De nacht is zwart, diepzwart. Ik zit aan een keurig gedekt tafeltje met een flakkerend kaarsje voor mij. De nacht is om mij heen, ik ben de enige gast, de nacht wordt opgeluisterd met een symfonie van bekende en onbekende geluiden. Vlak voor mij geritsel, ik kan niet zien wat is, alleen een paar ogen flikkeren in het licht van mijn kaars. Ik denk en hoop dat het impala’s zijn. Het geritsel verdwijnt, mijn eten wordt gebracht. De eenvoud van de logde staat in schriel contrast met de fantastische bediening die ik krijg, het eten is sterren waardig. Ik heb het vaak genoeg andersom meegemaakt. Na het eten staan de twee Maasai krijgers weer op mij te wachten, met eentje voor en eentje achter lopen wij naar mijn hutje. De achterste probeert met een zwak licht van een oude zaklantaarn voor mij op het pad te schijnen zodat ik het beter kan zien. Ik volg gewoon de voorste, dan kom ik vanzelf in mijn hutje. Naast mijn kamertje is een terras met twee oude versleten stoelen. Ik ga daar een tijdje zitten, geniet van de nachtelijke geluiden, hoor in de verte de lonkende roep van leeuwen. Af en toe steek de Maasai zijn hoofd om de hoek, steekt zijn duim op, ik geef hem een duim terug en met een lach verdwijnt hij weer om de hoek. Ik kruip in mijn verhoogde bed, aan alle kanten omringd door muskietengaas. Ik slaap licht, af en toe wakker door hardere geluiden, brullende leeuwen en trompetterende olifanten. Binnen ben ik veilig, buiten is het onveilig voor bepaalde dieren, daar is de onderlinge jacht begonnen. Om 04.30 gaat mijn wekkertje, ik word om 05.00 opgehaald voor de sunrise game drive. Even snel een kop koffie halen, jas aan voor de koude ochtend en dan rijden wij de schemer in. Het landschap openbaart zich langzaam in een oranje gloed van opkomende zon. De gids speurt de grond af, zoekt sporen. Ineens roept hij cheeta’s, mijn hart maakt een sprongetje, dit zijn mijn favoriete dieren. De pootafdrukken zijn duidelijk te zien en herkenbaar. Lange tijd wordt het spoor gevolgd, stopt ineens. Op die plek zijn zij hun jachtgebied binnen gegaan, wij speuren het landschap af, op zoek naar een teken van leven. Helaas vertoonden de cheeta’s zich niet en rijden wij verder. In de vroege ochtend zijn veel dieren te spotten, een nevel hangt boven de groen steppe, wat een bijzonder effect geeft. Het dempt de geluiden, geeft een magische stilte, soms onderbroken door de eerste vogels die hun ochtendzang aanheffen. Ik kijk rond en denk, kijk Bertje nou, rijdt hier rond en geniet van de magische schoonheid om hem heen. Wij rijden een tijdje over een modderige zandweg, zien ineens een leeuw aan de zijkant van de weg. Stoppen, motor uit en kijken naar het gedrag van het mannetje. Aan de andere kant van de weg komt een leeuwin aanlopen, loop op het mannetje af en daagt hem uit. Gaat op de grond liggen rollen, 4 poten in de lucht. De uitdaging wordt niet aanvaard, nonchalant loopt het mannetje verder. De leeuwin blijft liggen, rolt nog een paar keer om, blijft dan liggen. Verderop zie ik een jonge leeuw aankomen lopen, ik ben benieuwd hoe het contact met de andere leeuw zal gaan. Hij nadert de andere leeuw rustig aan de achterkant, deze kijkt om, schuren tegen elkaar aan, kopjes geven, zoals katten doen. De leeuwin kijkt op, rolt opnieuw, ook deze leeuw toont geen interesse. Beide leeuwen gaan liggen, gapen en kijken af en toe om zich heen. De nieuwe leeuw staat weer op, loopt richting van de auto en loopt