Ik kijk om mij heen, speur de horizon af. Ik sta op een kruispunt van zandpaden. Zoek de markante grote tempel, een baken voor de omgeving. Niets te zien, mijn oriëntatie is even spoorloos. Zware bewolking belemmert mijn oriëntatie op de zon. Ik twijfel, sta een tijdje te staren, besluit het pad terug te gaan van waar ik ben gekomen. Ineens zie ik in de verte een rookpluim omhoog kringelen, ik hoop dat het een boerderij is en geen veldbrand. Het is links voor mij, mijn zandpad maakt in de verte een bocht naar recht. Ik ga terug naar kruispunt, neem het pad dat richting rook gaat. Na 15 minuten rijden worden contouren zichtbaar van een paar huisjes. Ik rij tussen de eerste twee houten huisjes, zie een gezin dat aan een grote houten tafel zit te eten. Ik zet mijn scootertje neer, loop naar hen toe. Ik zie afwachtende argwaan, ik tover een lach tevoorschijn, maak met gebaren duidelijk dat ik de weg niet weet. Ik deed dit door een foto van de grote tempel in Bagan te laten zien, handen vragend uiteen, vervolgens in alle richtingen wijzen, weer vragend handgebaar en wenkbrauwen omhoog. Het werd begrepen, de ouderen van het gezin begonnen te wijzen en te schreeuwen, welke kant ik op moest rijden. Zij maakten een gebaar van links, rechts of rechtdoor. Eerst rechtdoor, dan links, rechts en dan weer rechtdoor. Ik bedankte hen, mijn handen tegen elkaar boven mijn hoofd en vele buigingen. Ik vroeg of ik een foto mocht maken, daar werd enthousiast op gereageerd, uiteraard werd de baby tevoorschijn gehaald en kon ik de foto maken. Nog even laten zien, lachen en instemmend geknik. De hele gemeenschap liep met mij mee naar het zandpad, ik werd uitgewuifd, ik zwaai terug. Toen ik even later omkeek, stonden zij  nog steeds enthousiast te zwaaien. Inwendig moest ik lachen, het is niet de eerste keer dat mij dit overkomt, waarschijnlijk ook niet de laatste. Het maakt niet uit waar en hoe, verdwalen is mij niet vreemd. Het kan in een tempel zijn, ik ga naar binnen, gefascineerd kijk ik om mij heen en vergeet de ingang in mijn op te nemen, zodat ik weet waar ik eruit kan. Dit is belangrijk, omdat mijn schoenen aan het begin zijn ingeleverd, in tempels moeten schoenen en sokken uit. In een hypermarche in Frankrijk kan het ook gebeuren. Ik ga naar binnen, gefocust op mijn doel, boodschappen halen. Boodschappen gehaald en weer naar buiten, blijken er wel 6 verschillende ingangen c.q. uitgangen te zijn. Ik heb eens een uur lopen zoeken naar mijn zwarte Renault Twingo, daar staan er tientallen van op een Franse parkeerplaats. Als ik dit mijn dochters vertel, beginnen zij al te lachen. Zij weten wat het is om met hun vader te verdwalen. Het was in Zweden, hadden de tent opgezet, wat liggen luieren, toen ik besloot om een mooie wandeling te maken in een gebied dat stond aangeschreven als een prachtig wandel gebied. In de auto, 10 minuten rijden, auto geparkeerd en wij op weg. Het was aan het eind van de dag, maar gelukkig blijft het lang ligt. Ik heb de eigenaardige gewoonte om van het pad af te willen wijken en een doorsteek te maken naar andere paden. Dat moet je in Zweden zeker niet doen, de dichte bossen belemmeren elke oriëntatie. Zachtjes kwamen de vragen, Paps weet je weg nog wel terug. Uiteraard was mijn antwoord hartgrondig positief, hoewel ik zelfs ook begon te twijfelen. Ik probeerde mij op geluid te oriënteren, wij