Een stroom gehaaste mensen trekt als een karavaan aan mij voorbij. De plicht roept, keurig in pak of uniform, op weg naar school en kantoor. Het is 07.00, ik wacht op taxi naar het vliegveld. Ik vertrek vroeg, kon niet inchecken, moet ticket op vliegveld regelen. Ik vlieg met Smile Thai, dus het zal wel goed komen. Het ging voorspoedig, inchecken, boarden, voordat ik goed en wel zat, begon de Airbus alweer aan de voorbereiding voor landing in Bangkok. Landen op International Airport in Bangkok is mij bekend, evenals de taxiritjes naar het centrum. Ik verblijf in het district Siam, vanuit deze plek heb ik goede Skytrain verbindingen. Bangkok was heel lang geleden de eerste stad op mijn eerste verre reis, vandaar dat ik deze plaats nog steeds een warm hart toedraag. Uiteraard is veel veranderd, toentertijd was hoogbouw en autoverkeer zeer beperkt, nu een woud aan skycrabbers en wordt Bangkok verstopt met blik op de weg. Bangkok is op mijn wereldreis in 75 dagen een tussenstop. Ik moet beslissen wat ik zal gaan doen, besluit met de rivierboot te gaan hoppen en veen beetje zwerven door een willekeurige wijk waar de boot aanmeert. Bekende handelingen bij de skytrain, automaat, ticket kopen, kaartje in de gleuf bij doorgang, poortje open, kaartje weer eruit. Bij aankomst halte aan rivier, dezelfde handelingen maar nu verdwijnt het kaartje. Naar de kade gelopen, even oriënteren, inmiddels een speciale gate voor toeristen. Even verder gelopen, gelukkig nog dezelfde boot voor lokalen. De boot opgegaan, wachten op de rammelende bus van de vrouw die kaartjes verkoopt. Zij rammelt met een koker waar geld in zit, aan de voorkant keuze uit verschillende kaartjes. Zij komt langs, kijkt mij aan rammelt, ik geef geld en zij mij het kaartje. Ik sta op het achterdek, mijn favoriete plek. Even later word ik vriendelijk doch dringend verzocht om te gaan zitten. Ik geniet van de geur van water en het geluid van stampende motoren van de duwboten. Aanmeren aan een kade is een belevenis, eerst passeert de boot de kade, gaat dan met volle kracht achteruit, zodat de achterkant tegen de kade opkomt en dan stappen, springen de passagier de boot op. De stuurman krijgt met fluitsignalen te horen wat hij moet doen. Alles gaat heel snel en efficiënt. Duidelijk te merken dat zij goed op elkaar zijn afgestemd. Uitgestapt bij Wat Arum, tempel van de dageraad, vond ik toepasselijk daar even te vertoeven. Een druk bezochte plek, geprobeerd vanuit een ander perspectief foto’s te maken. Afwachten wat het resultaat zal zijn. Ik fotografeer met mijn Olympus camera maar kan de foto’s niet downloaden op mijn IPad. Ik heb wel een ouderwets gevoel, geen filmrolletjes die ontwikkeld en afgedrukt moeten worden na een reis, wel hetzelfde spannende gevoel wat na deze reis aan beelden tevoorschijn zal komen. Uiteraard maakt de IPhone prima foto’s met direct zichtbaar resultaat, waar ik je deelgenoot van maak via de Sociale media en mijn Reismee blog. De boot weer op en naar de overkant, daar is een restaurantje aan de waterkant, die ik op al mijn reizen naar Bangkok heb bezocht. Ik loop naar binnen, herken de vrouw die hier de scepter zwaait. Zij kijkt mij aan, wijst mij een plaats aan, lacht en mompelt “beer?”