op 2 meter langs mij heen, kijkt omhoog en verdwijnt weer aan de andere kant van de weg. Ik was zo gefascineerd dat ik vergat om een foto te maken. De aanloop had in wel gefilmd. Dit zijn voor mij onvergetelijke momenten, ik zou de hele dag naar dit tafereel kunnen kijken en zien hoe het verder gaat. De verwondering blijft, hoewel dat soms invloed op mijn waarneming van bepaalde risico’s. Ik herinner mij een ervaring die ik had met een broedende zwaan, ik wilde dit tafereel fotograferen, in verwondering over de schoonheid. Ik was 15, wist niet dat een broedende zwaan gevaarlijk kon zijn. Ik naderde de zwaan en toen realiseerde ik mij dat zo’n prachtig dier ook een agressieve kant heeft. Blazend en klapwiekend kwam de zwaan op mij af. Ik was eerst verbaasd, zette het toen op een lopen, de zwaan achtervolgde mij tot ik ver genoeg van het nest was. Later, ik was met Esther in Canada, wij reden richting Rocky Mountains, ineens zag ik een beer met jongen, ik sprong uit de auto om te fotograferen. Ik was weer in verwondering over de schoonheid van een tafereel. Mijn dochter riep nog; niet doen Paps. Inmiddels is dit wel een leuke anekdote geworden. Verder met onze speurtocht in Mikumi, besloten terug te gaan voor ontbijt. Na het ontbijt opnieuw gaan speuren, inmiddels zijn meerdere auto’s het NP binnen gereden. Als de gidsen elkaar passeren wordt informatie uitgewisseld, waar de dieren zich bevinden. Iedereen is op zoek naar de leeuwen, cheeta’s. Mijn gids kijkt lachend naar mij, steekt zijn duim op. Hij vertelt dat hij soms dagen rondrijdt zonder een leeuw te zien, we are lucky !! Het is soms onwerkelijk, ik kom langs giraffen, een groep olifanten, zebra’s woest uitziende buffels en weer olifanten. Later op de dag worden de aantallen minder, trekken naar een ander gebied in Mukumi. Ik heb te weinig tijd om dit deel ook te bezoeken. Ik ben blij, happy en wil net als leeuwen even brullen van geluk. Morgen terug naar Dar es Salaam, een langer verblijf liet het reisbudget niet toe, de bodem is in zicht. Ik geniet nog met volle teugen van mijn verblijf hier. Misschien vreemd, ik voel mij happy en verlang naar mijn lief, mijn dochters, mijn kleinzonen. Het is herkenbaar, de laatste dagen van een reis ben ik hier en daar.

Over 5 dagen vlieg ik op mijn 75^ste verjaardag weer naar huis. Daarna zal ik op reis blijven, foto’s selecteren, fotoalbum maken, boek schrijven, een kookboek samenstellen met 75 recepten van de plaatsen waar ik ben geweest. Het is andere manier van reizen, dezelfde uitdagingen, nieuwe verwondering en ontdekkingen. Alle belevingen en ervaringen krijgen een plekje, het moet nog indalen. Ik beleef nog even de oorverdovende, oh zo mooie stilte van de natuur. Het is moeilijk te beschrijven, hetzelfde als beschrijven hoe mooi muziek van Bach, Chopin, Mozart enz. is. Je zal het zelf moeten ervaren, op naar Afrika dus, ik heb wel een aantal tips. Ik gaan naar mijn hutje onder begeleiding van de Maasai krijgers, zij dragen een speer en knots om, indien nodig, het gevecht met de leeuw aan te gaan. Gelukkig zijn zij heel lang !! De volgende dag terug naar Dar es Salaam. Dit is weer een verhaal apart, mijn motto; het is zoals het is, het gaat zoals het gaat, is daar zeker van toepassing. Uiteraard lees je dat in mijn volgende verhaal. Nog twee verhalen en ik ben weer thuis. Ik hoop dat je het gaat missen, net als ik !! So far so good. Het zal duidelijk zijn, ik geniet, geniet.