Het strand is verlaten, de zon zakt naar de horizon. In de verte een stip op het strand die steeds groter wordt. Langzaam worden de contouren zichtbaar van mij lief, zij kwam in zich met haar armen juichend in de lucht en een glimlach van oor tot oor. Zij komt terug van zwemmen bij de grote schildpadden. Eerst twijfelde zij nog, ik ging niet mee. Uiteindelijk besloot zij te gaan, ik ging schrijven en luieren op het terras. Ik ging niet mee vanwege mijn akkefietje met de afgebroken kies. In een snorkel moet ik bijten om dat ding vast te houden, nee daar paste ik voor. Daar ging zij, snorkel, duikbril, doek en water meegenomen, langzaam verdween zij uit zicht tot alleen nog een kleine stip zichtbaar was. Uitgebreid, tot in detail vertelde zij opgewonden over haar ervaring. Later heb ik een filmpje van You tube gehaald die precies weergaf wat zij had gezien.Het is inderdaad een fascinerend mooi gezicht. S’avonds zelf gekookt in het appartement en met een goed glas wijn buiten op het terras gedineerd. Daarna meldde het afscheid zich aan. De reistassen moesten ingepakt worden, een wisseling van tassen. Mijn lief nam de mijne mee met kleding die ik in komende tijd niet nodig hoop te hebben. Als in New York plotseling een koufront met een sneeuwstorm opsteekt heb ik pech gehad. De volgende dag besloten dat ik alleen naar het vliegveld zou gaan. Ik vlieg namelijk eerder dan Carla, zij moet anders 3 uur wachten voordat zij kan gaan inchecken. Ons afscheid is aandoenlijk en heftig, wij houden het niet droog. Ik stap in het shuttlebusje, raam is met folie bekleed, ik zie haar, zij mij niet. Ik schuif het raampje open, nog een kus, raampje dicht. Busje gaat rijden, ik kijk haar na, onder mijn zonnebril stromen de waterlanders over mijn wangen. Een oudere vrouw naast mij legt haar hand op mijn arm en vraagt; se va, el amour trae buena suerte y da dolor en werd door iemand vertaald; gaat het, liefde brengt geluk en geeft pijn. Ik knik, zij tik op mijn arm en neemt haar hand terug. Af en toe kijk zij mij aan, glimlacht zwijgend. Op het vliegveld kon ik gelijk inchecken. Bagagecontrole ging zonder problemen, verder gelopen, kijken naar douane controle. Is er niet, bij aankomst een papiertje getekend voor terugvlucht, deze wordt aan mijn boardingpas vastgeniet en dat schijnt voldoende te zijn. Op scherm gekeken naar vlucht 900 Havana, vertrek 13.40 uur. Naar de business lounge, daar rustig zitten schrijven en foto’s sorteren. Om 13.00 naar beneden gegaan om te gaan boarden. Op het scherm bij de gate stond vertraging met de volgende tijd 13.50, later werd dat 14.00 en weer later 15.00 uur. Ik besloot naar de lounge terug te gaan, tijd genoeg. Ik zat te wachten tot iemand van het personeel in de lounge mij kwam vertellen dat ik kon gaan boarden. Op dit vliegveld wordt geen oproep gedaan, ook niet op het scherm. Ik weer naar beneden, zag dat de stoelen bij de gate leeg waren. Heb ik weer, vlucht zeker gecanceld. Ik ga naar de balie bij de gate, toon mijn boardingpas en zei kijk mij verschrikt aan. Uw vlucht is al aan het vertrekken. Ik kijk haar verbaasd aan, hoezo het vliegtuig vertrek om 15.00 uur. Nee, het vliegtuig kwam eerder en dus eerder vertrokken. Hier werd inderdaad geen mededing over gedaan. Ik vertelde dat ik in de lounge zat, dat maakte op haar geen indruk. Volgende vraag, waar in mijn