De vlaggen met reizende zon wapperen op het achterdek van de oorlogsschepen. Kanonnen keurig in gelid. Ik ben in Yokosuka aangekomen, inchecken in hotel en kamer op bovenste verdieping. De haven beneden blijkt een marinehaven te zijn. Vier onderzeeërs liggen boven water te glanzen in de zon. Een groot verlaten vliegdekschip ligt aangemeerd aan de kade. De kanonneerboten, met wapperende vlaggen liggen verderop in de haven. Dit beeld is een gevoelig beeld, het zijn beelden uit verleden met oorlogsgeweld. Mijn vader droeg in de 30tiger jaren het gebroken geweer op zijn revers, een pacifistisch teken tegen wapengeweld. Ik ben daar mee opgevoed, na de oorlog waren Duitsland en Japan besmette landen. Ik werd regelmatig geconfronteerd met datgene wat door die landen met oorlogsgeweld is aangericht. Het ging zelfs zover dat ik naar binnen werd geroepen als ik met mijn vriendjes cowboytje speelde en een stok droeg die een geweer moest voorstellen. Mijn vader wilde dat niet hebben. Tijdens het verkleed afzwemmen was ik als Indiaan verkleed, wilde een Tomahawk, vreemd dat ik deze wel mocht dragen. De oorlog had ook een andere kant, die minder belicht worden. Ik was met Carla in Hiroshima, wij zijn naar het Peace Memorial Park geweest en het museum ter herdenking van de vrede. Hier werden wij geconfronteerd met de gevolgen van de Atoombom die door de Amerikanen op Hiroshima is gegooid. Zonder in details te treden, wat wij daar hebben gezien heeft ons tot tranen toe geraakt en zijn twee dagen van slag geweest. Ik kan nog steeds heel slecht tegen oorlogsfilm en films met nutteloos geweld. Waarom heb ik voor deze plaats gekozen, is een terechte vraag met een simpel antwoord. Ik wilde naar zee, koos willekeurig aan de kust een plaats op 1 uur van Tokyo met de trein. Ik had geen zin om in het hectische Tokyo te overnachten. Mijn verbeelding had mij naar een oude havenstad gebracht, met vissersbootjes en de zilte geur van zee. Ik ging eerst met de supersnelle Shinkansen trein van Kyoto naar Yokohama. De wereld vloog letterlijk aan mij voorbij. Naast mij zat een leuke Japanse die geen woord Engels sprak. Ik was op mijn IPad bezig foto’s te bekijken en merkte dat zij meekeek. De beelden gaven verbinding, handgebaren en haar een onnavolgbaar nesse (nice) waren toevoegingen aan het beeld. Uiteraard wilde zij met mij op de foto. Ik ben overstag, ik heb een foto van ons gemaakt. Met een mooie glimlach een zwaai nam zij afscheid. Van Yokohama naar Yokosuka was een een stoptrein, ongeveer de afstand Amsterdam – Den Helder, toepasselijk gezien de havenstad waar ik naar toeging. Ik ben gelijk het hotel uitgegaan en de omgeving gaan verkennen. Veel restaurantjes, pubs en nachtclubs met prachtige namen, Cowboy Bar, Pretty Jane, Sundance en overal zie ik Navy burger eten. Overdag heeft zo’n zeemansstraat een troosteloze uitstraling, het leven begint pas na 5 uur tot s’avonds laat. Ik stond voor de Dublin Docks Taverne, een Irish Pub die om 18.00 open gaat , toen een man mij aansprak. De bekende vraag waar kom ik vandaan, ik geef plichtmatig antwoord. Hij antwoordde dat hij uit de USA kwam en als militair hier werkzaam was. Blijkt het Amerikaanse leger hier nog steeds gestationeerd. Benieuwd of Trump dat weet, anders was deze basis wel opgedoekt. Ik ben uit het zeemansgebied gelopen en gaan zwerven door een afgelegen wijkje. Ik ontdekte een overwoekerde trap, nieuwsgierig waar deze naar toe ging, ben ik omhoog gegaan. Ik kwam uit bij een kleine tempel. Ik liep wat rond, zag dat de omgeving verwaarloosd was. Het gaf een hele aparte sfeer die ik uiteraard heb vastgelegd. De wonderbaarlijke serene schoonheid staat in schril contrast met het overweldigende oorlogsbeeld in de haven. De volgende dag wilde ik de zee op, boekte een tour die ook buiten de haven ging. Uiteraard werd langs de oorlogsvloot gevaren, opvallend dat oude Japanse mannen enthousiast aan het fotograferen waren en elkaar instemmend toespraken. Gelukkig kon ik niet verstaan wat zij elkaar aan het vertellen waren. Ik genoot van de zilte lucht en het eindeloze vergezicht toen wij uit de haven waren. Een tour met twee gezichten, ik heb genoten op geheel eigen wijze. In de middag gaan schrijven en foto’s selecteren voor publiciteit. S’avonds bij de Original Kitchen, een afhaal restaurant, een heerlijke maaltijd besteld en deze warm meegenomen naar hotel. Ik vind het fijn om alleen te zijn, hoewel de vlinders beginnen te fladderen bij de gedachte dat ik mijn lief over twee dagen in mijn armen kan sluiten. Ik ga naar Tokyo Airport met de trein via Yokohama. Ik heb gekozen voor een hotel bij het vliegveld vanwege het gevoel alvast klaar voor mijn vlucht naar Calgary te zijn. Ik heb in 1 dag de sfeer van Tokyo kunnen ervaren. Het is en blijft een hectische, bruisende stad. Ik loop daar rond, geniet vooral van de architectonische hoogstandjes en veel restaurantjes en onduidelijke neringen voor een Japanse massage. Ik maakte een foto van een establishment voor massage, dit werd niet op prijs gesteld. Een man met het postuur van een Sumo worstelaar en veel tatoes kwam naar mij toe, keek mij dreigend aan. Ik moest mij snel uit de voeten maken en geen foto’s maken. Zijn worstvinger wees mij de richting waar ik naartoe moest gaan. Ik knikte en ging die richting uit. Halverwege sloeg ik een andere weg in, af en toe omkijken of geen grote Sumo worstelaar mij achtervolgde.Halverwege stonden twee van deze Sumo mannen mijn pad te blokkeren. Waar ik naar toe ging, snel vertelde ik dat ik naar de Subway wilde en niet wist hoe daar te komen. Ik kreeg een vriendelijk dreigend advies waar ik naar toe moest lopen. Ik bedankte de mannen met alle vriendelijkheid die ik op dat moment kon opbrengen. Ik heb mij de dag daarop vooral voorbereid op mijn wederzien met Carla mijn lief. Ik koester ook met weemoed mijn reis met Esther voor haar 30^ste verjaardag naar de Rocky Mountain. De vlucht naar Calgary is een wonderlijke ervaring, ik vertrek 18.30 en kom dezelfde dag aan om 16.00 uur. Ik genoot van een prachtige zonsopgang, waar deze ook in de wereld heeft plaatsvonden. Het vervolg lees je in het volgende verslag. So far so good. Ik blijf genieten op mijn wereldreis in 75 dagen.