Gestaag, met onverzettelijke kracht stroomt de zandkleurige rivier aan mij voorbij. Kleine vissersbootjes en grote duwboten vragen het uiterste van hun motorren om de krachtige tegenstroom te weerstaan. De boten verdwijnen uit zicht, het bonkende ronkende geluid blijft lang naklinken. Ik ben in Bagan, Birma/Myanmar, prima hotel met een fijne kamer, klein terras aan de rivier. Ik ben geland in Mandalay, vervolgens met de auto in 04.00 uur naar Bagan gereden. Een groen landschap glijdt aan mij voorbij, rij door kleine dorpjes, langs rijstvelden en af en toe een klein hutje met een dak van palmbladeren. Ik voel mij blij, opgelucht, ik voel mij bevrijd na de beklemmende sfeer die ik in China heb gevoeld. Tibet was fantastisch, ik heb echt heel erg genoten, ondanks dat Lhasa inmiddels doordrenkt is met controle door de Chinezen. In Myanmar heb ik nog geen camera of andere controle gezien. Wat ik ook prettig vind, ik ben geen deelgenoot van een groepje. Ik kan mijn eigen gang weer gang, open staan voor de verleiding van schoonheid die dit land te bieden heeft. Ik vroeg de chauffeur te stoppen in een dorpje om bananen te kopen. Snel de markt opgelopen, springend over vele plassen die zijn blijven liggen op de harde zanderige bodem. Ik wilde 4 bananen kopen, dat ging niet, het moest een tros van 12 bananen zijn. Prijs gevraagd, omgerekend 1.00 euro. Meegenomen, gelijk fles water gekocht en terug naar de auto, weer springen met de tros bananen in mijn hand, dit tot grote hilariteit van de andere marktvrouwen. De chauffeur stak zijn duim op, mompelde iets van nieshump. Onderweg moet de chauffeur regelmatig uitwijken voor karren die door ossen worden voortgetrokken. Zij wijken plotseling uit of steken onverwacht de weg over. Ook fietsen en brommers maken onverwachte wendingen, concentratie en stuurmanskunst van de chauffeur is gewenst, maar dat is hem wel toevertrouwd. Na 3 uur rijden worden links en rechts in het landschap, kleine tempels en stoepa’s zichtbaar. Bagan heeft de grootste verzameling boeddhistische tempels, ruïnes en stoepa’s ter wereld, er staan nu nog duizenden tempels, vaak in relatief goede staat. Naarmate wij dichter bij Bagan komen, lijkt het alsnog iemand tempels en stoepa’s heeft gezaaid en deze in volle glorie tot wasdom heeft laten komen. Een prachtig gezicht, ik verheug mij op morgen als ik daar weer tussen mag lopen of fietsen. Wij rijden Bagan binnen, bij een grote tempel slaan wij rechtsaf naar het hotel dat 100 meter verder ligt. Het hotel ligt midden in de Archeologisch Zone van Old Bagan. Warm ontvangst in hotel, kamer opgezocht en uitgepuft op mijn terrasje aan de rivier. Tijd voor een Myanmar biertje, hoewel biertje, het wordt in geserveerd in flessen van 650 ml. Het is het eerste biertje sinds Nepal, het smaakt voortreffelijk. S’nachts hevig onweer, stortbuien en harde wind. Midden in de nacht nog even naar buiten gegaan om het schouwspel van donder en bliksem te aanschouwen. Ik vind dat prachtig, eerst de stilte, wind wakkert aan, wolken worden verlicht door het flitslicht, plotseling een harde knal, gerommel en daarna weer stilte. Blijft fascinerend. Weer in bed gekropen, de volgende dag wil ik vroeg op. Na het ontbijt wilde ik een fiets gaan huren. Fietsen blijkt uit de vorige eeuw te zijn, het aanbod was E-scooters. Leek mij een leuke nieuwe ervaring, zoeven over zandpaden door een gebied met eeuwenoude tempels. Zo gezegd zo gedaan. Even wennen, ik geef gas, hoe