De zon klimt aan de horizon uit een andere wereld. Het schemer van de nacht begint langzaam in zichzelf op te lossen, het gouden gloren van de zon heeft vandaag met een glanzend entree. Ik vlieg van Bagan naar Yangon, hoofdstad van Birma/Myanmar. Op het vliegveld heerst een weldadige rust, ik kom met de taxi aangereden, ga naar binnen, loop gelijk naar incheck balie waar twee mensen voor mij staan te wachten. Paspoort gegeven, voordat de nodige handelingen worden verricht wordt eerst aan mij gevraagd of ik het fijn heb gehad. Na een kort gesprekje begint het inchecken. Mijn boardingpass gekregen, met een vriendelijke “ enjoy your flight” ga ik naar de wachtruimte. Ik kijk naar buiten, zie vlak voor mij het vliegtuig staan, blijkt dat deze voor de deur parkeren. Nog even gekeken hoe mijn reistas met een traktor op een aanhangwagentje naar het vliegtuig werd vervoerd. Weer een prop, wat een genot!. Prima vlucht, weinig turbulentie, af en toe prachtige vergezichten met voorbij glijdende wolkenpartijen. In Yangon aangekomen, kwam mijn reistas al snel op de band voorbij glijden. Opgepikt, naar buiten, taxi genomen en na een uur rijden aangekomen in hotel. Ingecheckt, ik kreeg een prachtige suite aangeboden als Gold member club Accor. Ik kan nog steeds genieten van een upgrade. De noodzakelijke spullen uitgepakt en daarna de buurt gaan verkennen. Na de relatieve serene rust in Bagan ben ik nu in een hectisch chaotische stad. In deze stad heb ik lang geleden nog door straten met zand gelopen en de mensen nog kaarslicht gebruikten als verlichting. Nu is de stad in asfalt gegoten, waar gemotoriseerd verkeer als een trage stroom blik  probeert voort te bewegen. De kleine zijstraatjes zijn ontoegankelijk voor het blik en heeft mijn voorkeur om doorheen te zwerven. Hier is letterlijk alles tweedehands te vinden van stekkertjes tot t.v.’s, wasmachines en zelfs grote airco. Alles wordt hier gedemonteerd, gerepareerd en werkend weer aan de man gebracht, Ik word met enige argwaan bekeken, wat komt zo’n grijze blanke hier doen. Ik blijf soms even staan, wijs op hun product, steek mijn duim, vaak twee. Dit heeft succes, krijg een bescheiden lach terug en instemmend geknikt. Als ik verder wil lopen komt een uitnodiging om binnen te kijken. De buurman kwam ook kijken, even later was ik omringd door mannen die mij van alles wilden uitleggen over hun bezigheden. Twee mannen spraken een heel kleine beetje Engels, wat mij niet uitmaakte, zij vertelden met veel passie hun verhaal. Aandacht geven, betrokkenheid tonen werkt overal in de wereld. Ik vind dit bij reizen horen. Op terugweg naar hotel, water gekocht en een rol Maria biscuitjes. De volgende dag ben ik naar het Schwedagon Pagode,  de grootste tempel van Myanmar. Deze kegelvormige, 98 meter hoge, met 50.000 kilo bladgoud bedekte pagode is oogverblindend mooi. Ik moet eerst weer vele trappen trotseren om bij dit pareltje te komen. Als ik boven aan de trappen kom en oog in oog sta met deze prachtige pagode, voel ik mij heel blij. Hier sta ik dan weer, opnieuw in verwondering,  weer zo’n moment van intens genieten. Ik maak samen met heel veel Birmese mensen de rondgang. Regelmatig stop ik even bij een overdekt plateau waar mensen de koelte zoeken, samen eten en ook slapen. Op sommige plateau’s zitten mensen te zingen of luisteren naar een monnik die zijn verhaal verteld. Ik ga zelf ook op zo’n plek zitten, een beetje aan de buitenkant, de rust en samenhorigheid is voelbaar aanwezig is. Bij de rondgang staan mensen regelmatig stil om water over verschillende beelden te gooien en daarbij gebeden prevelen. Voor iedere dag in de week is een plek gecreëerd, vooral Saturday, dat is het vandaag, wordt druk bezocht. Bij een volgend plateau waar ik neerstrijk wordt ik uitgenodigd door een groepje vrouwen om wat te komen eten, althans de gebaren die zij maakten waren duidelijk. Met schuin oog kijk ik wat zij aan het eten zijn, ik besluit van de uitnodiging geen gebruik te maken. Met een lach en vriendelijk zwaai maak ik duidelijk dat ik verder wil lopen. Geïmponeerd door alle indrukken en met een verzadiging aan beelden ga ik terug, zoek een leuk klein restaurantje om te gaan eten. Ik loop door straten met moderne mooie winkels, ik loop ook door straatjes zonder