Het is drukkend warm, ik zit onder een boom op een bankje te wachten tot wij verder gaan. Ik neem een paar slokken water, noodzakelijk bij de temperatuur en deze hoogte. Een pubermeisje komt naast mij zitten, voor mij een stel giechelende vriendinnen. Zij willen een foto van ons samen maken. Even vraag ik mij af of ik soms in de krant heb gestaan of op de TV. Het is al de derde keer vandaag dat ik op de foto ga, gevraagd en ongevraagd. S’avonds als ik zit te eten, zitten drie jongens mij aan te staren, eentje komt naast mij zitten, voor ik iets kan zeggen flitsen de telefoons en worden foto’s gemaakt. De jongens stinken naar drank, hun gedrag was storend, toch besloot ik om niet moeilijk te doen. Lachenderwijs maakte ik met gebaren duidelijk dat ik verder wilde eten. Zij wilden nog handen schudden, dit ging mij te ver, boog mij voorover met mijn stokjes in de hand en ging verder eten. Met mijn andere hand wapperde ik in de lucht met zwaaiend gebaar. Gelukkig werd het begrepen en luid lallend, aangenomen dat lallen in het Chinees bestaat, gingen zij naar buiten. Ishi riep mij, wij gaan verder. In ons busje werd een vervolg aan onze reiservaringen en verhalen gegeven. Ik ben de namen vergeten, niet verwonderlijk gezien het aantal namen wat ik inmiddels ben tegengekomen. Wat iedereen voor werk deed was ons onbekend, hier werd niet over gesproken. Een uitzondering was de Zuid Afrikaanse vrouw. Zij werkte voor een biljonair op zijn privéjacht. Zij gaf leiding aan de dienstverlenende crew en heeft over alle oceanen gevaren. Zij vertelde, als zij werd gebeld , kreeg zij een datum, tijd van vertrek en bestemming. Dat kon overal op de wereld zijn. Zij moest zorgen dat alles voor die trip aan boord was, zowel crew als eten en drinken. Over het wel en wee kon zij boeiend vertellen. Inmiddels aangekomen bij de Sera tempel, hier worden monniken opgeleid. In dit tempel complex waren eens 5000 monniken, nu 500. Even ter correctie, de Deprung tempel had 15.000 monniken en ook daar nu 500. Niet dat er geen belangstelling was, de Chinese overheid vindt 500 monniken genoeg, waarschijnlijk omdat dit een te controleren aantal is. De vraag blijft door mijn hoofd spoken, waarom? Ook de nutteloze, in mijn ogen, vernieling van duizenden tempels in Tibet blijft een onbegrepen daad van overheersing. Het staat zo in schril contrast met de compassie van deze monniken. Onderdeel van hun opleiding is het leren voeren van een debat. Honderden monniken zaten op de grond, de teachers zaten op kleine verhoging. In het midden stond een monnik een stelling te verdedigen. Hij zet zijn stelling kracht bij door met de achterkant van zijn hand in de handpalm van de andere hand te slaan. Hij schommelt tegelijkertijd op zijn voeten, wat de handklap weer moet ondersteunen. Gefascineerd blijf ik kijken, versta geen woord, maar de intentie, expressie en bewegingen maken dat meer dan goed. Wij maken een rondgang door tempel, het is eigenlijk een klooster dat dient als opleidingsinstituut. Ik loop weg van het groepje en loop naar de achterkant, hier zijn monniken aan het koken, twee monniken stonden een balletje te trappen. Zij stoppen toen zij mij zagen, ik gebaarde dat zij door moesten gaan. Ik zag de twijfel, wees op de bal en gebaarde dat zij de bal naar mij moesten schieten. Ik probeerde de bal even hoog te houden, stopte en schoot hem terug. Vervolgens hebben wij een driehoek gespeeld tot grote hilariteit van de andere monniken. Plotseling stoof iedereen weg, ineens stond ik alleen. Een oudere monnik, hoger in de orde,kwam aangelopen. Ik moest lachen, zij verschillen in hun reactie weinig met de reactie die