reistas. Die is eruit gehaald en naar customs gebracht, zij vertelde dit met een vanzelfsprekendheid dat is het volgens haar moest begrijpen. Niet dus, nogmaals waar is dat. Bij departure, daar waar ik ingecheckt heb komt de reistas. Hoe kom ik naar buiten?? Zij wijst in de richting van de bagagecontrole waar ik ben binnen gekomen. Enigszins verward en bezweet loop ik die kant op. Ik kon het nog steeds niet geloven. Tegen de stroom in gelopen, kom bij de bagagecontrole en zeg dat ik eruit moet. Twee agenten worden erbij gehaald die geen woord Engels spreken. Iemand anders probeert zo goed als mogelijk duidelijk te maken dat ik mijn vlucht heb gemist en dat ik de bagage moet ophalen. Zij liepen mee een gangetje door waar aan het eind weer twee agenten stonden. Langdurig overleg en eindelijk mocht ik door. Naar de balie gelopen en verteld wat mij was overkomen. Daar volledige ontkenning dat de vlucht vertraging had!! Dat was niet bevordelijk voor mijn emotionele balans. Hoezo riep ik, ben ik een leugenaar. Schouderophalend werd langs mij heen gekeken, ik kreeg wel de mededeling dat het een uur kon duren. Gevraagd waar in mijn ticket kon omwisselen. Opnieuw onbegrip, omwisselen? Je moet een nieuw ticket kopen. Ik ben weggelopen, was in staat om de balie te verbouwen. Enigszins bekoeld naar de balie van Interjet gegaan. Vertelde opnieuw mijn verhaal, dit werd aangehoord en het antwoord was; je moet een nieuw ticket kopen. Prima, wanneer is de volgende vlucht? Morgen was het antwoord, de eerste vlucht is om 08.15. Oké, dan koop ik gelijk een ticket voor morgen. Dat kon niet het systeem wordt pas over een uur opgestart. Terug naar incheckbalie, gevraagd of mijn reistas al was gebracht. Druk overleg en gebel, nee hij is wel gesignaleerd, het is druk bij customs. Ik keek hen vragend, ja en? Hij moet gecontroleerd worden, heeft u een cijferslot? Nee heb ik niet, een gewoon hangslot. Geef je toestemming dat deze wordt doorgeknipt. Ja, ik heb geen keuze, ik wil mijn tas terug. Weer wachten. Ik hang af en toe over de balie om te kijken of ik iemand zie die met mijn tas komt aanlopen, heeft geen enkele zin. Loop terug naar balie van Interjet. Daar ook wachten, het systeem werkt nog steeds niet. Ik krijg ongelofelijk veel zin in een groot glas bier, het liefst een driedubbele whiskey, dat lijkt mij gezien de situatie niet verstandig. Ik zit daar, onrustig en steeds kijken of mijn tas al is aangekomen. Uiteindelijk is het systeem opgestart en kon ik een ticket kopen. Ik zei dat ik pas ging boeken als mijn tas er was. Zonder tas geen vlucht. Eindelijk zag ik in de verte iemand die mijn tas kwam brengen. Opgelucht in ontvangst genomen, uiteraard eerst tekenen voor akkoord met openbreken en onderzoeken van mijn reistas. Daarna ticket gekocht en naar buiten op zoek naar de shuttlebus. Ik had Carla op de hoogte gebracht, zij heeft gelijk een kamer voor mij geboekt, vertelde en dat ik gebruik wilde maken van de shuttlebus. Carla was inmiddels aan het boarden voor haar vlucht naar Mexico City. Voor haar geen probleem, belde nog even toen zij in het vliegtuig zat. Ik op busje gewacht en terug naar het hotel. Ik was bekaf, plofte op bed en liet vol ongeloof de film nog eens afdraaien. Of ik in Havana ben gekomen, lees je in het volgende verslag. Het was vanmiddag even niet genieten !! So far so good.