enige glans, huizen in verval die mensen toch nog een onderdak bieden. Deze schrijnend schurende tegenstelling is hier zichtbaar en voelbaar. Ik loop verder, zie een meisje in lompen in een winkelstraat, fles water aan haar mond. Kijkt met hole ogen naar mensen die haar niet zien. Mijn hart huilt als ik dit zie, helaas wel een harde realiteit. Ik besluit om een foto te maken, dit als tegenhanger van alle schoonheid die ik eerder in beeld heb vastgelegd. Ik vind een restaurantje, het eten smaakt mij niet, reken af en ga naar hotel. In hotel even een uurtje voor mijzelf. Eind van de dag ga ik naar Chauk Htat Gyi-pagode. In deze pagode is de grootste liggende en zittende boeddha te zien. Het ligt ver van het hotel, taxi besteld en naar deze pagode gereden. Aangekomen zie ik dat de trappen en gebouwen redelijk in verval zijn geraakt, wel een verval dat nu een schoonheid van vergankelijk is geworden. Ik word door een man aangesproken die graag mijn gids wil zijn, ik maak hem duidelijk dat ik geen gids wil. Ik loop stilletjes rond in de pagode, geïmponeerd door de liggende en zittende boeddha’s. De liggende en zittende boeddha’s zijn aan twee kanten van een drukke verkeersweg. Ik moest daarbij, met gevaar voor eigen leven, proberen de weg over te steken. Wachten heeft geen zin, de stroom geblikt verkeer is eindeloos. Dan de weg op als er een beetje ruimte is, mijn hand opsteken tegen opkomend verkeer ten teken dat ik naar de overkant wil, gelukkig wordt er afgeremd, zodra zij voorbij zijn gaat het gaspedaal weer diep naar beneden.Ik heb een beetje zwervend rondgelopen, ging uiteindelijk weer naar beneden en werd opnieuw aangesproken door die zogenaamde gids. Deze keer moest ik mijn schoenen achterlaten, gebruikelijk als je een tempel of pagode gaat bezoeken. Na mijn bezoek kwam hij met mijn schoenen aanlopen. Vriendelijk lachend liep hij mee naar beneden en vertelde over de historie. Halverwege was een oud gebouw, dat mij intrigeerde. Hij vertelde dat daar een oude monnik woonde, die lange tijd de baas van deze pagode is geweest. Ik kon wel bij hem langs gaan, hij zou mij introduceren. Ik liep mee naar binnen, werd binnen ontvangen door een man, die mij nogal dwingend meenam naar deze monnik. Tussen een enorme bende zag ik een kleine opening naar een piepklein kamertje. Daar woonde een monnik, de man vertelde dat hij geen Engels sprak en dat hij kon vertalen. Hij vertelde dat de monnik 94 najaar oud was, ik keek naar de man en dacht, nou 94 ?, heeft hij zeker van een jeugdelixer gedronken. Het kamertje was smoezelig, de monnik lag in een soort bedstee, kwam overeind en ging zitten. Ik werd op dwingende wijze duidelijk gemaakt dat ik tegenover hem moest gaan zitten. De monnik begon met een lang rietje op mijn hoofd  te tikken, prevelde enige teksten, pakte een katoenen oranje armbandje, tikte daar met zijn kralenketting een aantal keren op, prevelde weer wat teksten en ik kreeg te horen dat ik gezegend was voor mijn verder reis. Ik stond op groette de monnik en liep naar deuropening. Daar stond die man, hij eiste dat ik 10.000 kwat moest betalen, eten voor de monnik. Ik dacht, daar kan iemand hier een week van eten. Ineens werd het plaatje mij duidelijk, ik de ervaren reiziger ben er met open ogen ingetuind. Dit is een van de trucs waarmee zij toeristen geld uit hun zak weten te kloppen. Ik weigerde om te betalen, gaf 1000 kwat om een gebaar te maken. De man werd agressief, eiste ineens 5000. Ik werd toen kwaad, gaf hem de 1000 kwat en duwde hem opzij. De zogenaamde gids kwam nu ook binnen, ik liep snel langs hem naar buiten. Pakte mijn schoenen en liep in snelwandelpas met schoenen in de hand naar beneden. Met ingehouden adem wachtte ik op een volgende actie van die twee, die bleef gelukkig uit. Beneden snel een taxi aangehouden en naar hotel gereden. In de bar van het hotel een biertje besteld. Langzaam kwamen alle ervaringen van deze dag en ik moest glimlachen. Het was een prachtige dag, de parel van Schwedagon mogen begroeten. De schaduwkant van het leven in deze stad heb ik een plek kunnen geven. Lachwekkend blijft de middag, waar ik volledig werd ingepakt. So far so good, ik ga mij voorbereiden op mijn volgende stop, Bangkok, de eerste stad die ik heb bezocht op mijn eerste verreweg reis.