Wolken zijn in het dal gezakt en strelen het meer. Het zijn zacht grijze wolken met een lichte bovenlaag. Ik lig op bed, kijk uit mijn raam van 3 bij 2 meter. Het lijkt of ik naar een groot TV scherm lig te kijken met een natuurdocumentaire . De wolken spelen een prachtig spel, zij kruipen omhoog tegen de bergen, verdwijnen en zijn in een oogwenk weer terug. De zon toont zijn aanwezigheid achter de wolken. Het maakt de wolken lichter en zij dansen nu omhoog de berg op. Het water in het meer is spiegelglad, geen rimpel die deze stilte verstoort. Ik spring uit bed, mijn zoveelste run naar het toilet. Het is nog steeds kermis in mijn darmen en ik heb nooit van kermis gehouden. Het is een niet te stoppen proces, wat de oorzaak ook is, het moet eruit. Naast mijn bed staan 4 rollen Maria biscuitjes en een trosje bananen. Het personeel van het hotel is geweldig, zij slepen mij thee aan en glimlachend overbruggen zij de 100 treden, op en af. Het is een “ verwachte” tegenslag en een ommekeer in energie. Het is mij tijdens het reizen vaker overkomen en weet wat mij te doen staat. Leeg laten lopen, veel drinken en rust nemen. De omschakeling van dynamisch naar statisch vraagt veel van mij. Regelmatig spreek ik mijzelf toe, geef je er aan over, je kan er toch niets aan doen. Ik probeer het, toch maak ik nog een klein ommetje, ik kan het niet laten. Ik besef dat dit het eerste rustmoment is sinds mijn vertrek, zou het lichaam mij een signaal hebben gegeven??. Reizen betekent voor mij onderweg zijn, momenten van rust komen aan het eind van de dag. Ik ga naar mijn kamer, die ik volgens vast ritueel eigen heb gemaakt, daar laat ik de dag passeren. Ik kijk naar mijn aantekeningen en foto’s, laat alles van die dag passeren en begin aan een verhaal. Verder hou ik, in tegenstelling tot eerdere reizen in het verleden, contact met de wereld via IPhone en IPad. Daar ben ik trouwens heel blij mee. Ik Skype iedere avond voor het slapen met mijn lief, dat zijn dierbare en intense momenten. Het gaat via video Skype en dan is het alsof ik thuis bij haar op de bank zit of bij haar in bed lig, afhankelijk van tijdstip op de dag. Ik Skype ook naar geliefden en vrienden, vooral naar degene wiens gezondheid in zorgstand staat. Voor ik vetrok vroegen mensen aan mij, is het niet vervelend om alleen te reizen. Mijn antwoord is altijd, nee ik vind samen reizen fijn, ik geniet ook van alleen te reizen. Alleen heeft toch een vreemde connotatie, vaak verbonden met minder positieve gevoelens. Ik kan genieten van alleen zijn, zoals in de woestijn in Wadi Rum en nu in de bergen van de Himalaya. Het moment dat ik naar buiten kijk , het wolkengordijn wordt weggetrokken en een ontroerend mooi tafereel zichtbaar wordt, dan ben ik blij dat ik alleen ben. Als de schoonheid buiten overweldigend is keer ik naar binnen en geniet. Uiteraard deel ik dat mijn lief als wij samen reizen, maar zij laat mij op zulke momenten alleen, zegt niets en vraagt niets, met een hand of een aai laat zij weten dat zij het begrijpt. Een van de redenen dat ik zielsveel van haar hou. Ik word gebeld, problemen met mijn visum en permit voor Tibet. Ook dat nog, denk ik. Opnieuw informatie gegeven, ik had gepensioneerd opgegeven, zij moeten weten wat ik daarvoor heb gedaan en willen informatie over die organisatie. Een diepe zucht, hoe leg ik dat uit. Besluit om de Hogeschool als referentie op te geven. Zij gaan ermee aan de slag, als ik terug ben moet ik gelijk naar hun kantoor komen, mijn paspoort