De karibu burlt de longen uit zijn lijf, zijn adem maakt mooie pluimen in de vrieslucht. Drie vrouwtjes grazen op enige afstand rustig door. Zij zijn niet geïmponeerd. Wij zijn vroegtijdig onder de warme dekens vandaan gekropen, vandaag en morgen naar Hinton v.v., via de Ice Field Parkway. Het is bewolkt, achter de wolken zijn besneeuwde bergen verscholen. De takken van de Canadese dennenbomen dragen versgevallen sneeuw. De auto moet eerst in de hele vroege ochtend van ijs en sneeuw bij -10 worden ontdaan, dan op weg naar Colombia Ice Field. Langzaam gaat de temperatuur iets omhoog. Eerst naar Visitor Center om een park pass te kopen, ik wilde voor 7 dagen, blijkt voor 10 Canadese Dollar meerprijs een jaar pass te kunnen krijgen. Uiteraard gedaan, staat niet op naam is geldig tot 10 oktober 2020, wie naar de Rockies wil in deze periode kan deze pas gebruiken?. Onderweg is het opnieuw verbazing en verwondering over de schoonheid van het landschap. Wij rijden door besneeuwde dennenbossen, passeren rivieren, meren en watervallen. Ijs begint water met een eerste dunne laag te bekleden. Het is een woest, verstillend sereen landschap. De oorverdovende stilte wordt soms verstoord door het geluid van voortstuwend water, ritselend ijs en het gekras van kraaien. De natuur maakt gelukkig, althans voor degene die willen ontvangen en dat doen Carla en ik met volle teugen. Steden hebben ook veel te bieden, het geeft afleiding, verleiding en misleiding. De architectuur en kunst zijn inspirerend, de hectiek is misleidend. Regelmatig wordt gestopt, genieten van de schoonheid en proberen het gevoel op foto vast te leggen. Langzaam gaat de weg omhoog, af en toe breekt de lucht en worden witte bergtoppen zichtbaar. De temperatuur zakt weer naar -8 graden. In de auto is het heerlijk warm, naar buiten moeten jassen aangetrokken worden, sjaal om en muts op. Als de wolken tegen de berg omhoog kruipen wordt een gletsjer zichtbaar, een imposant gezicht en dit nog maar een kleine gletsjer. Bij het naderen van de Colombia Ice Field is de enorme gletsjer een beetje zichtbaar, bewolking zorgt voor een grijs scherm voor en over de gletsjer. Ik rij naar beneden, parkeer op ijsvlakte. Hogerop begint de gletsjer. Wij staan naast een bevroren meertje met een prachtige azuurblauwe glans. Ik krijg zin om te schaatsen. In gedachten zie ik mij hier wel rijden. Ik denk aan de vele tochten die ik op de schaats heb gemaakt. Mijn eerste herinnering aan schaatsen is achter een stoel op een slootje achter ons huis. Schuifelend, op Friese doorlopertjes, probeer ik de schaatsbewegingen eigen te maken.Ik schaatste meer naast dan op op de schaats. Later tochten maken, in het begin bij tegenwind achter de rug van mijn vader. Ik heb op allerlei ijsvloeren geschaatst, prachtig zwart ijs met witte luchtbellen, wasborden, bevroren sneeuw enz.. Ik genoot van het geluid van krassende schaatsen, de geur van de winter, het wuivende riet langs sloten en meren. Later in 1963 hebben mijn broer, twee buurjongens en ik de Elfstedentocht gereden. Voorbij Franeker zijn wij van het ijs gehaald vanwege de erbarmelijke omstandigheden. Een ontroerend beeld wat mij bijblijft is een moment op de Vinkeveense plassen. Mijn vader schaatst voor mij, er is stevige tegenwind, mijn vader komt ineens achter mij schaatsen, pakt mijn beschermers en zo schaatsen wij verder. Hiermee is de cirkel rond, ik begon achter zijn rug, nu schaatst hij achter de mijne. Inmiddels jaagt de wind over de sneeuw, wij staan dik ingepakt te genieten, voelen de kou niet meer. Wij rijden weer omhoog naar het visitor center en restaurant. Ik weet dat het mogelijk is met een speciale bustruck naar de gletsjer te rijden en ook om op een speciaal uitkijkpunt over een glazen pad te lopen met onder een vrij uitzicht op de canyon. Al snel kwamen wij tot conclusie hiervan af te zien. De kosten voor bustruck 100 euro p.p. en plateau 35 euro p.p., het grootste bezwaar was dat de bus afgeladen zou zijn met Chinezen en dat geldt ook voor het plateau. Je zal begrepen hebben uit vorige verhalen dat ik een allergie heb ontwikkeld als het om grote groepen Chinezen gaat. Inmiddels is het begonnen met sneeuwen, de weg wordt slechter en slechter. Het is fascinerend om in een tunnel van sneeuw te rijden, ik vind alleen het turen in de verte met alleen sneeuwvlokken afmattend. Langzaam daalt de weg, sneeuw gaat over in druilerige regen. De wolken hangen laag boven de dennenbomen, het wit is onzichtbaar geworden. Het geeft een afgesloten gevoel. Ik heb dit eerder eens meegemaakt in Zweden, toen ik op vakantie met de meiden was. Ik reed op een smalle weg tussen de dennenbomen, waar een grijs dik wolkendek als een plafond bovenop lag. Na drie uur kreeg ik het benauwd, ik wilde lucht zien, mij niet opgesloten voelen. Besloot toen bij de eerste afslag richting de kust te rijden. Opluchting, ruimte te voelen en lucht en zee te zien. Wij rijden voorbij Jasper richting Hinton, posters geven aan dat er rondom bergen te zien zijn, alleen nu even niet. Bij onze logde aangekomen, eerst een hartversterking gaan drinken voor de open haard. S’avonds hebben wij onszelf verwend met verrassend lekker eten, voor het eerst heb ik bison gegeten. Het smaakte verrukkelijk. De volgende dag naar de receptie, gevraagd wat de weerverwachtingen waren. Voor Hinton en Jasper bewolkt en regenachtig, Lake Louise en Banff zonnig en half bewolkt. Besloten terug naar Lake Louise te rijden via de Ice Field Park way. In Jasper koffie gedronken, rondgelopen en weer op weg. Ineens klaarde de lucht en werd duidelijk dat wij omgeven waren door witte bergen, een imposant gezicht. Tussen de bomen waren karibu’s aan het grazen met op de achtergrond een wit bergmassief, uiteraard moest dat tafereel worden vastgelegd. Verder gereden, de weg gaat omhoog, de lucht wordt blauw. Opnieuw bij Colombia Ice Field, de zon laat de gletsjer in een totaal witte omgeving in volle glorie zien. Een beeld om nooit te vergeten. Richting Lake Louise onderweg verschillende keren gestopt. Steeds roepen wij “ wat is het hier mooi”. Terug in Lake Louise naar hotel gereden. Genoten van uitzicht op de bergen met ondergaande zon die de witte toppen een rode gloed geeft. Nog twee dagen, dan fladderen wij naar Mexico, een temperatuur verschil van 45 graden overbruggen. So far so good. Als je meereist weet ik zeker dat je ook zal genieten.