Verwarring op vliegveld Calgary. Ik ben geland in Calgary met een binnenlandse vlucht uit Vancouver. Mijn lief is twee uur eerder geland met een vlucht uit Amsterdam. Snel door de douane en mijn reistas opgehaald. Mijn lief belt, waar ben je nou ? Ik loop in de gang bij arrivals. Hé, hoe kan dat, ik zit ook bij arrivals en heb je niet voorbij zien komen. Ik sta bij Starbucks uitgang no.8.Ik zit vlakbij Starbucks maar zie je niet. Ik loop bij domestic arrivals.Hoe kan dat nou, je komt toch uit Tokyo? Nee, ik kom uit Vancouver, ik had daar een tussenstop.Ineens wordt alles duidelijk, in mijn overzicht stond dat ik 15.40 uit Tokyo zou aankomen, zij staat te wachten in de terminal van Internationale aankomsten. Wij besluiten elkaar tegemoet te lopen.In de verte komt een stralende lach in een enorme gang mij tegemoet. Wij omhelzen elkaar innig, heel even wordt gesputterd over de verwarring en onduidelijkheid in mijn reisbeschrijving. Daarna vloeien de tranen en staan wij hand in hand stilletjes te wachten op vervoer naar hotel. Het is een bijzonder moment, aankomen uit twee verschillende continenten en tijdsverschillen van 08.00 en 15.00 uur. Benieuwd of na 6 weken alleen reizen mijn ritme verstoord zal worden als wij samen verder reizen.Terwijl wij hand in hand staan te wachten, elkaar verliefd lachend aankijken, weet ik gelijk dat het niet verstoord zal worden. Het voelt vertrouwd, mijn lief voelt mij feilloos aan en laat mij mijn eigen gang gaan. Carla is mijn beste reismaatje. Wij hebben veel samen gereisd en wij hebben, met uitzondering van shoppen, hetzelfde ritme en reisverlangen. Het is koud in Calgary, bitter koud bij -10 graden. Ik sta te bibberen in mijn kleren die het klimaat van 30 graden uit Tokyo nog met zich meedragen, een overgang van 40 graden. Ik wilde naar de Canadese Rocky Mountains om de Indian Summer te bewonderen, het zal een Indian Winter worden. Tijdens de rit naar het hotel werd de wereld om mij heen witter dan wit. In het hotel naar de kamer, even een biertje en een kleine snack genomen. Daarna naar de kamer, beiden ploften wij op bed, de tijdsverschillen en emoties waren de ingrediënten die zorgden dat wij beiden gelijk in een diepe slaap van 10.00 uur zijn gevallen. De volgende dag de auto opgehaald, kregen vanwege de weersomstandigheden een upgrade naar een SV AWD, een All Wheel Drive. De ICE Field Park way blijkt slecht begaanbaar te zijn. Ik was snel gewend aan de auto en autorijden. In Canada is het relaxed rijden, op snelwegen max. 90 kilometer per uur, de Nationale Parken wegen max. 70 kilometer. Ik rij naar richting Banff en Lake Louise, waar de gereserveerde Chalet is. Bij aankomst zijn wij gelijk in Canada. De begroetingen, de sfeer en vooral de inrichting zijn geweldig. De kamer heeft een haard en jacuzzi, waar wij later uiteraard gebruik van hebben gemaakt. Reistassen uitgepakt en weer op pad. Rijden naar Lake Louise. Onderweg overheerst de verbazing en verwondering. De natuur is hier overweldigend, de wegen meanderen door het witte landschap tussen hoge bergen. Bij Lake Louise loop ik op mijn groene mocassins over de sneeuw en glanzend ijs. Ineens ga ik onderuit, mijn hoofd stuiterde op het ijs en een diepe ploffende ademhaling verlaat mijn lijf. Bewust of onbewust hou ik mijn fotocamera omhoog, die heeft geen schade opgelopen. In tegenstelling tot mijn lijf, mijn hoofd wordt door een hamer bewerkt, mijn rug en billen zullen morgen de kleur van een smurf krijgen. Glijdend doorgelopen naar Lake Louise. Het uitzicht en de ongelofelijk serene uitstraling doen mij verstillen en de pijn vergeten. Ik sta met Carla ademloos te kijken, kijken elkaar aan, beiden zijn zichtbaar ontroert. Wij lopen, voorzichtig glijdend over sneeuw en ijs langs het meer. Carla heeft een glimlach van oor tot oor, haar ogen worden hemelblauw in de weerschijn van water en sneeuw. Ik