Het gaat zoals het gaat, maar ik heb graag de regie. Het is zoals het is, maar ik breng daar graag verandering in. Als beide niet kan is de overgave daar. Ik begin inmiddels de lol van de vertraging in te zien, het heeft een lachwekkende invloed op mij. Ik ging naar de lounge om water te halen. Daar zat een gemengd groepje van 6 mensen, die ook gestrand waren. Een zangerige klank van stemmen deed mij denken aan Brazilië. Ik keek naar het groepje, zij wenkte mij om bij hen te komen zitten. Ik was nieuwsgierig, schoof aan. Ik kwam in een gezelschap van Portugees/Braziliaans. Kreeg een biertje aangeboden, zij nieuwsgierig naar mij, ik naar hen. De mannen daagden elkaar uit om liederen te zingen. Het klonk prachtig, ik was blij dat ik erbij was gaan zitten, hoewel een uitnodiging van een Braziliaanse sla je niet af. Toen ik kenbaar maakte dat ik een liefhebber ben van de gedichten van Drummond de Andrade, droeg gelijk een van de Braziliaanse mannen een van de bekendste gedichten voor, met zo’n prachtige zangerige klank. Wat een heerlijke avond, het had de hele nacht door kunnen gaan. Toch naar boven gegaan, mandje opgezocht en gaan slapen. Weer vroeg op, met de bus naar het vliegveld, ik had het gevoel dat ik met een schoolreisje op pad was. Op het vliegveld veel controle, na de security controle opnieuw een controle of de bagage wel door de security was geweest. Daar stond een oude Tibetaanse vrouw, driftig gebarend dat zij erdoor wilde. Twee man gingen voor haar staan om haar te beletten door te lopen. Zij wezen haar terug naar de security, waar zij net vandaan kwam. Het was duidelijk dat zij alleen haar eigen taal sprak en begreep niet wat deze mannen van haar wilden. Ik liep naar haar toe, begroette haar in het Tibetaans “Tashi Delek”, zij keek verbaasd omhoog, een waterval van vreemde woorden kwam op mij af. Ik gebaarde dat ik geen Tibetaans sprak, maakte wel duidelijk waarom zij terug moest. Zij had geen stempeltje gekregen. Ik liet haar mijn boardingkaart zien met stempeltje, wees naar haar kaart en naar de security met een stempelend gebaar. Zij snelde terug, haalde haar stempeltje, liep snel door keek nog even aar mij. Lachte en mompelde onverstaanbaar. Later zag ik haar in de vertrekhal, daar begreep zij niet waar het vliegtuig bleef. Uiteindelijk drong het tot haar door dat zij moest wachten. Even later zag ik een even oude Tibetaanse man, bleek haar echtgenoot te zijn. Security is hier gescheiden, mannen en vrouwen aparte doorgang. Zij was er snel door, hij moest lang wachten. Aan haar gebaren te zien was zij duidelijk ontstemd dat hij zo lang wegbleef. Ik ben blij met zulke situatie, maakt het wachten een stuk aangenamer. Ik geniet altijd van filmische taferelen die aan mij voorbij komen. Weer vertraging, maar 2 uur deze keer. Eindelijk steeg het vliegtuig op, een zucht van verlichting ging door het vliegtuig, niet al te luid er zaten maar 24 mensen in de Airbus, de groep, een Spaans stel, het Tibetaanse stel en mijzelf. De bewolking belemmerde het uitzicht op de besneeuwde toppen van de Himalaya, ik zocht naar de mount Everest, niet gezien. Het klaarde op, ik keek naar beneden en zag de bedding van de rivier, die ook langs Lhasa stroomt. Voorbereiden op landing in 15 minuten, in Chinees en onverstaanbaar Engels. Het vliegtuig zakte, niet al ter snel, bleef vervolgens lange tijd op dezelfde hoogte doorvliegen. Na een half uur het bericht, kunnen niet landen in Lhasa vanwege zwaar onweer, wij vliegen door naar Chengdu in China. De vlucht duurde vervolgens nog eens 1.30. De hilariteit voerde de boventoon, iedereen stond op, het ongeloof werd gedeeld, humor was hetgeen dat ons verbond. Gelukkig kregen wij nog een lunch, een wit verlept bolletje, zakje groen voer en flesje water. Met de bus naar het hotel, Chengdu maakte geen indruk. Gegeten aan een draaitafel met heerlijke gerechten, draaien en pakken wat je lekker vindt. Smullen op zijn Chinees. Gelijk naar bed, 03.00 worden wij opgehaald.Het vliegtuig vertrekt om 04.00, is uiteraard 05.00 geworden. Een leuke anekdote bij bagage controle. Bagage incheckt, daarna loop ik naar de gate, voordat je daar aankomt moet je