. Ik knik, zij loopt weg, komt terug en vraagt “food?” Ik lach, knik weer ja en bestel mijn rijst met groenten en een eitje op de top. Ik wenk haar, laat haar een foto zien van jaren gelden toen zij bij mij op schoot sprong en Carla vroeg om een foto te maken. Zij ziet de foto, begint hartelijk te lachen, wijst op haar gezicht. Zij is magerder geworden, haar gebit bestaat nog uit twee hoektanden. Haar dochter wordt geroepen. Weer de foto laten zien, beiden hebben duidelijk plezier bij het zien van de foto. Nog steeds heeft zij haar streken niet verloren, dolt met mannen die bier zitten te drinken, roept regelmatig wat, onduidelijk is tegen wie en waarom. Ik reken af, geef haar een tip, een muntstuk van 10 Bath, zij duwt dat in haar oor, wijst op haar andere oor ten teken dat daar ook nog wel een muntstuk in kan. Ik geef haar een handluchtkus, zij komt naar mij toe en geeft mij een plakkende smakkerd op mijn wang. Lachend neem ik afscheid, tot volgende keer maar weer. Ik ben nog even door het wijkje gaan zwerven, overal kleine stalletjes waar groente en vis gekocht kan worden, af dan niet klaargemaakt. Alles wat hier verkocht wordt zou in Nederland 10 keer verboden worden vanwege doorgeschoten regelgeving. Ik voel mij aangetrokken tot deze sfeer, het afwijkende, mensen die moeten knokken voor hun bestaan. Dat geldt ook voor het gedrag van de vrouw die ik net beschreef, in Nederland zou zij een “psychiatrisch geval” worden genoemd, hier functioneert zij, dankzij de omgeving die haar tolereert en weet hoe met haar om te gaan. Verzadigd van nieuwe indrukken ga ik terug met de Skytrain naar het hotel. Bij het instappen zie ik iedereen gebogen turend naar hun telefoon kijken, zelfs al zij bij hun halte zijn blijven zij al lopend naar het scherm turen. Van ontmoeten is geen sprake of is de Sociale media het nieuwe ontmoeten.Het klinkt misschien ouderwets, ik prefereer nog altijd het rechtstreekse persoonlijke contact. Hoe belangrijk en fijn dit kan zijn gebeurde de volgende dag. Ik had geen zin om de hectiek van de stad op te zoeken, vlak naast het hotel was het Bangkok Art & Culture Centre. Hier was een tentoonstelling Figure of Unknown Beauty. Ik liep daar rond, genoot van prachtige en vooral interessante kunstuitingen. Er waren studenten van een foto academie bezig foto’s te maken, duidelijk met de opdracht om een afwijkend beeld te schieten of vanuit een heel ander perspectief te werken. Leuk om te zien. Ik stond een schilderij te bewonderen toen een vrouw in een rolstoel naast mij kwam staan. Aandachtig keek zij naar het schilderij, ik keek opzij, zij kijkt opzij. Wij kijken elkaar aan, een ontmoeting was ontkiemd. Wij raakten aan de praat over de tentoonstelling, spraken onze voorkeur uit, wij hadden plezier te ontdekken dat wij op dezelfde golflengte zaten. Ik liep verder, zij rolde verder. Even later zag ik haar aandachtig een tekst lezen. Ik benaderde haar van achter, ik vond het een prachtig beeld wat ik vast wilde leggen. Ik liep naar haar toe en vroeg of ik haar mocht fotograferen. Verbazing was in haar ogen te zien, zij vond het prima, voelde zich vereerd. Ik vroeg of ik ook vanuit een ander perspectief foto’s mocht maken, haar ogen begonnen te glimmen en zij genoot zichtbaar van de aandacht. Ik maakte nog wat foto’s, met eentje die inmiddels een favoriete foto van mij is geworden. Wij raakten opnieuw aan de praat, zij vertelde mij dat er in geen 5 jaar foto’s van haar in de rolstoel waren gemaakt. Mensen wilden dat niet, schaamden zich of vonden het vervelend voor haar om haar ermee te confronteren. Ik heb de foto’s via whatsapp aan haar gestuurd. Zij bedankte mij met tranen in haar ogen en een lach. Ik schoot ook vol, wij keken elkaar aan, ik raakte haar arm even aan en bedankte haar. Vervolgens gingen wij onze eigen weg. Wat een mooie ontmoeting, ik geniet er nog steeds van. Dit noem ik pareltjes tijdens het reizen. Een mooiere afsluiting van de dag had ik mij niet kunnen wensen. Het was een kort verblijf in Bangkok, wel even zeer intens. Morgen vlieg ik naar Japan, eerst Osaka en vervolgens met de trein naar Kyoto, waar ik mij op verheug. So far so good. Blijf elkaar ont-moeten.