ben zo blij, roept zij regelmatig en ik roep me too, wat ik dit geval onschuldig is. Ik geniet, voel mij gelukkig. De natuur geeft mij energie, ik adem frisse berglucht, mijn ogen zien schoonheid, de beelden worden verwerkt en tot een helder sereen gevoel. De omgeving vraagt focus en concentratie, ook bij Lake Louise worden busladingen met Chinezen gedropt die met de rug naar de schoonheid staan om zichzelf in beeld te brengen. Ik heb inmiddels geleerd mij af te sluiten en niet te laten beïnvloedden door gekrijs. Ik heb ook ontdekt als ik 100 meter wegloop geen Chinees meer te zien is, zij concentreren zich altijd op 1 plek en maken allemaal dezelfde foto. Schuifelend, glijdend terug naar de auto. Besloten morgen nieuw schoeisel te kopen en warme fleece. Carla haar ogen begonnen al te glinsteren bij het woord schoenen. S’ avonds de Jacuzzi in, wat een hilarisch tafereel was toen ik probeerde met mijn stijve blauwe smurflijf uit dat ding te komen. S’ ochtend vroeg op, eigen ontbijt gemaakt op de kamer en weer op pad. De lucht was opengebroken, de zon weerkaatste een gouden gloed op de bergtoppen. Besloten nogmaals naar Lake Louise te gaan, de zon staat anders op de bergen en het meer. Opnieuw heel voorzichtig naar beneden gelopen, het was 10 graden onder nul , de parkeerplaats was een grote ijsvloer. Het uitzicht op Lake Louise was inderdaad totaal anders dan gisteren, de bergen spiegelde zichzelf op het strakke watervlak. Deze schoonheid is werkelijk een pareltje op mijn reis. Ik was ook ontroerd door mijn reis met Esther, mijn dochter met wie ik 22 jaar geleden op dezelfde plek stond. Ik heb daar dierbare herinnering aan. Het meer was toen bevroren, de schoonheid blijft hetzelfde. Naar Banff gereden om schoenen te kopen. Carla heeft de ogen van een kraai en de neus van een speurhond als het om koopjes gaat. Zij ontdekte een winkel waar de Timberland schoenen met korting werden verkocht. Stevige schoenen met profiel gekocht en Carla haar eigen mooie warme Timberlands. Op de weg terug naar de Johnston Canyon Icewalk gereden. Deze tocht was hilarisch, zelfs met de nieuwe schoenen was het een grote glijpartij. Gelukkig waren er railingen, ik hing daar overheen om zo naar beneden te glijden. Carla volgde, het was een kolderiek gezicht. Uiteindelijk was het de moeite waard, prachtige bevroren watervallen en aan het eind een waterval die nog niet bevroren was. Het kleine meertje waar de waterval in uitmondde was wel grotendeels bevroren. De terugtocht ging makkelijker, nu moesten wij ons omhoog hijsen langs de railing. Terug in Baker Mountain Resort eerst een Whiskey gedronken bij de open haard. Daarna een wandeling gemaakt in de omgeving. Overal waarschuwingen voor beren!, ik nam dat nogal laconiek op. Ja,ja beren zeker om de bezoekers te imponeren. Wij kwamen iemand tegen, die vertelde dat 20 minuten geleden een moeder beer met twee jonge beertjes aan het vissen was bij de rivier. Ik zette gelijk de vaart erin en Carla liep gelijk mee. Bij de rivier aangekomen, geen beren meer. Wel een prachtige plek. Op de terugtocht over een dam waar het spoor op liep. Stonden daar foto’s te maken toen in de verte werden de lichten van een trein zichtbaar werden.Toen deze passeerde, even de hand opgestoken, deze werd door de machinist gezien en hij gaf een terugzwaai. Het duurde bijna 4 minuten voordat deze trein met razend geweld gepasseerd was. Het zwoegende zware geluid van de locomotief was nog lange tijd hoorbaar. Terug gelopen, bij de rivier in de sneeuw een vuurtje gestookt op een speciale plek. Een fantastische afsluiting van deze dag. Hoewel de echte dagafsluiting was in de Jacuzzi. Met een wijntje aan de rand en met veel plezier eindigde deze dag. Morgen op weg naar Jasper, via de Ice Field Park way. Een heerlijk vooruitzicht. So far so good. Ik geniet, geniet en Carla geniet met mij mee.