De stilte is oorverdovend, ik loop tussen twee Maasai krijgers van mijn hutje naar een plek waar ik kan eten. De nacht heeft zijn intrede gedaan, de dag heeft in donkerrode tinten afscheid genomen. De lange Maasai mannen blijven de hele nacht voor mijn hutje om mij te beschermen tegen leeuwen die in de buurt rondlopen. Ik ben na enerverende dagen in New York, 21 uur fladderen en een nacht overslaan in Tanzania aangekomen. Ik zoek even stilte en rust, dat heb ik in eerste instantie gevonden aan de kust. Daar een klein hotel gevonden, een kamer vlak aan zee was en precies wat ik nodig had op. Ik geniet van de stilte, het geluid van de branding en onbekende vogelgeluiden. Ik ben de enige gast, geen TV, internet en spaarzaam licht van zonnepanelen. Na mijn avondeten, een prima gebakken visje vers uit de zee met piepertjes, loop ik een stukje over het pikdonkere strand met weerschijn van maanlicht. In de verte hoor ik schuifelende geluiden, iemand komt mij tegemoet, een visserman op weg naar zijn boot. Ik zie hem op het laatste moment, herkenbaar aan een lach waar zijn witte tanden blinken in het avondlicht van de maan. Karibu, vervolgens in Swahili een heel verhaal. Ik hef mijn handen, maak duidelijk dat ik de taal niet spreek, weer een daverende lach. Hij slaat mij op de schouder, wijst naar zijn boot en maakt duidelijk dat ik mee mag. Hij gaat de zee op, vissen in de vroege ochtend, ik sla zijn aanbod af met een vriendelijk gebaar. Hij gaat verder, wadend door de branding naar zijn boot. Ik kijk hem na, twijfel nog even, besluit terug naar mijn kamer te gaan. De dagen aan zee zijn dagen van weinig activiteit, ik staar over de zee, luister naar de branding, loop over het strand, drink een biertje, schrijf en maak praatje met het personeel. Ik geniet van deze momenten, even rust, geen nieuwe impressies, alleen ik met de lokale mensen en stilte. Ik moet denken aan de Old man and the Sea. De mensen zijn hartelijk, open en vooral nieuwsgierig. Regelmatig overstemt hun lach het geluid van de branding. Teleurstelling als ik vertel dat ik morgen weer vertrek. Ik vertel dat ik naar Mikumi ga, daar worden zij enthousiast van, vertellen dat zij daar vroeger wel eens met ouders geweest zijn. Pas op voor de leeuwen was de waarschuwing, uiteraard gepaard met een uitbundige lach. Het was wel een hele onderneming om een 3daagse tocht naar Mikumi National Park te regelen. Anna, manager van het hotel, kende iemand die dat kon organiseren. Afspraak gemaakt en in onderhandeling. Ik wilde heen vliegen met een Cessna en terug met auto. Helaas kon ik niet vliegen, moeten minimaal twee passagiers boeken. Wachten voor nog een passagiers, helaas niet, dus met de auto heen en terug. De volgende dag stond een oude blauwe landrover voor de deur. Ik vind het fantastisch, ik heb verscheidene keren in Afrika met een landrover gereden, vandaar dat ik heel blij was dat ik met deze landrover naar Mikumi zou gaan. Uiteraard is het in zo’n oude bak afzien, geen airco, harde stoelen, veel herrie en toch word ik daar blij van. Om 05.00 AM vertrokken om de enorme verkeerschaos in Dar es Salaam te ontlopen. Dit was het idee, het liep anders, ondanks het vroege uur was er chaos van auto’s en container trucks. Deze trucks rijden op tweebaans wegen en als de weg omhoog gaat, is de snelheid niet harder dan 20km per uur. Wij rijden in een stroom auto, de andere zijde ook. De afstand naar Mikumi is 240 kilometer, daar deden wij 6 uur over. Pickett, de driver en eigenaar van Nice Adventure Safari, blijkt een prima chauffeur te zijn, hij neemt geen enkel risico, in tegenstelling tot vele andere weggebruikers. Met verbazing zag ik de inhaalmanoeuvres. Vaak kon het niet, de tegenligger gaat opzij en de auto aan de zijn kant ook, zij rijden dan even met drie auto’s, vervolgens moeten ook anderen opzij om ongelukken te voorkomen. Dit gaat niet altijd goed, twee maal zag ik auto’s in de kreukels en onder aan de weg