ik zelf zou geven in zo’n situatie. Weer aangesloten bij het groepje, vertelde mijn belevenis, de reactie, dat is het voordeel van jouw open mind. Terug in het hotel, even gedoucht en gaan eten. Ik ging naar hetzelfde kleine Tibetaanse restaurant. De andere hadden een welkomsdiner, waar ik mij niet toe aangetrokken voelde. Volgens mij hadden sommige anderen dat ook, zij gingen wel mee. In het restaurantje heerlijk gegeten, ondanks de verstoring van de puberjongens, waarover ik eerder vertelde. Hijgend mijn reistas gepakt en weer een onrustige nacht tegemoet. De volgende ochtend bij het ontbijt afscheid genomen van het groepje van gisteren. Veel gehug en lieve woorden. Zuid Afrikaanse wilde mij volgen op mijn blog, zij kon Nederlands redelijk goed lezen, spreken was voor haar veel moeilijker. Een paar anderen wilden mij ook volgen, niet om te lezen, maar om via de foto’s te weten waar ik zou zijn. Op 13 november gaan wij je allemaal feliciteren, lachend hebben wij afscheid genomen. Wonderlijk dat zo’n groepje vreemden in korte tijd naar elkaar toe is gegroeid, waarbij het wederzijdse respect en waardering voelbaar aanwezig was. Dit was een echte ontmoeting. Dit doet mij denken aan een tekst die een oude monnik mij eens heeft meegeven. Ik wilde afscheid van hem nemen en hij zei: Als je mij ontmoet hebt, mag je afscheid nemen. Een hele wijze les !! Mijn reistas gehaald, met de auto naar vliegveld gebracht. Onderweg zware bewolking en buien, oh nee dacht ik, niet weer. Het is een uur rijden naar het vliegveld, de regen werd na een half uur minder, langzaam verdween de bewolking over de ruggen van de bergen, in verte zag ik een blauwe lucht. Bij het vliegveld aangekomen, ingecheckt en wachten in een lounge met 8 leren stoelen. Verder was er niets. Ik had trek, liep naar beneden en staarde naar het bord met Burger King. Niet doen, dacht ik, maar de verleiding trok mij naar de Whopper. Het was zelf lekker, na dagen en dagen van rijst. Boarden, instappen en genesteld. Was benieuwd of ik de Mount Everest nog zou zien. Het vliegtuig was inmiddels door de wolken heen en vloog in het blauw. Geen Mount Everest gezien, wel een paar andere bergketens. In Kunming geland, door de douane, zonder problemen en op weg naar de uitgang. Daar stond iemand met mijn naam op een bord. Samen met hem naar de auto gelopen, ondertussen keek ik met verbazing rond, het was een compleet nieuw vliegveld en enorm groot. Wij reden van vliegveld naar de stad, onderweg werd mijn verbazing alleen maar groter. Kunming was 30 jaar gelden een kleine provincie stad, met hier en daar hoogbouw. De skyline wordt nu bepaald door enorme wolkenkrabbers en voordat ik in de stad ben, rijden wij langs vele wijken waar allemaal flatgebouwen staan. Het lijkt wel of er een vulkaanuitbarsting is geweest, in plaats van lava, werden huizen uitgestoten. Ik heb wel bewondering voor de enorme wil van de Chinezen om de infrastructuur te moderniseren en te bouwen. Architectonisch zijn de wijken bezaaid met blokkendozen, in het centrum is veel aandacht besteed aan het ontwerp. Ik kan genieten van een prachtig ontworpen gebouw, die als ik ernaar kijkt, mij opneemt in zijn schoonheid. Ook het hotel is een prachtig ontwerp, zowel exterieur als interieur. Een echt verwen hotel en daar ga ik 1 dag van genieten, zeker van het zwembad met heerlijke ligbedden. Daarna vertrek ik naar Bagan in Birma, tegenwoordig Myanmar geheten. Dat is mijn derde lievelingsplek op mijn wereldreis in 75 dagen. Ik heb de reacties gelezen, ik vind dat fijn, zeker op de momenten van tegenslag en ongemak ervaar ik een reactie als steun. .So far so good, ik geniet!