De gecomponeerde reissymfonie vertoont in de uitvoering enige haperingen. De dirigent probeert recht te doen aan het oorspronkelijke partituur, dissonanties hebben hem genoodzaakt de reissymfonie te herzien. Allereerst de vertraging in Kathmandu, vanwege de enigszins voorspelbare reizigersdiarree was ik genoodzaakt om altijd in de buurt van een toilet te zijn. De klanken tijdens deze uitvoering klonken gevarieerd, met een hoofdrol voor de pauken. Gevolg was dat ik mijn driedaagse trekking moest cancellen. Het volgende deel van de symfonie werd trager en trager uitgevoerd en de uitvoering stopte uiteindelijk. Mijn vlucht ging om 12.10, werd uitgesteld tot 14.00, weer uitgesteld tot 15.30, uiteindelijk werd de vlucht gecanceld. Dit werd veroorzaakt door zeer slecht weer op het vliegveld van Kathmandu, door zwaar onweer en buien was het onmogelijk om de vlucht van Air China in Kathmandu te laten landen. Optimistisch werd de uitvoering de volgende dag hervat. De vlucht was maar een uur vertraagd, opluchting toen ik de lucht inging. Onderweg was het  goed weer, tot wij boven Lhasa kwamen, niet kunnen landen vanwege zwaar onweer en doorgevlogen naar Chengdu in China. Volgende dag nieuwe poging, de twijfel over deze uitvoering was aanwezig vanwege de heftige regen. Opgelucht toen het vliegtuig na een uur vertraging de lucht inging en eindelijk landde in Lhasa. Het  partituur moest weer worden aangepast, door alle vertraging moest mijn 6 daagde tour door Tibet, met een trek naar base camp Everest ook worden gecanceld. Bij herschrijving van het partituur kwamen nieuwe kansen in Lhasa, plekken die ik 30 jaar geleden ook had bezocht en daar zeker naar toe wilde om de verwondering van deze schoonheid opnieuw te kunnen beleven. Tijdens de uitvoering moest ook het ritme worden aangepast. Het tempo was te snel uitgewerkt, moest trager worden. Dit komt voornamelijk door de hoogte, ik loop in een redelijk hoog tempo en dat moet je op deze hoogte niet doen, Lhasa ligt op 3600 meter. Het Potala en een de Deepra tempel liggen hoger. Ik kwam mijzelf tegen, na 100 meter moest ik het tempo drastisch verminderen, onregelmatige korte ademhaling, hoofdpijn en bonkend hart. Het ritme van de nacht is totaal ontregeld. Ademhaling onder controle proberen te krijgen, dan 2 tot 3 uur slapen, wakker worden vanwege duizeligheid en hartkloppingen. Daarna om het uur wakker en moeilijk de slaap hervatten. Tweede en derde nacht gaan beter, een nieuw ritme begint zich te ontwikkelen, af en toe zijn er nog haperingen vanwege plotseling tekort aan adem. Even begint zich een schrik te openbaren, ik zal toch niet, het zal toch dat zijn. Als ik de onrust een plek heb gegeven, is het ritme hersteld. De herrie van buiten heeft geeft consequenties voor de uitvoering, wel voor de beleving. De mensen in China praten zo hard en luid dat het lijkt alsof zij door een megafoon met elkaar praten, onplezierig als dat onder mijn hotelraam plaatsvindt. De eindeloze controles zijn ook een verstorend element in het ritme, camera’s die werkelijk overal hangen, in hotel, op straat en zelfs in de auto’s die ons vervoeren hebben alleen invloed op de beleving. Paspoort moet ik altijd bij mij dragen.De controle bij de douane zijn wel ritme verstorend, 3 uur voor inchecken en dan nog bijna tijd tekort komen voor boarding. De ene na de andere controle, het is nog net niet dat ik alleen mijn onderbroek mag aanhouden, het scheelt niet veel.   