Hoog in de lucht schuift de dag voor de nacht. De zon geeft de lucht pasteltinten. Het opstaande randje aan het eind van de vleugel weerkaatst een oranje gloed. Ik staar naar buiten, mijn lijf in de slaapstand, mijn wervelende gedachten heb de rust niet kunnen vinden. Ik heb gedurende deze nachtvlucht met de Boeing Dreamliner geen oog dicht gedaan. Regelmatig loop in even naar de WC, kijkt naar slapende mensen. Het blijft een fascinerend gezicht, mensen die op 10.000 meter in allerlei verschillende standen zittend of hangend slapen. Een enkeling is wakker, voelt solidair. Ik reis weer even door mijn foto’s, kijk in verwondering naar alle beelden. Landing wordt ingezet en met in een vloeiende glijvlucht op de landingsbaan gezet. Door de douane, visum voor 2 weken, stevige stempel en naar taxistandplaats. Ik had besloten om een nacht in de buurt van het vliegveld te blijven en morgen naar Kyoto te gaan. Ik was moe, prima besluit. Taxi genomen naar hotel, 5 minuten van het vliegveld. Aangekomen moest ik 4000 Yen, 30 euro betalen. In opperste verbazing kijk ik naar de chauffeur, 4000? vraag ik voor de zekerheid, hij knikt, voor 5 minuten ?? Weer een knik. Ik ging naar binnen om dit te verifiëren. Het klopt, de tolweg is zo duur!! Terug naar Taxi met een glimlachend chauffeur, ik zal zeker niet de eerste en laatste zijn die hij in opperste verbazing achterlaat. Bij de balie wilde ik inchecken, het was 11.00. Helaas dat ging niet, inchecken is om 14.00 uur. Ik kon wel tegen betaling van € 80.00 nu inchecken. Mijn adrenaline peil begon te stijgen en mijn verontwaardiging hield gelijke tred. Ik pakte mijn reistas, liep geïrriteerd weg, het personeel bleef buigen en glimlachen, wat nog meer irritatie opriep. Ik plofte op een bank neer, ik was bekaf, voelde gemis en verlangen naar mijn lief en dierbaren. Ineens biggelen de tranen over mijn wangen, ik veegde ze weg maar het kraantje stond open. Een meisje kwam naar mij toe met papieren zakdoekjes, zij boog zo diep dat zij mij niet hoefde aan te kijken. Later kwam een ander meisje naar mij toe, wenkte mij naar de balie. Daar kreeg ik te horen dat ik voor € 40.00 meerprijs kon inchecken. Ik heb dit geaccepteerd, snel naar mijn kamer, uitgekleed, douche genomen en onder de lakens gekropen. Na 4 uur slapen werd ik wakker, voelde mij herboren en kleedde mij aan. Ik genoot van het uitzicht van mijn kamer, het vliegveld op een kunstmatig eiland met dalende en stijgende vliegtuigen en die dure tolweg. Ik ging alvast mijn treinkaartje voor morgen naar Kyoto regelen. Kwam een leuk klein restaurantje tegen en ben gelijk een hapje gaan eten. Heerlijke Kip Teriyaki, rijst, groenten met altijd een gratis kopje Miso soep. De volgende ochtend vroeg de trein naar Kyoto met de lokale JR Hello Kitty Trein. Het was een ontspannen rit met mooie vergezichten. In Kyoto aangekomen nam ik mijn rugtas en stap de trein uit. Ik had het perron verlaten, liep richting uitgang toen ik mij ineens besefte dat ik mijn grote reistas niet had meegenomen. Staat nog in de trein, mijn adrenaline peil ging weer razendsnel omhoog. Ik rende terug naar de trein, verbaasde mij over de snelheid die deze oude man nog wist te ontwikkelen. Opluchting, de trein stond er nog, schoonmakers waren in de trein bezig. Grote verbazing toen ik binnenstormde, ik maakte hen duidelijk dat mijn koffer nog in de trein stond, althans dat hoopte ik. Zij liepen met mij mee de trein door en gelukkig daar stond mijn grote reistas keurig op mij te wachten. Wat een opluchting, gelijk dacht ik hoe heeft dit kunnen gebeuren. Het was de eerste keer dat ik niet op een vliegveld aankwam, daar stap ik uit, haal later bagage op. Waarschijnlijk zat ik in dat ritme en wilde naar de bagageband lopen. Het kan uiteraard ook gewoon de leeftijd zijn!! In een onberispelijke taxi naar hotel gereden, chauffeur keurig gekleed, witte handschoenen en platte pet. Ik word regelmatig geconfronteerd met bijzondere gewoonten van de Japanners. In de metro, als ik een plaats kan vinden, ga ik naast iemand zitten en standaard wip deze even op om een centimeter op te schuiven. Inmiddels doe ik daar aan mee. Het gevoel voor humor is ook heel apart, zie mensen weinig lachen, behalve een keer in de metro. Ik liep binnen, geen