Er is een achtbaan mijn buik binnengeslopen , met veel loopings en steile klimmen.Voordat ik naar Pokhara ging ben ik naar Durbar Square in Kathmandu en Patan geweest. Ik wrong mij in de mini-taxi, na een half uur zigzaggen door het verkeer en toeterend door smalle steegjes kwam ik aan bij het Durbar Square in Kathmandu. Ik liep het plein op, van opzij een schreeuw. Bij een klein houten hutje stond een vrouw die mij wenkte. Zij wees op het bord dat scheef aan het hutje hing. Hier moest eerst een ticket worden gekocht. Het is voor de restauratie van de tempels die ingestort zijn tijdens de aardbeving van 2015. Ticket gekregen en doorgelopen, in eerste instantie zag ik niets, totdat ik het plein opliep en de verwoesting met eigen ogen kon zien. Verbijsterd verbaasd keek ik naar de restanten van wat eens een prachtige tempels waren geweest. Overal staan tempels in de stijgers, deze worden opnieuw opgetrokken en in oude glorie hersteld. Ik kan genieten van de schoonheid van vergankelijkheid, wat ik nu zie doet mij verdriet. Wat kan de natuur enorm uithalen. Ik kan mij de paniek van de mensen goed voorstellen toen de aardbeving zijn kracht ging tonen. Op het plein was het redelijk rustig, weinig toeristen, ik genoot evengoed van de schoonheid van de tempels die nog fier overeind stonden. Ik vroeg mijzelf wel af, waarom die wel en die niet, dat is trouwens in meerdere situaties in het leven een goede vraag. In de verte hoorde ik gerinkel van belletjes, Hara Krishna schoot door mijn hoofd. Even later zag ik een kleine optocht, drie mensen verkleed in rode en blauwe gewaden met maskers voor liepen dansend over het plein. Bij iedere tempel stonden zij stil, voerden een ritueel uit en gingen dansend weer verder. Op vrijdag 13 de september is hier een groot traditioneel festival, dit is een voorloper op dat festival. Ik ben het plein afgegaan, gaan rondzwerven door de smalle straatje die om het plein liggen. De panden zijn opgetrokken uit donkerrood baksteen met smalle openslaande deurtjes, die allemaal verschillend gekleurd zijn, inmiddels wel vaal geworden door zon en regen. Achter deze deuren zijn winkeltjes met allemaal dezelfde nering, deuren worden overdag opengeklapt en o.a. bontgekleurde stoffen aanprezen. Verder kleine eetgelegenheden en vrouwen uit de omgeving die eigen groente en fruit aan de vrouw proberen te brengen.De geur is ook heel specifiek een zoete met kruiden verweven lucht en af en toe de typische pachouli geur. Ik loop weer richting het plein, langs een terras waar ik iemand een club sandwich zie eten. Het water loopt mij in de mond, van dagen rijst eten en dan dit zien, ik kan de verleiding niet weerstaan. Bestel groene thee en de sandwich. De eerste happen waren heerlijk, toch zat er een aparte smaak aan, niet zo verwonderlijk ieder land heeft zijn eigen ingrediënten dacht ik. Na de lunch naar het Durbar square in Patan gegaan, een half uur rijden vanaf Durbar Kathmandu. Op dit plein hetzelfde beeld, hoewel minder zwaar getroffen dan op het andere plein. Het blijft een imposant en indrukwekkend tafereel, veel prachtige tempels die nog overeind staan, andere tempels zijn een berg opgestapelde bakstenen geworden. Ik besluit om naar het hotel te gaan, een dag met gemengde gevoelens. Ik vlieg morgen naar Pokhara en ga op tijd naar mijn mandje. Als ik in bed lig begint mijn buik te rommelen en heel traag beginnen krampen te komen. De achtbaan is in mijn buik geslopen. Het worden gierende geluiden, ik ga snel naar de WC maar we gebeurt niets. Zeker lucht en veel water denk ik nog. Ik word midden in de nacht wakker en het is raak, ik zal de details besparen, maar het was te vergelijken met een stortregen. Dat wordt wat, dacht ik, morgen vliegen, gelukkig is het maar een half uur. Onrustig verder gaan slapen, op tijd naar het vliegveld om daar het eventuele ongemak nog een laatste lozing te geven. Ik had