waren met de auto gekomen en ik luisterde of ik auto geluid hoorde. In de verte beneden hoorde ik een motor geluid, liep in die richting en zag beneden een meer waar een motorboot vaarde. Inmiddels begon het te schemeren, vertwijfeld begon ik sneller te lopen, ik hoorde een zacht gesnik achter mij. Komt goed, riep ik, wij vinden de weg terug. Ineens zag ik door de bomen licht van een huis. Naar het huis gelopen, aangeklopt, een grote Zweedse man deed open. Hij rook naar drank, ik maakte hem duidelijk dat wij verdwaald waren en dat de auto op een parkeerplaats stond. Hij bromde instemmend, vroeg vervolgens om geld, dan zou hij ons daar naar toe rijden. Ik was perplex maar uiteraard bereid om te betalen,  hier weg en naar onze eigen auto. In zijn auto gestapt, over een onduidelijk bospad, met een F1 snelheid naar beneden gereden, voorbij flitsende bomen in het licht van de koplampen, verhoogden het gevoel van snelheid en onveiligheid. Zuchten van verlichting bij het zien van onze auto. Het is begrijpelijk dat dit verhaal te pas en onpas wordt opgehaald. Ja, ja paps de wereldreiziger, weet te verdwalen in Zweden. Mijn kleinzonen hebben dit waarschijnlijk opgepikt, als wij samen in een voor hen onbekend gebied zijn wordt regelmatig gevraagd, opa weet je de weg terug nog wel. Uit de reflectie, aan de realiteit. Ook nu vind ik de weg weer terug. Ik bezoek nog enkele onbekende tempels, rij vervolgens terug naar hotel. Daar nagenieten van deze dag, zittend op mijn bankje en starend over de rivier. De lucht begint te betrekken, zware inktzwarte wolken vullen de blauwe lucht. Even later een diep gerommel gevolgd door heftige flitslichten en zwaar gedonder, nu heel dicht bij. Regen stort zich naar beneden, ik zit onder een overkapping, kan ongestoord genieten van dit natuurgeweld. De volgende dag rustig gestart, naar een mooie tempel gelopen, 10 minuten vanaf het hotel. S’middags een taxi genomen, ik wilde naar Mount Popa, 1.5 uur rijden vanaf Bagan. Daar heb je een 360 graden uitzicht over de tempelvallei van Bagan. Na 45 minuten rijden begint de auto te bonken, gestopt,  een lekke achterband. Uitgestapt om het wiel te verwisselen. De chauffeur begint schamper te lachten, wijst naar de lekke band en vervolgens gaan de handjes de lucht in. Eerst begreep ik niet wat hij bedoelde, later werd het duidelijk, geen reserve wiel. Lokale mensen kwamen toegelopen, uiteraard gingen alle mannen zich met het voorval bemoeien. Ik keek de chauffeur aan, vroeg hoe lang het ging duren. Hij haalde zijn schouders op ten teken dat hij dat niet wist. Ik realiseerde mij dat ik niet meer op tijd op Mount Popa kon zijn en besloot om terug te gaan. Ik werd met droeve ogen door de chauffeur aangekeken, hij wilde nog wel geld zien. Ik had met hem te doen, maakte duidelijk dat ik de helft wilde betalen, hij blij, ik blij. Hij regelde een taxi om mij terug te brengen naar hotel, gebarend dat ik niets hoefde te betalen. Mount Popa niet gehaald, maar de beleving van de kakofonie en gedoe van een lekke band had ik niet willen missen. Inmiddels ben ik mij aan het voorbereiden op mijn vlucht naar Yangon, vervolgens door naar Bangkok. Bangkok heb ik in mijn reissymfonie opgenomen omdat Bangkok heel heel lang gelden mijn eerste stad was op mijn eerste verre reis. So far so good, ik geniet en blijf mee genieten van deze bijzondere reis.