bagage goedgekeurd zijn. Op een aankondigingsbord komt je naam te staan, even wachten en dan kun je doorlopen. Ik wachtte en inderdaad mijn stond erop, hij bleef er opstaan, 5 minuten wachten en gevraagd hoe lang het duurt. Bleek dat ik een gangetje in moest lopen want mijn bagage was niet goedgekeurd. Bleek mijn power bank in te zitten en die mag niet in ruimbagage, wel handbagage, Opnieuw gecheckt en weer mijn naam, nu floepte hij weg en kon ik doorlopen. Iedereen in spanning, gaan we of gaan we niet. Hevige buien begeleiden ons naar het vliegtuig. Toen het vliegtuig opsteeg werd er door ons gejuicht, tot verbazing van medepassagiers, die nieuw waren ingestapt. Een mooie vlucht met prachtige zonsopkomst. Het weer was goed onderweg, iedereen toch steeds naar buiten kijken. Als ontbijt kregen wij een zompig wit kadetje, zonder groenvoer en een flesje water. Uiteindelijk landen wij in Lhasa, opgeluchte verliet ik het vliegtuig, eindelijk, eindelijk in Lhasa. Van vliegveld naar Lhasa gereden, ik keek met verbazing naar buiten, een 4 baans snelweg gemarkeerd door Chinese vlaggen, die om de 50 meter stonden, meer dan 20 kilometer. Ook in Lhasa veel Chinees vlagvertoon en aankondigingsborden hoe belangrijk China is. Ik moest wel even slikken, de entree 30 jaar geleden stond nog in mijn geheugen gegriefd. Ik moest dit snel wissen, wilde niet constant in de vergelijking komen. Kort gezegd, toen was het Tibetaans, nu duidelijk Chinees, die enorm hebben uitgepakt met wegenbouw en met vierkante blokkendozen. Bij hotel aangekomen kwam gelijk een gids op mij af, ik moest mijn bagage op de kamer zetten en dan naar het Potala. Bekijk het, ik ben bekaf en ga morgen wel. Dat kon niet er was een time slot met bijbehorende tickets. Ik twijfelde, besloot toch te gaan. Het Potala heeft enorme indruk op mij gemaakt, was een belangrijke reden om Lhasa in mijn reisschema op te nemen. Ik werd niet teleurgesteld, bij de eerste aanblik van het Potala, was ik opnieuw diep onder de indruk. Wat een imposant gebouw, prachtig in al zijn eenvoud. Om het Potala binnen te gaan moeten eerst 300 traptreden worden beklommen. Toen voelde ik de hoogte, Lhasa ligt op 3650 meter, dat voelde ik gelijk. Happend naar adem, met bonkend hoofd ging ik omhoog. Zoals overal is ook hier de toeristen stroom enorm toegenomen, met name vanuit China. Ik zal niet in herhaling treden, maar je begrijpt wel mijn weerstand. Ondanks de stroom van mensen, heb ik enorm genoten van hetgeen het Potala in zijn binnenste heeft verstopt. Fotograferen mag niet, hier wordt steng op toezien. Het gebouw is 1300 jaar oud, net als de Jokhang tempel waar ik morgen heen ga. Het Potala is heilig voor de Tibetanen, hier woonden en regeerden de Dalai Lama’s. Uiteraard is dit voorbij sinds Tibet is geannexeerd door China en hij voor deze Chinese mensen ook niet meer bestaat. Het is fijn om tussen de Tibetaanse mensen te lopen, ik geniet van hun devotie, zowel voor de Dalai Lama’s als voor het Tibetaans boeddhisme. De gids werd enorm onrustig van mij, hij vond dat ik overal te lang bij bleef staan en gebaarde dat hij gebonden was aan zijn tijd slot. Later vertelde hij dat als hij te laat was, de organisatie geen toestemming meer kreeg om tickets te kopen. Opvallend hoe bang mensen zijn om je niet aan de regels te houden en overal controle willen houden. Camera’s hangen hier overal. S’ middags gingen de anderen met de gids verder op pad, naar de Joghang tempel. Ik besloot om niet mee te gaan, wilde naar bed, ik was gesloopt. Op bed begon de duizeligheid en koppijn toe te nemen. Ik probeerde te slapen, lukte niet. Het lijf was te onrustig. Gelukkig heb ik voor het slapen nog wel even met mijn lief kunnen Skypen. Zo fijn om haar te zien en te spreken, vooral als ik mij niet zo lekker voel. Gaf mij een goed gevoel en met de intense beleving in het Potala gaf ik mij over aan de nacht. S’nachts was de hoogteziekte duidelijk aanwezig, met bonkend hoofdpijn wakker en even adem te kort ,ik schrik dan wakker. Gelukkig ken ik deze verschijnselen en weet dat het morgen beter zal gaan., dan Lhasa verder verkennen. So far so good. Ik geniet nog steeds,ondanks het ongemak.