de vlucht van 09.20 uur, kwam om 08.00 aan bij incheck balie. Daar kreeg ik mededeling dat mijn vlucht vertraagd was, ik kon nog wel mee met de vlucht van 08.30. Dat heb ik gedaan, hier blijkt hoe snel alles kan gaan, van inchecken, controle, boarden en in vliegtuig zitten in een half uur. De vlucht was geweldig, een kleine propeller vliegtuig, mijn favoriet, met plaats voor 40 personen. Ik vloog met samengeperste billen, dat had uiteraard een andere reden. Ik zat aan het goede raampje met uitzicht op besneeuwde toppen van de Himalaya. Het was bewolkt, af en toe werd door onzichtbare hand de wolken even opzij geschoven en zag ik de prachtige besneeuwde toppen. Een imposant gezicht waar ik heel stil van werd. Deze vliegtuigen vliegen niet hoog, waardoor het lijkt dat je de toppen kunt aanraken. Bij de landing was dat bijna echt het geval, een scherpe bocht langs een berg en vervolgens tussen de bergen door aan de landing beginnen. Naar hotel gegaan, had kamer gereserveerd met uitzicht op meer en bergen. De kamer was op de 5de etage, geen lift zei het meisje achter de balie, de jongens dragen uw bagage naar boven. Het waren in totaal 100 treden !!. Goede training voor de trekking zei de jongen die mijn bagage naar boven droeg. De kamer is inderdaad prachtig, het uitzicht overweldigend. Eenmaal op de kamer leek het wel of mijn darmen dachten” nu kan het”. Deze keer gepaard met krampen en een opkomende koppijn. Ik ging op bed liggen en voelde mij beroerd. Ik ken het verschijnsel, reizigers diaree, wist gelijk waardoor het kwam, de sandwich. Inmiddels was een heel andere trekking begonnen, van bed naar de pot v.v.. Ook s’nacht ging dit ritueel door. De volgende dag was ik gammel, geen verbetering.Besloten om mijn 3daagse trekking te annuleren. Ik moest daarvoor wel mijzelf eerst proberen te overtuigen, wenselijkheid en werkelijkheid botsen met elkaar. Uiteindelijk heeft de realiteit de doorslag gegeven, het gaat gewoon niet. Eerst tevreden met de beslissing, dan de twijfel, had ik toch niet, ik kon het nog niet loslaten. In de loop van de dag, mede door de afleiding van mijn regelmatige bezoek aan het toilet, kreeg ik meer vrede over mijn beslissing. Ik besluit om een wandeling langs het meer te maken. Daar zijn genoeg restaurants die ik kan bezoeken bij een noodstop. De lucht klaart op, breekt open als ik richting het meer loop. De bergen om mij heen zijn in wolken en nevelen gehuld. Dat zal de komende periode wel blijven. Ik ben namelijk in het moesson seizoen, dan begint en eindigt de dag met regen. Niet een buitje, maar hoosbuien. Ik kwam bij het meer en werd stil, heel stil. Met tranen in mijn ogen keek ik naar een prachtig tafereel, een rimpelloos meer, een enkel bootje, bergen in nevelen op de achtergrond. Een serene rust kwam over mij. Even was mijn ongemak uit mijn gedachten, ik ging op in deze verstilde stilte. Helaas van korte duur, genoodzaakt om een noodstop te maken, daarna verder gelopen en weer terug naar hotel. Daar op bed, hetzelfde ritueel. Onderweg had ik veel water ingeslagen en 4 rollen Maria biscuitjes. Uit ervaring weet ik dat deze droge koekjes een gunstige werking hebben. De mensen van het hotel zijn mij welgezind, ik hoef maar een kik te geven en zij rennen de 100 trappen omhoog om mij potten thee te brengen. Voor het slapen gaan het dagelijkse video skype met mijn lief. Contact met mijn lief en anderen die mijn lief zijn is op dit moment een belangrijke steun. Ik was blij toen haar gezicht in beeld kwam, tranen komen dan vanzelf. Ik hier op een groot bed, met kreunende darmen, mijn lief in onze vertrouwde omgeving. Heel ver weg, toch zijn wij heel dichtbij. Ondanks de regelmatige onderbrekingen redelijk geslapen. Morgen zien of de achtbaan gesloten kan worden of met minder vaart en loopings door mijn darmen gaat. So far so good. Dit is ook reizen, zeg ik tegen mijzelf, om moed uit te putten.