Striemende regen slaat tegen het raam. Ik kijk naar buiten, zie niets. De wolken hangen laag in het dal, vanaf mijn balkon kan ik een paar meter het dal inkijken. Alles staat klaar voor de vlucht naar Kathmandu, ik loop naar de receptie om te vragen of er gevlogen wordt met dit weer. Ik zag verbazing in hun ogen toen ik de vraag stelde. May be, the weather is not so bad. Daar had ik andere ideeën over. Ik besluit om vroeg naar het vliegveld te gaan en mij daar te laten informeren. Hartelijk afscheid genomen, de “trappenloper” die mij steeds van eten en drinken had voorzien werd door mij ruiterlijk beloond. Kom terug als het geen moessontijd is, bel rechtstreeks dan regelen wij weer een mooie kamer en goedkoper dan via booking.com. Dat blijkt dus in veel gevallen zo te zijn, hotels betalen aan booking en zij rekenen dat door in de prijs die op booking staat. Met de auto van hotel naar het vliegveld gebracht, prima service. In de hal van het kleine vliegveld heerste chaos, medewerkers werden omringd door schreeuwende mensen. Overal koffers, tassen en dozen, vaak opgestapeld in een hoek. In-check balies waren gesloten, alle vluchten waren gecanceld vanwege het slechte weer in Kathmandu. Daar kon geen vliegtuig vertrekken, zodra het weer daar opklaarde kon er weer gevlogen worden. De balie gingen weer open, ik moest met noodzakelijk verbaal geweld mijn plek in de rij verdedigingen. Als er dan toch weer iemand voor mij in de rij glipte, liep ik langs hem en ging weer voor hem staan, daar moest soms wel een stevige duw aan te pas komen. Een zeer vriendelijke medewerksters keek naar mijn paspoort en vroeg welke vlucht ik had. Ik had de vlucht van 13.20 uur. Deze is gecanceld, ik kan je wel op de vlucht van 12.20 plaatsen. Uiteraard heb ik daar gebruik van gemaakt, ik gaf haar complimenten omdat zij zo rustig was onder deze omstandigheden. Haar nuchtere antwoord; its my job, wel met een mooie glimlach. Na security check, althans wat daar voor door gaat, kwam ik in een vertrekhalletje vol met wachtende mensen. Voor de vertrekhal staat een vliegtuig van Buddha Air, deze is net aangekomen uit Kathmandu. Ik vlieg met Yeti Air en zal nog even moeten wachten. Na twee vliegtuigen van andere maatschappijen staat mijn vliegtuig voor de deur. Het gaat razendsnel, passagiers en bagage uitladen en vervolgens wordt passagiers en bagage van mijn vlucht weer ingeladen. De vlucht was onrustig, een groot deel van de vlucht door dikke wolken, heen en weer, op en neer, hup daar gaan we weer. Dat was het ritme van de vlucht. In Kathmandu aangekomen, direct naar hotel en bellen voor paspoort en visum. Het was er nog steeds niet, vanmiddag zou het er zeker zijn. Ik moest wel naar het kantoor komen, adres gevraagd en in welke buurt. Thamel, prima dat is niet ver. Uurtje later werd ik gebeld, alles was er en ik kon het ophalen. Voor de zekerheid een taxi genomen, hij begreep alleen niet waar ik naar toe moest. Ik had het vermoeden dat hij niet kon lezen. Iemand van hotel hielp hem, gaf adres en telefoonnummer. Met Verstappen snelheid door de inmiddels bekende smalle straatjes met veel lawaai en getoeter. Ik zag dat hij aan het zoeken was en zei hem te bellen voor adres. Dat deed hij en toen snel gevonden. In het kantoor kreeg ik mijn paspoort en visa. Een simpel velletje papier met mijn gegevens en een groot stempel, dat is alles wat nodig was. Leve de bureaucratie. Dit doet mij denken aan een reis naar India. Ik moest traveller cheques van Thomas Cook wisselen, ik moest die dag met de bus mee en waar ik naar toe ging kon ik geen cheques wisselen. De bank ging om 09.00 open, ik was de eerste die naar binnen ging. Ik leverde mijn cheques in, deze werden goed bekeken en verdwenen met mijn paspoort op het eerste bureau dat zich achter de balie