De zon kleurt de dag met een prachtige rode gloed. Ik loop over Malecon, de boulevard in Havana. Ik ben niet de enige, zodra de dag in de nacht gaat verdwijnen komen mensen uit hun huizen of uit hun werk. Hier is de parade van zien en gezien worden. Veel stelletjes zitten op de muur die de stad tegen de zee moet beschermen. Het is een geliefde plek om elkaar te ontmoeten en te beminnen. De lucht wordt paars, de nacht doet zijn intrede. Ik loop terug naar het hotel, de salsa klanken begeleiden mij. Onderweg zitten mensen voor hun huis, muziek op de achtergrond, ik passeer een klein café waar de salsa klanken door de open ramen hun weg naar buiten vinden. Naar binnen en een Rum on the Rocks besteld, het is de eerste, gelijk ook de laatste. Ik kan niet genieten van deze smaak zoals ik van whiskey kan genieten. Een man komt naast mij zitten, het bekende ritueel, waar vandaan enz. Hij kan hartstochtelijk vertellen over zijn Cuba, met alle beperkingen vindt hij dit de beste plek waar je kunt leven. Hij is geïnteresseerd in mijn reis, vertel hem dat ik naar New York ga. Hij kijkt mij aan, zegt dat ik rum moet meenemen, dat is de enige warmte die ik in New York zal krijgen en hij bedoeld niet het weer. Plotseling staat hij op, loop naar een vrouw, steekt zijn hand uit, zij staat op en samen dansen zij een zeer sensuele salsa. Daarna volgen meerdere stellen, een vrouw steekt haar hand naar mij uit, ik verontschuldig mij met een slap excuus, wijs op een pijnlijke knie. Ik voel mij onhandig, een witman die probeert om Salsa bewegingen te maken. Ik maak bewegingen, de Cubanen zijn beweging. Zodra de Sals horen worden zij een met de muziek en komen de bewegingen vanzelf. Mijn lief heeft dat ook, als zij Salsa muziek hoort, komen de bewegingen vanzelf, ook zij is gelijk een met de muziek. Ik zit aan tafel, beweeg mee met mijn boven lijf en geniet van de sfeer. Ik zwaai naar mijn tafelgenoot en verdwijn in de nacht. De enige verlichting op straat komt uit de huizen, soms flikkert alleen het licht van een TV. Ik kom in hotel, ga naar mijn kamer, morgen de laatste dag, daarna vlieg ik naar New York. De laatste dag is als de dagen daarvoor, zwerven door de stad, nieuwe plekken ontdekken en vooral genieten. Mijn vlucht naar NY is om 09.00, ik moet 3 uur vooraf aanwezig zijn om in te checken. Een vroegopje, 05.00 wake up en 05.30 naar vliegveld. Ik verlaat Havana met een zeker heimwee, zij heeft mij omarmd, ik voel mij gekoesterd. De vlucht naar New York is via Miami. Daar een tussenstop, moet daar mijn bagage ophalen en opnieuw inchecken voor de domestic vlucht naar NY. In Miami is ook de douane controle, eerst naar een apparaat, paspoort erin, na controle krijg ik een voucher met mijn foto. Ik denk dat gaat snel, loop verder en zie een enorme lange rij staan. De echte douane controle, na een uur ben ik aan de beurt, ik word gelijk geconfronteerd met de botte wijze van ondervraging. Zij vragen de hemd van mijn lijf, waarom alleen reizen, waar naar toe, wat ga je doen enz.. Ik voel opstand omhoog komen, probeer het te onderdrukken en vragen te beantwoorden. Het lukt met moeite. Ik word nog een aantal keren aangekeken, uiteindelijk een stempel in mijn paspoort en een vinger die wijst waar ik naar toe moet.. Een speurtocht naar mijn bagage, ik heb inmiddels wel door dat ik het beste vragen kan stellen aan mensen met Caribische of Afrikaanse roots. Zij tonen nog enige vriendelijkheid. De andere import Amerikanen zijn ronduit bot in hun reactie, soms geen enkel woord alleen een vinger die wijst waar ik naar toe