noem je dat bij E-Bikes en E-scooters en schiet weg. Eerst uitgeprobeerd hoe het scootertje reageert en toen op zoefpad. Ik nader de eerste grote tempel, flarden aan beelden uit verleden schieten als een diaserie langs. Het is toch weer anders, het weer, het licht, mijn verbeelding, ik kijk met de ogen van toen en zie het nu. Ik ervaar opnieuw de magische kracht die ik in dit landschap voel. Het is geen herhaling van verwondering, het is verwondering anno 2019. Als ik een tempel binnentreed word ik stil, verstillend stil. Ik keer in mijzelf, schuifel door de gangen en verwonder. Na twee grote tempels te hebben bezocht rij ik kleine zandpaden op. Af en toe voel ik mijn scootertje wegglijden op de modderige paden, de heftige regen van vannacht hebben de zandpaden in modderpaden veranderd. Naarmate de dag vordert drogen de paden op. Ik rij verder en verder, zo ver het oog reikt zie ik tempels. Af en toe kom ik een kleine nederzetting tegen, soms alleen een boerderij met vee en later een kleine gemeenschap. Ik rij automatisch zo’n piepkleine gemeenschap binnen. Ik ben afwachtend voorzichtig, eerst wachten op een reactie van iemand uit deze gemeenschap. Ik zie iemand enthousiast op mij afkomen, wenkte mij en ik reed verder. Met gebaren vroeg ik of ik foto’s mocht maken, dat was goed, gelijk werd de familie opgetrommeld, een baby wordt tevoorschijn gehaald, op de arm genomen en het familieportret kan geschoten worden. Een meisje zit op de grond, mooie bloem in het haar. Met mijn liefste glimlach vraag ik haar of ik een foto mag maken. Ik krijg een uitdagende, ingetogen verlegen lach terug.Haar amandel kleurige ogen glinsteren. Ik maak foto’s, onhandig slaat zij steeds een hand voor haar mond. Ik maak foto’s, ik vind juist deze houding bevestigen wat ik net vertelde. Ik vind het sowieso ontwapenend, de vrouwen in Birma/Myanmar hebben een glimlach waar ik nog steeds verlegen van kan worden. Het is een lachende glimlach waar veel mysterie in zit, als ik de taal kon spreken zou willen ontdekken. Ik rij verder, af en toe rijzen uit het groen weer nieuwe tempels op. Het is ondoenlijk om overal te stoppen, ik maak af en toe een volstrekt willekeurige keuze om ergens te stoppen. Ik geniet in dit schitterende, verstillende landschap die het verleden nog steeds met veel trots draagt. Ik voel mij gelukkig, zo blij dat ik hier ben. Hier wordt schone energie geladen. De zon zakt langzaam, de lucht begint kleur te krijgen. Ik besluit om terug te rijden.Stop af en toe om te proberen de magie van dit landschap in beeld te vatten. Jammergenoeg is het niet mogelijk naar een plateau op een grote tempel te klauteren. Sinds de laatste aardbeving in 2015, heeft de overheid besloten om alle trappen van de tempels af te sluiten. Ik had dit zo graag gedaan, ik had mij verheugd om vanaf hoogte de pracht van deze tempels te aanschouwen Gelukkig heb ik dit beeld in mijn geheugen opgeslagen, ik zal in verwondering die beelden en ervaring blijven herinneren. Verzadigd en nagenietend zit met een klein biertje op mijn terrasje, staar over de rivier, zie niets en tegelijkertijd alles. Het is zo’n staar moment, de ondergaande zon die nog even het water laat glinsteren. Ik geniet, besluit via roomservice eten te bestellen, geen zin meer om weg te gaan. Met een heerlijke nasi goreng, green tea en een blij gevoel sluit ik deze dag af. Morgen weer op pad. Ik geniet en ik hoop dat je mee geniet van deze prachtige omgeving. So far so good.