bevond. De man bekeek de cheques en paspoort, vulde een formulier in, gaf een paraaf en vervolgens naar het tweede bureau. Hetzelfde ritueel, gelukkig waren er maar 4 bureaus. Uiteindelijk belandde alles bij de kassier, inmiddels was er 50 minuten voorbij gegaan. Ik wachtte nog een tijdje, begon mijn geduld te verliezen. Ik vroeg aan de man van het eerste bureau, waar de kassier was. Op de 9de verdieping, wanneer komt hij terug, tja het ligt eraan wie hij nog tegenkomt. Ik begon met een muntstuk op de balie te tikken, dit werd mij niet in dank afgenomen. Wilt je daarmee stoppen, was het dringende verzoek. Als de kassier er is, zei ik en tikte verder. Na een paar minuten verscheen de kassier, keek met norse blik in mijn richting. Uiteindelijk kreeg ik het gewenste geld, deze bureaucratie kostte mij 1 uur en 10 minuten. Ook in Nepal zijn ze dol op papier waar stempels en handtekeningen op gezet moeten worden. Ik ben terug gaan lopen, zwerven door de kleine straatjes met winkeltjes. Ik blijf verbaasd over het enorme aantal, vaak straatjes met allemaal hetzelfde product. Het is wel een Eldorado om te fotograferen. In het hotel aangekomen heb ik mijn nieuwe aanwinst nog gekoesterd. S’ middags was het bewolkt, maar de temperatuur nog steeds 30 graden. Ik ben naar het buiten zwembad van hotel gegaan, gezwommen en lui op een zonnestoel liggen lezen. Ik dommelde al snel weg, voelde druppels en vluchtte snel weer naar binnen. Morgen vroeg op, ik wil bijtijds op vliegveld zijn om mijn ticket te kunnen regelen. Nog even met mijn lief live geskypt. Blij haar weer even te zien voor ik de slaap laat komen. Mijn verhaal gaat verder, ik zit op het vliegveld, ticket geregeld, ik maak dankbaar gebruik van de executive lounge. Ik heb via VPN verbinding met KPN TV waar ik van dezelfde zenders gebruik kan maken als thuis. Meestal is de verbinding zo slecht, dat er alleen maar blokjes te zien zijn. Hier in de lounge prima verbinding, ik zit naar het Nederlandse journaal te kijken, als ik op mijn schouder wordt getikt. Air China stelt de man vragend, ik knik, heeft 3 uur vertraging vanwege noodweer boven Kathmandu en boven de bergen. Ik zit hier prima, wachten is hier geen probleem. Inmiddels zijn de 3 uur voorbij, ik ga toch eens vragen wanneer de vlucht is aangemeld. Bij de desk krijg ik te horen dat ik daar moet wachten, zij belt iemand van Air China. Een man komt aangerend, brengt mij de boodschap dat de vlucht helemaal is gecanceld en naar morgen is verplaats, mits het weer goed is. Ik moest meelopen, terug langs de douane, waar ik een stempel kreeg en bagage ophalen. In de hal wees de man naar een stoel en zei dat ik dar moest wachten. Hij ging de andere passagiers verzamelen. Daar zat ik, op een hard houten stoeltje, mijn reistas voor mij met label van Lhasa erop. Ik vloekte even hard op, ik was het zat, tegenslagen oké, dit gaat zelfs mij even te te ver. Zin om iets door de hal te gooien. De man komt weer aangelopen met een sliert van mensen achter zich. Een groot Spaans reisgezelschap op weg naar Lhasa. Alle bagage opgehaald en wachten op de bus. Ben ik ineens onderdeel van een groep, hahaha, wie had dat gedacht. De bus kwam eraan, zette mijn reistas neer en ging voorin de bus zitten. Ik was vooruit aan het denken, straks komt de groep in het hotel en dan moet iedereen worden ingecheckt. Ik wilde als eerste de bus uit en gelijk naar de balie. Zo is het ook gegaan. Ik kreeg de sleutel, toen ik later beneden kwam stond er nog een hele rij voor de balie te wachten. Reiservaring werpt weer eens zijn vruchten af. Ik schrijf dit in het hotel, ik kan nog geen uitsluitsel geven hoe het verder zal gaan. Dat merk je wel in het volgende verhaal. Van je hela hola ik hou de moed erin, hou de moed erin. Duimen voor morgen helpt, doe mee.