moet. Zodra ik iets ga kopen of bestellen is er vriendelijkheid vooraf, eenmaal afgerekend, klaarblijkelijk geef ik in hun ogen altijd te weinig tipgeld, is de reactie afstandelijk en kortaf. Hier kan ik dus vriendelijkheid kopen. Vlucht naar NY verloopt prima, aangekomen op La Guardia met shuttle naar hotel. Ik heb vlakbij het vliegveld een Accor hotel genomen, het is met de trein/Subway een half uur naar Manhattan. Het hotel heeft een gratis shuttle dienst die mij naar het Subway station kan brengen. Even wat gedronken, daarna gelijk naar bed. Morgenochtend vroeg op, wil met de shuttle van 09.00 uur. Ik heb maar twee dagen in NY, tijd en energie zal ik goed moeten verdelen. Ik sta op, schuif de gordijnen open en zie een strak blauwe lucht, heldere zon. Als ik buiten kom is het koud, heel koud. Ik heb de winter garderobe weer uit de tas gehaald en ben daar heel blij mee. Ik neem de trein/Subway naar Manhattan. Bij Times square stap ik uit, zodra ik boven de grond kom word ik overrompelend door massaliteit van gebouwen en mensen. Ik deins terug, zoveel komt er op mij af. Ik loop een eind Times Square op, gefascineerd door de wolkenkrabbers en de enorme neon reclames die beeldbepalend zijn voor deze plek. Kijk op plattegrond van Manhattan, zie Empire State Building staan en besluit die kant op te lopen. Na een uur lopen kijk ik opnieuw en zie dat het nog ver weg is. Neem de Subway, wordt onderdeel van een stroom mensen, die allemaal gehaast zijn. In de metro zit en staat iedereen op elkaar gepakt, mensen staren stil voor zich uit. Zodra de deuren opengaan haasten zij zich weer naar boven. Ik loop naar het ESB, loop langs een lange rij, kom bij een man die de stroom in goede banen moet leiden. Een groepje sluit net aan, ik loop mee. Achteraf blijkt dat de rij wel 10 keer zo lang is en deze aan de kant van de weg is gevormd. Waar ik aansloot was een breuk om mensen op het trottoir niet te hinderen. Lucky me! Binnen kaartje gekocht, weer in de rij. Ik hoor iemand vragen hoe lang het duurt voordat je bij de lift bent. Anderhalf uur hoor ik zeggen, ik stap uit de rij, loop naar een vrouw en vraag of ik een express kaartje kan kopen. Uiteraard kan dat, daar moet wel weer $$ voor betaald worden. Ik vind het zonde van mijn tijd om in een rij te wachten, ik heb al een gewoon kaartje en besluit een express kaartje te kopen. Ik krijg onmiddellijk een VIP begeleiding, volg een rode loper langs de wachtende rij. Bij de lift wachten voor een rood koord, zodra de lift er is, gaat eerst mijn koord naar beneden en mag ik als eerste de lift in, daarna volgen mensen uit de wachtende rij. Naar beneden hetzelfde ritueel. Zodra ik boven ben op het observatie dek kijk ik uit over New York, het is adembenemend mooi om het van bovenaf te zien. Ik blijf bij alle windrichtingen staan, zie de enorme uitgestrektheid van deze stad. Hang over de balustrade voor een beeldbepalend plaatje van NY te schieten, het waait hard, ik moet mijn IPhone stevig vasthouden anders waait hij naar beneden. Een vliegende Apple in Big Apple. Ik ga weer naar beneden, zwerf of beter gezegd loop door deze stad. NY is namelijk zeer overzichtelijk, alle straten zijn recht, ik loop van blok naar blok, sla ik ergens links of rechtsaf, dan hetzelfde. Als ik de weg vraag, krijg ik uitleg in blokken, rechtdoor 4de blok links, 5^de blok rechts. Ik loop richting Memorial 9/11. Ik wil in mijn volgende verhaal over deze ervaring vertellen. Voor nu stop ik, het verhaal wordt anders te lang voor publicatie. So far so good. Ik ben overrompeld, maar geniet.