zitplaats. Ik stond goed en wel toen de metro met een schok optrok. Ik raakte uit evenwicht, viel naar rechts, werd opgevangen door een man die ook zijn evenwicht verloor. Wij bleven op de been, de hele metro wagen schaterde van het lachen. Een aantal mensen sloeg zich letterlijk op de dijen van het lachen. Ik vind Japan het land van afstandelijke intimiteit, het is overal in terug te vinden. Prachtige tempels en tuinen met ontroerende schoonheid geven een gevoel van intimiteit, maar het blijft op een afstand. Lichamelijk contact is hier zeer beperkt, aanraken van elkaar is niet gewenst. De buigingen die mensen naar elkaar maken heeft wel een zekere intimiteit, maar met discretie. Het is een maximale toenadering met behoud van distantie. Het land en de mensen weten mij wel te raken. Kyoto is een van mijn geliefde plek, de schoonheid die ik ervaar, is uniek te noemen. Het raakt, ontroert, maak stil, blij en brengt balans. Buiten verstild binnen en maakt mij blij. Het is genieten op een ander niveau. De sfeer is het beste in beelden uit te drukken, deze zal ik uiteraard ook publiceren. Op de eerste dag was ik aan het eind van de middag naar een tempel gegaan. Ik wilde gebruik maken van het prachtige strijklicht, dat de sfeer een extra dimensie geeft. Helaas geen toegang meer, om 16.00 wordt het gesloten. Ik hing over een muurtje, wilde nog een foto van de ingang te maken. Het was druk met uitkomende bezoekers. Naast mij stond een jonge vrouw in dezelfde houding te wachten. Wij keken elkaar aan, moesten lachen en de klik was daar. Wij raakten in gesprek, zij kwam uit China, sprak perfect Engels. Zij vertelde dat tijdens haar studies Master of Chemistry en Finance alles in Engels werd gedoceerd. Zij was speciaal uit Osaka gekomen om aan het eind van de dag van de schoonheid van ondergaande zon bij de tempels te genieten. Na een half uur werd de stroom uitgaand verkeer minder en kon ik foto’s maken. Wij stonden nog wat te drentelen, zij wachtte op een vriendin die in Kyoto logeerde. Wij besloten om het wachten te veraangenamen en gingen in een klein restaurantje wat drinken. Even later kwam ook haar vriendin, een Spaanse schone, die er gelijk een klein feestje van maakte. Hapjes werden besteld en uiteraard wijn. Ineens had ik weer behoefte mijn eigen weg te gaan, nam hartelijk afscheid, uiteraard moesten wij vrienden op facebook en Instagram worden. De volgende dag was weer een dag om niet snel te vergeten. Prachtig tuinen en tempels bezocht, ik voelde mij weer zo happy. Tijd om een heerlijke Macha thee te drinken. Ik zat rustig, wilde mijn treinticket checken naar Yokohama en Yokosuka. Deed de rits van mijn fototas open en zocht tussen de papieren. Geen ticket, zeker in hotel neergelegd dacht ik. Ik werd toch onrustig, ging naar hotel om te checken. Geen ticket te vinden, inmiddels ontstond een draaikolk n mijn hoofd, alles, maar dan ook alles werd overhoop gehaald om mijn ticket te vinden. Helaas zonder resultaat. Inmiddels ontstond ook een wee gevoel van binnen. Ik moet morgen weg om geen verdere aansluitingen te missen. Naar het station, met betaalbewijs, tijd en plaats die ik had gereserveerd. Vertelde dat ik hem verloren had, wat achteraf ook is gebleken. Ik haalde snel een overzichtskaart van de trein om het juiste station aan iemand te vragen. Dit moest heel snel, de ander wilde de trein halen en al lopend haalde ik de kaart tevoorschijn.Toen moet mij ticket eruit gevlogen zijn. Ik dacht dat ik overtuigend bewijs had, helaas bleek dat niet zo te zijn. Ik moest een nieuw ticket kopen. Ik was verontwaardigd, daar was de vrouw niet gevoelig voor. Zij keek mij stoïcijns aan, herhaalde dat ik een nieuw ticket moest kopen. Uiteraard heb ik dat gedaan, naar politie en verloren goederen gegaan om te vragen naar mijn verloren ticket. Nee, zal morgen in de trein kijken wie er op mijn plek zit. Eenmaal een ticket daalde de draaikolk en kwam ik weer tot rust. Daarna nog naar een prachtige tuin geweest, de schoonheid en balans gaven mij een zetje om dat bij mijzelf te voelen. Morgen ga ik naar Yokosuka, onbekend, ik wilde naar de zee. Ik zie wel waar ik uitkom. Daarna Tokyo en dan verlaat ik Azië, vliegen naar mijn lief in Canada. Joepie. So far so good. Het is turbulent genieten.