Een ronkende Toyota Land cruiser staat om mij te wachten. Husain, mijn gids voor vandaag, ontfermt zich hartelijk over mij. Late us make a Beautiful day in Wadi Rum. Ik heb hem gevraagd om naar het stille gedeelte van dit gebied te gaan. Ik ben vroeger via de hoofdingang van Wadi Rum gegaan, daar staan rijen 4WD te wachten op bussen met toeristen uit Aqaba en Amman. Hij lacht, you know, hij blij, ik blij. Hij heeft ook voordeel van mijn wens, geen controles en kosten om met eigen 4WD te rijden. Het eerste deel gaat over asfalt, plotseling gaat Husain van de weg af, geen weg te zien, hij rijdt over een met stenen bezaaid veld, vindt een pad waar eerder over is gereden, schakelt 4WD in en langzaam gaat wij naar beneden. Hij is een zeer ervaren chauffeur, dat is onmiddellijk te zien en ik voel mij geen moment onveilig.Wij gaan het asfalt weer op, ik kijk hem vragend aan, hij lacht, politiecontrole, cost my money en daarom neemt hij een shortcut. Even later gaat hij over de middenberm, over de andere weghelft een zandpad in. De snelste manier om in de Wadi Rum te komen. Met onverminderde snelheid rijden wij over een gravelpad, even later zand met stenen en hier daar plukjes gedroogd gras, althans iets wat er op lijkt. Na 10 minuten vraagt Husain, Will you drive?. Dat laat ik mij geen tweede keer vragen, wij wisselen van plaats en ik begin aan mijn rit. Nog steeds in 2WD voer ik de snelheid op, af en toe glijdt de auto weg, het is dan net of je op ijs rijdt. Gelukkig weet ik uit ervaring dat ik niets moet doen, niet remmen of tegensturen, gewoon de auto zijn weg laten vinden. Verbaasd kijk Husain mij aan, you know !! Ik vertel hem dat ik in Oman, Kalahari en Australië de nodige ervaring heb opgedaan. Oké, you drive me today. Ik vind het prima, hij moet mij wel vertellen hoe ik moet rijden, omdat er verder geen pad te zien is. Opletten, het is niet alleen zand, er zijn vinnige stenen die net boven het zand uitsteken. Ik geniet, onverwacht cadeautje. Wij rijden op een bergachtig gebied af, Mushroom rock roept Husain. Als ik dichterbij kom zie ik inderdaad een rots die op een paddenstoel lijkt. Wij stoppen, stappen uit en ik loop door dit onvergetelijk mooie gebied. Husain staat bij de auto te roken. Hij vindt het allang best dat ik mijn eigen gang ga. Het is stil, heel stil. Alleen het geruis van een heel warme wind begeleidt mij. Ook deze natuurlijke schoonheid ontroert mij. Opnieuw heel intens, ik ben blij en voel mij bevoorrecht om hier te zijn. Dankbaar naar de mensen die dit mede hebben mogelijk gemaakt. Ik hoop dat zij niet alleen meereizen maar ook meegenieten. Wij stappen in en ik rij weer verder. In de verte verschijnt links van mij een enorme zandheuvel. Plotseling roept Husain, go up. Het stuur gaat om en ik rij omhoog. Ik twijfel, heb volgens mij te weinig snelheid. Husain roept steeds Givem, Givem. Ja Husain, ik givem, maar heb te weinig snelheid, 2 meter voor de top stopt de auto. Ik zet hem in zijn achteruit en glijden naar beneden. Ik rij een flink stuk achteruit om een goede aanloop te hebben. Ik vraag of ik hem in 4WD moet zetten. Niet nodig zegt hij schaterlachend, Try, ik geef gas, snelheid neemt toe en zonder moeite wordt de top gehaald. Halverwege de afdaling roept Husain, naar links, ik reageer gelijk, scherp naar links, de auto glijdt zijwaarts iets naar beneden. Het zweet loopt gelijk langs mijn rug, ik kreeg het gevoel dat de auto op zijn kant ging. You did well, zegt Husain, opnieuw met brede grijns. Hier wordt mijn vertrouwen in de auto en Husain wel even op de proef gesteld. Overschat hij mij of overschat ik mijzelf ? Gelukkig corrigeert de auto zich weer. Het is wel een beetje Dakar gevoel. Wij komen weer op het vlakke, ik kan weer genieten van het ongelofelijk mooie landschap. Wij rijden naar een rots met een oog. Een van de bridges, zegt Husain. Het is werkelijk onwerkelijk zo mooi. Wel even terug gedacht aan Oman, waar ik samen met Carla, een aantal dagen met de familie van der Schot en aanhang heb meegereisd. Gerard is