lagen oude wrakken. In Mikumi aangekomen werd ik blij, zo blij van de omgeving. Ik had een slaapplaats in Mikumi Wild Camp geregeld, dit is de enige heel eenvoudige logde midden in de natuur. Ik blijk de enige gast te zijn en dat was helemaal perfect. Eerst een eenvoudige lunch, vervolgens naar een echte safari landrover, dat is zo’n auto met een katoenen dak boven je hoofd en zitplaatsen die hogerop gaan. In totaal kunnen 10 mensen in zo’n auto, ik had hem geheel voor mijzelf. Een nieuwe gids/driver reed deze auto, Pickett vroeg of ik geen bezwaar had als hij meeging, uiteraard niet en hij blij. Ik rij over rood/oker kleurige zandwegen, vaak modderig vanwege de vele regen de laatste tijd. Ik kijk om mij heen, geniet van het landschap. Passeren giraffen, olifanten, zebra’s. Regelmatig wordt gestopt, de motor gaat uit en dan wordt de stilte gevuld met allerlei geluiden van vogels en dieren. Ik voel mij thuis, dit is mijn habitat, buiten in de natuur. Ik realiseer mij dat ik dat altijd in verschillende omstandigheden en situatie heb gehad. Buiten zijn, niet opgesloten tussen muren, geen mensen die dwingend zijn in wat ik moet of zijn. Het begon op de kleuterschool, mijn moeder bracht mij naar school en als zij weg was, vluchtte ik naar buiten en verdween. Uiteraard probeerde mijn ouders mij iedere keer naar school te brengen, het was tot mislukken gedoemd. Uiteindelijk besloten zij mij niet meer te dwingen om naar school te gaan, ik heb dus nooit op een kleuterschool gezeten. Ik ben mijn ouders daar nog steeds dankbaar voor. Ik was altijd buiten, wat ik dan deed kan ik mij niet herinneren. Mijn ouders waren bezorgd toen ik naar de lagere school moest. Zij blijken achteraf gesprekken met de lerares te hebben gehad, zij kon het wel begrijpen en vertelde mijn ouders dat zij zich geen zorgen hoefde te maken. Dat bleek terecht, nog steeds weet ik haar naam, Juf Bolderik, zij gaf mij altijd klusjes buiten de klas. Vaak moest ik naar buiten naar het andere gebouw om iets voor haar te halen. In de klas kon ik mij dan beter concentreren, zij zag of voelde waarschijnlijk wanneer het tijd was dat Bertje weer ruimte nodig had. De pogingen mij tot een concertpianist op te leiden mislukte, tijdens de lessen keek ik verlangend naar buiten, waar mijn vriendjes buiten aan het spelen waren. Ook toen werd besloten mij dit niet verder aan te doen. In mijn werkzame leven was mijn werk altijd een combinatie van buiten/binnen. B.v. als docent gaf ik les en ging ik regelmatig naar stageplaatsen. Dit was een legitiem excuus om niet aanwezig te hoeven zijn. Ineens wordt gestopt, de auto ging van de weg af en reed richting bosjes onder een grote boom. Daar lag een enorme leeuw, de gids heeft ogen als een sperwer. Ik stond ineens tegenover een leeuw op 5 meter voor mij. Ik was zo geïmponeerd dat ik in eerste instantie vergat foto’s te maken. Gelukkig heb ik een serie prachtige plaatjes kunnen schieten, deze kun je in de fotoserie bewonderen. Dit maakt diepe, diepe indruk, de stilte, het geluid van wind door de boom, een leeuw die mij aankijkt. Het ontroert mij, deze omgeving met prachtige dieren in hun eigen leefwereld. Wij rijden verder afwisselend met prachtig zonlicht, dan weer in een enorme tropische hoosbui. Steeds wordt gespeurd naar allerlei dieren, soms veraf en dan weer dichtbij. Geruime tijd stil gestaan bij een groep olifanten, de auto moest even in de achteruit, moeder kwam ons met wapperende oren en trompetterend tegemoet. Zij maakte duidelijk dat wij niet in de buurt van haar en haar kleintje mochten komen. Dit deed de gids op soepele wijze, voorzag de situatie en reed al achteruit voordat moeder aanstalten maakte ons tegemoet te komen. Het begon te schemeren, terugnaar de lodge. Daarover wil ik meer vertellen, dat komt in het volgende verhaal. Inmiddels is duidelijk dat ik de tekst limiteer voor de leesbaarheid. So far so good. Ik leef het leven, ik geniet, geniet, geniet.