Je zal denken, vind ik het nog wel leuk, een volmondig ja is dan mijn antwoord. Uiteindelijk hebben alle verstoringen geen consequenties voor de hernieuwde uitvoering van de reissymfonie, wel op mijn beleving, daar is altijd een plekje voor te vinden of met de wind mee te laten waaien. Met hetzelfde enthousiasme en verlangen wordt de uitvoering hervat. In vorige verhaal al mijn verwondering en bewondering voor het Potala beschreven. Vandaag ga ik naar  de Deepra en Sera tempel, deze tempels zijn samen met het Potala een van de hoogte punten van dit deel van de reissymfonie. S’ochtends ontmoet ik mijn nieuwe reisgenoten voor deze dag. Het is weer een VN groepje, wij vertegenwoordigen Chili, Colombia, Italië, Zuid Afrika, India, Rusland en uiteraard Nederland. Onze gids voor deze dag was Ishi, een Tibetaanse jongen met veel kennis over cultuur en Tibetaanse boeddhisme. In onze busje gestapt, door de straten van Lhasa en langzaam klimmen wij omhoog. De lucht wordt ijler en ademhaling korter. Bij aankomst van de Deepra tempel zag ik in de bergen een Boeddhistische tekening op de rotsen. Dit was een flash back, 30 jaar geleden stond ik op hetzelfde punt deze tekeningen te fotograferen, ik zal de foto thuis opzoeken en naast de foto leggen die ik nu heb gemaakt. Hoog boven de grote tempel ligt een geel gebouw tegen de helling aangeplakt. Het is het meditatie centrum voor de monniken in opleiding. Ishi was hier bekend, hij nam ons mee naar een plek waar bijna geen toerist mag komen. Hier wonen de laatste vrouwelijke monniken die tijdens de Chinese annexatie hier mochten blijven omdat zij geen familie hadden om naar toe te gaan. De monniken waren verplicht om het tempelcomplex te verlaten, van de 5000 monniken, mannen en vrouwen, mochten er maar 500 blijven, uitsluitend mannelijk monniken. Zij werd verbannen naar een grot in de bergen. Nu woont zij in een heel klein hutje dat tegen het complex aanlicht. Het is een aardige, toegankelijk vrouw van 75, dat schept een band. Ik mocht even binnenkijken, een heel klein hokje vol met relikwieën en foto’s van de Daila Lama. Ik vertelde haar, via Ishi, dat ik hem 3 maal heb ontmoet. Zij pakte mij vast en streelde mij. Ik vroeg of ik een foto mocht maken, zij keek naar Ishi, hij zei iets en het mocht, niet met haar erop. Later vroeg ik hem wat hij had gezegd, dat ik te vertrouwen was. Als de gevestigde Chinese orde erachter kwam dat zij foto’s van de Dalai Lama heeft, moet zij vertrekken. Rondlopen om en in het complex blijft voor mij een verwonderende beleving. De ligging, de gebouwen en vooral de sfeer zijn fascinerend. Wij zijn vroeg, het aantal toeristen is beperkt, dat komt de sfeer ten goede. Uiteraard weer veel biddende Tibetanen, die hun rondgang in de tempel maken,  kijken in adoratie naar de vele beelden en gebeden mompelen. Veel kinderen, het blijkt dat op een bepaalde plek een monnik de kinderen een zwarte veeg op hun neus geeft. Men gelooft dat het een helend heeft op slecht gedrag van de kinderen. Het wordt heel druk bezocht, buiten liep een kind te schreeuwen en te blèren. Heeft daar in ieder geval geen effect op gehad. Tijdens de lunch kwamen de reisverhalen, altijd inspirerend om te horen. Russen waren bergbeklimmers, zagen dit als een leuk uitje. Uiteraard kwam mijn reissymfonie van 75 dagen de wereld rond ter sprake. Werd ontvangen met verbazing en bewondering. Een aantal vond het heel inspirerend voor henzelf, de vrouw uit Zuid Afrika vroeg mij of ik haar moeder niet kon mailen om haar te inspireren om meer op reis te gaan. Zij is van dezelfde leeftijd. Mijn voorstel, als jij mijn reis betaald kom ik haar zelf wel inspireren met mijn verhalen. Dit tot grote hilariteit van de anderen. S’middags gaan wij verder, daarover in het volgende verhaal, het is weer een lang verhaal geworden, ik wil niet dat mij volgers afhaken, ik zie dat het aantal lezers en reacties afnemen. Vandaar, so far so, ik blijf genieten, geniet en reis met mij mee.