helaas overleden, verongelukt tijdens zijn grote passie, het duiken. Hij was zeer ervaren, toch kan zoiets gebeuren. Hij had voor mij een prachtige route uitgezet op basis van coördinaten in Oman. Ook de rit door de woestijn met hem was een fantastische ervaring. Ook kon hij als een ervaren kameelrijder door de woestijn rijden, heel hard. Als verrassing had hij op Oudejaarsavond heeft hij oliebollen gebakken. In deze omgeving komen de herinneringen terug, fijne, dierbare herinneringen. Ik ben daar dankbaar voor. Ik loop nog een tijdje rond, zand lijkt wel een straalkachel. Op deze plekken wordt mijn oog als fotograaf gestreeld. Achteraf had ik liever aan het eind van de dag rondgelopen, met strijklicht moet het een Eldorado zijn om te fotograferen. Opnieuw duiken kleine zandheuvels op, de auto graaft zich dieper in het zand, 4WD wordt aangezet, later zelfs in low gear om door diep zand een heuvel op te gaan. De kunst is niet teveel gas te geven, anders graaft de auto zich in het zand. Banden voor een deel leeg laten lopen vond Husain onzin. Boven zie ik in de verte een groep kamelen, wij rijden er naar toe. Een aantal mannen ziet in de schaduw van de rotsen. Voor hen ligt verspreid een groepje kamelen. Husain wordt hartelijk begroet en wij drinken thee. Zij zitten hier te wachten op toeristen die een ritje willen maken. Helaas vandaag nog niemand gezien. Zij blijven in het andere deel van de Wadi Rum en vinden dit te ver rijden. Ik zit daar, thee te drinken met een tal mannen, in de schaduw van en rots, met een lege woestijn en wat kamelen voor mij. Kijk mij nou zitten, denk ik bij mijzelf. Het is inderdaad een droom die werkelijkheid is geworden.Twee telefoons worden meegegeven, komen straks hier weer terug en intussen kunnen de telefoons opgeladen worden. Zelfs op deze plekken is een mobiel netwerk bereikbaar. Wij rijden weer over een vlak gedeelte richting het rode zand. Opvallend hoeveel verschillende kleuren zand kan hebben, wit, beige, geel, bruin en inderdaad rood. Husain vraagt mij te stoppen, hij stapt uit, neemt een kleedje mee, legt het op het zand en begint te bidden. Een onwerkelijk en onvergetelijk gezicht, midden in de woestijn zie ik een man zijn gebed doen. Ik heb hier een foto van gemaakt , die ik zelf prachtig vind. Na een lange bocht naar rechts, rijden wij weer terug. Opnieuw gestopt bij een prachtige plek, weer een brug, groter deze keer. Voor het eerst zie ik twee andere mensen. Zij staan onder de brug, Husain roept of zij weg willen gaan, hij zag mij wachten met mijn camera in aanslag om foto’s te maken. In de foto bijlage hoop ik dat de beelden iets zeggen over de schoonheid die ik hier ervaren heb. Bij de asfaltweg aangekomen, neemt Husain het stuur weer over. Good driver, grappig, ben toch blij en trots als iemand met zoveel ervaring mij dit compliment geeft. Terug in het hotel een verkwikkende douche genomen en een heerlijk biertje, kost een paar centen, maar dan smaakt het oh zo lekker. Alcohol is nergens anders te krijgen dan in de daarvoor aangewezen hotels. Na korte nacht ga ik naar Aqaba, een havenplaats die grenst aan Eilat in Israël. De rit er naar toe is prachtig, opzienbarend dat de weg steeds door de bergen gaat, als wij gaan dalen zie ik het blauwe water van de zee. In de stad zie ik in grote neon letters Liguor Store, verbaast kijk ik naar de chauffeur, dit is een Free-zone zegt hij, dat betekent dat hier van alles te koop is en goedkoop voegt hij toe. In Aqaba is weinig te beleven, de meeste mensen overnachten hier en gaan dan naar Wadi Rum en Petra met grote touringcars. Ik besluit om een relax dag te nemen. Naar het strand, uitrusten, zwemmen en lezen. Aan het eind van een lange steiger spring ik in zee, om mij heen zijn mensen aan het snorkelen. Later ga ik naar boven, waar nog twee zwembaden zijn. Meer schaduw, daar gaan zitten en al snel dommel ik weg. Eind van de dag naar hotel, vroeg naar bed, de komende twee dagen zijn reisdagen, via Abu Dhabi vlieg ik naar Kathmandu. So far so good, tot in Kathmandu.