hebben zij nog steeds, is noodzakelijk voor de aanvraag. Op zulke momenten vind ik het moeilijk om regie uit handen te geven, ik regel het liever zelf, alleen op dit moment ben ik afhankelijk van anderen, niet mijn sterkste kant. Tegenslag zie ik ook als een verrassing waar ik mij nooit op heb kunnen voorbereiden, het vraagt ommekeer in denken. Inmiddels barsten de moessonbuien weer los. Als de 3daagse trekking was doorgegaan had ik regelmatig in deze hoosbuien moeten open. Elke nadeel een voordeel?? Stiekem denk ik van wel. Na een laatste pot thee ga ik slapen. De volgende dag voel ik mij opgelucht, de darmen zijn tot rust gekomen en buiten zijn blauwe plekken in het wolkendek verschenen. Ik ga naar beneden en vraag of ik naar saragot, een hoog punt, kan gaan. Zij lopen naar het raam kijken omhoog, moet je snel zijn, om 11.00 uur slaat de lucht weer dicht. Vervoer geregeld en omhoog, regelmatig kijk ik naar boven, het openbrekende wolkendek blijft. Wij rijden door flarden nevel, de chauffeur stopt en zegt tegen mij dat ik verder omhoog moet lopen. Ik wijs omhoog en zeg dat daar toch het hoogste punt is. Lachend kijk hij mij aan, dit is beter, straks komen daar de wolken om de top, dan zie je niets meer. Ik vertrouw volledig op de kennis van deze man die hier vandaan komt. Ik kom op een uitkijkpunt, ga zitten en kijk naar een onwerkelijk mooi uitzicht. Wolken trekken weg, besneeuwde bergen worden zichtbaar. Ik ben alleen, zit een uur en geniet zo intens. Als ik omhoog kijk naar de top waar ik naar toe wilde, zie ik dat deze inderdaad in de wolken is verborgen. Het prachtige uitzicht wisselt ieder moment, helder en dan verschuilen de bergen zich weer achter de witte wolken. Naar beneden, eerst een noodzakelijk sanitaire stop, wat noodzakelijk bleek te zijn. Op de terugweg steek ik lopend een rivier over via een magistrale brugconstructie. Hangend aan kabels, een heel smalle voetgangers brug naar de overkant. Als ik op de brug loop wiebelt deze alle kanten op, vooral als anderen de brug overlopen. Aan weerszijden wapperen Tibetaans gebedsvlaggetjes. Beneden een kolkende rivier, op de drooggevallen oever scheppen mensen het grijze zand in emmers, dragen dat naar boven, daar wordt het op een grote hoop gegooid. Bestemd voor cement in de bouw. Later bezoek ik een Tibetaans vluchtelingenkamp, vlakbij een prachtig Tibetaanse tempel. Een vrouw kwam mij tegemoet, zij sprak mij in het Engels aan. Zij kwam uit Yorkshire, dat gaf gelijk een band. Vertelde mij over het wel en van de Tibetanen. Het door China geannexeerde Tibet was en is niet voor iedereen veilig. Ik vertelde haar dat ik naar Tibet ging, zij steunde mij door te zeggen dat ik dat vooral moest doen, voelen de mensen zich daar gesteund. Ik mocht foto’s maken, heb ik niet gedaan, het voelt niet goed. Weer teruggereden, kwam moeizaam de 100 treden omhoog, conditie is minder geworden. Ik ga op bed liggen, opeens biggelen de tranen over mijn wangen. Ik weet niet waar deze ineens vandaan komen, het lucht wel op. Ik snotter een tijdje door, toen het rustiger werd roomservice gebeld. De darmen rommelen weer en Ik bestel heldere groentesoep, toast en pot groene thee. Morgen een rustdagje, wel even naar het meer, in alle stilte genieten van het prachtige tafereel. Verder heen en weer bellen naar Kathmandu, visum en permit nog steeds niet geregeld en de tijd dringt. Ik wil heel graag naar Tibet. Ik hou jullie op de hoogte. So far so good. Na tegenslag en ommekeer is het weer genieten