pràchtig verhaal om te jànken zo mooi ..Slaap lekker en morgen weer door kanjer ...Morgen ga ik eindelijk een keer Rome in ... liefs

Theo

Het was weer heel duidelijk . Alleen van die heimwee begrijp ik niets , wij hebben dat nooit gehad en na al die reizen van jou snap ik dus niet ! Zo zie je maar dat alles weer goed komt , en Carla komt je op zoeken !

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!