De ijzige wind zoekt zijn weg tussen de wolkenkrabbers die strak staan te glimmen in een helder blauwe lucht. De wolkenkrabbers ontnemen zonlicht, ik loop steeds in schaduw en koude wind. Misschien dat de mensen in NY daarom koud en afstandelijk zijn. De driver van het shuttle busje gaf een toepasselijke reactie, toen hij hoorde dat ik uit Havana kwam. Hij zei lachend; dit is een andere wereld, de mensen in Havana zijn warm, open, hartelijk en nemen tijd voor elkaar, ondanks de beperkingen. In New York zijn de mensen afstandelijk, kortaf, gehaast, gesloten en nemen geen tijd voor elkaar, hoewel hier onbeperkte mogelijkheden zijn. Ik was het met hem eens, vertelde over mijn ervaringen in de verschillende landen die ik heb bezocht. Op mijn reis ontdek ik hoe mensen onder moeilijke omstandigheden aardig en hartelijk blijven, altijd uitnodigend en graag in gesprek, niet alleen met mij, ook onderling zie ik dat gebeuren. Ik kom bij het 9/11 memorial monument. Ik staar naar de vijver met een vierkant gat in het midden waar water over de rand inloop. Het is een donker gat, ik kan geen eind zien. Het water verdwijnt in het niets. Ik krijg kippenvel bij het aanschouwen van dit beeld. Rondom het vierkant met water staan de namen van alle slachtoffers. In het water drijven bladeren, door de schittering van de zon hebben zij een gouden glans. In de omgeving muurschilderingen van brandweermannen, de helden in New York van 9/11. Het beeld van de witte vogel met uitslaande vleugels contrasteert op indrukwekkende wijze met de het water. Ik loop in gedachten verder, ga op zoek naar een rustige plek, ik kan de menigte en massaliteit van de stad op zo’n moment moeilijk verdragen. Ik heb stilte nodig, de stilte in mijzelf zoeken en alle indrukken proberen een plek te geven. Ik ga naar Hudson Yards, een nieuwe opkomende wijk in NY. De wijk wordt stad in de stad genoemd. Ik kan daar rustig tussen nieuwe en oude gebouwen lopen via een zwevend voetpad. Hier geen verkeer en veel belangrijker, zon en bankjes waar ik mij op neervlij. Ik vind het prettig te ontdekken dat in deze hectische stad rustplekken worden gecreëerd. Ik zit te mijmeren, voor mij wandelen veel mensen over dit voetpad. Aan de zijkant zie ik oude spoorrails, daartussen allerlei planten en kruidensoorten. Ik ruik de tijm en en zoete geur van een niet te benoemen plant. Ik kom tot rust, loop verder richting een ferry. Ik vraag iemand waar de ferry is die naar Staten Island vaart, de man kijkt mij aan en schut zijn hoofd. Niet hier, ik moet de metro naar South Ferry nemen. Ik bedank hem, ga naar de metro en stap uit bij South Ferry. Boven gekomen word ik overvallen door een zwerm kaartjesverkoper om met een boot naar het bekende vrijheidsbeeld te gaan. Zigzaggend ontwijk ik de mannen, geen interesse, sommige blijven hardnekkig met mij meelopen en trekken aan mijn arm. Dat moeten zij nou precies niet doen. Ik sla de man van mij af, roep in Nederlands sodemieter op met nog een paar krachttermen. Uit ervaring weet ik dat schelden in de eigen taal altijd meer indruk maakt. Zo ook deze keer, hij druipt af. Ik ga naar de ferry die naar Staten Island vaart, deze komt langs het Vrijheidsbeeld en is gratis. Ik ben niet de enige die op dat idee is gekomen, naast de NY’ers die daar naar toe moeten, zie ik ook veel buitenlanders. Als de deuren opengaan komt de massa in beweging en velen rennen naar de ferry. Zij weten dat je aan de rechterkant moet staan en terug aan de linkerkant om goed zicht op het vrijheidsbeeld te krijgen. Ik loop met de stroom mee, zoek een plekje, hang over de railing, uiteraard aan de rechterkant en blijf daar de hele overtocht. Het Vrijheidsbeeld is leuk om te zien, veel meer indruk maakt de skyline van Manhattan. Ik heb het van boven gezien, vanaf het water maakt het nog meer indruk. Op Staten Island moet iedereen van de Ferry af, ga je niet naar Staten Island dan met een andere ferry terug naar Manhattan. Ik wil nog naar Central park, besluit om gelijk terug te gaan. Ik geniet op de terugvaart, sta voorop de Ferry, geniet van de zilte zeelucht, krijsende meeuwen en de skyline van Manhattan, die steeds dichterbij komt. Naar de metro, zoeken naar de juiste verbinding, snel gevonden en in een ratelende metro naar Central park. In de metro is de voertaal Spaans, de engelstalige NY’ers zijn boven de grond en nemen een taxi. Central park is een verademing, de zon schijnt en accentueert de herfstkleuren aan de bomen, een beetje Indian Summer. Hier is een ontspannen sfeer, mensen zitten op het gras te picknicken, anderen liggen te luieren of te bellen op de gevallen bladeren. Vooral de rotspartijen zijn druk bezet, meestal op de top van de rots een stelletje, verstrengeld in elkaar. Ik loop over het parcours van de marathon van New York, vreemd idee dat dit deel van Central park morgen op de TV komt en dat ik hier nu loop. Ik vind het een prachtige plek, overal activiteit o.a. voetballen, ik zie iemand met een Ajax shirt, blijkt Nederlandse jongens te zijn die hier op zondag een partijtje speelt tegen Spaanstalige jongens. Ik blijf een tijdje kijken, loop verder, maak steeds foto’s van de herfsttinten met op de achtergrond het glas en staal van de wolkenkrabbers. Het park is 4 kilometer lang van de 59^thtot de 110th Street, ik heb alleen het zuidelijke deel kunnen zien. Herinneringen aan concerten en films in Central Park flitsen voorbij. Het is inderdaad een legendarische plek en ik begrijp dat dit park zo geliefd is bij de New Yorkers. Hier ademt de stad en dat is voelbaar. Ik loop terug naar de Metro, ik wil op tijd in hotel zijn, morgen vlieg ik naar Dar es Salaam via Doha, 21 uur vliegen en een nacht overslaan. Ik hou je op de hoopte van het vervolg. So far so good. Ik geniet, ook in New York.