De auto rijdt met grommend geluid over het glimmende asfalt met veel potholes. De tropisch buien hebben duidelijk hun sporen achter gelaten en transformeren de gaten tot kleine vijvertjes. Na ontbijt vertrokken naar Dar es Salaam. Ik ben stil, mijmer over de afgelopen dagen. Pickett haalt mij lachend weer in de realiteit, hij wijst aan de zijkant van de weg. Daar loopt een leeuwin, de auto gaat langzamer rijden, stoppen is te riskant. De leeuwin loopt rustig op twee meter afstand voorbij, kijkt omhoog met prachtige amandel kleurige ogen. Achter de auto steekt zij de weg over en verdwijnt in het hoge steppe gras. Wij geven elkaar een high five, wat een toegift! De euforie ebt snel weg, 10 minuten later staan wij stil, een file zonder einde staat voor ons. Accident was het nuchtere en berustende commentaar. Hoe langer het duurde hoe groter de chaos. Auto’s probeerden de file links en rechts te passeren met gevaarlijke manoeuvres, niet voor zichzelf wel voor anderen. Af en toe een meter vooruit. Het tijdschema van Mikumi naar Dar es Salaam in 5 uur zal niet gehaald worden. Op deze weg rijden heel veel zwaar beladen trucks, als de weg omhoog gaat en je rijdt achter zo’n truck, dan is 20 kilometer per uur de maximale snelheid die gereden kan worden. De haven van Dar es Salaam is de aanvoer haven voor landen die grenzen aan Tanzania en verder. Vandaar de enorme stroom trucks en proberen te passeren op een krappe tweebaansweg lukt niet. Pickett is een prima chauffeur die geen onnodige risico’s neemt. Passeren een vreselijk ongeluk, ik kijk weg, ik wil dit beeld niet met mij meedragen. Zag in de verte ambulances en politie, hulp genoeg ter plekke. Bij het passeren riep Pickett, bad oh so bad, inderdaad zwaar ongeluk. Wij rijden Dar es Salaam in, nog 30 kilometer te gaan en ik ben in het hotel. De wegen waren totaal verstopt, meer stilgestaan dan rijden, uiteindelijk heeft dat laatste stuk 2.30 uur geduurd, al met al een rit van 8.00 uur. Afgepeigerd in het hotel aangekomen, kreeg kamer met 8 airco ventilatoren op het balkon, wisselen van kamer, hier geen internet verbinding, wisselen, uiteindelijk een prima kamer gekregen. Ik heb gelijk een douche genomen, biertje gedronken en rustig op mijn kamer foto’s bekeken en begin gemaakt met mijn verhaal. Vroeg naar bed, volgende dag was voor mij een rustdag, luieren, zwemmen en lezen. Eind van de middag naar de haven gelopen om sfeer van Dar te proeven. Het is een typische Afrikaanse hoofdstad, rommelig, chaotisch met slecht onderhouden panden die contrasteren met wolkenkrabbers die uit de grond worden gestampt. Ik had een biertje in hotel besteld, kostte $ 6.00, ik dacht, dat moet goedkoper kunnen. Ik speurende naar een supermarkt, na een een paar omzwervingen had ik er een gevonden. Geen bier, tegelijk ontweken zij mijn blik. Vreemd dacht ik, later realiseerde ik mij dat Dar een islamitische stad is en alcohol een verboden vrucht. Buiten stonden twee jongens, vroegen wat ik zocht, bier zij ik. Hij wenkte mij met een gebaar van volg mij. Hij liep voorop, ik daarachter en achter mij de andere jongen. Dit voelde mij de Maasai veilig, hier kreeg ik een wantrouwend gevoel. De man achter liep heel dicht achter mij, de man voor mij keek steeds om en riep wat tegen zijn maatje. Ik hield mijn pas in om hem te laten passeren, kijken wat er gaat gebeuren. Hij passeerde en liep nu samen met zijn vriend voorop. Wij liepen door donkere kleine straatje met kleine winkeltjes, stopte bij een winkeltje en hij riep: Beer!!. Ik naar binnen, vroeg bier, de man liep sloffend naar achter, kwam met twee blikjes koud bier terug, die gingen in een donker zwart canvas tasje, 2 euro betaald en naar buiten. Daar stonden de jongens, staken hun duim omhoog en liepen terug. Ik was blij dat ik mij vergist had, de spanning zat nog wel in mijn lijf, die heb ik er vervolgens uit gelopen, hoewel ik af en toe nog even omkeek. Intuïtief voelde het goed aan, de spanning kwam toen ik de beelden onderweg ging interpreteren. Die waren negatief, dan neemt de spanning het zicht op de werkelijkheid over en creëer ik mijn eigen werkelijkheid. Ik heb vaak genoeg situaties meegemaakt dat iets niet klopte, besluit dan altijd om niet verder te gaan. Terug naar hotel met de koude rakkertjes. Op balkon van mijn kamer, uitzicht op de haven, heerlijk de biertjes opgedronken. Het werd tijd mij voor te bereiden op vlucht naar Cairo, mijn laatste stop van mijn reis om de wereld in 75 dagen. De eerste vlucht die ik had geboekt was gecanceld zonder opgave van reden. Nieuw ticket moeten kopen en vlieg nu met Ethiopische Airlines met korte tussenstop in Addis Ababa naar Cairo. Ruim op tijd weggegaan, nu was het rustig op de weg. Ik vertelde dat aan de taxichauffeur, die keek enigszins verbaasd en zei; het is zondag. Ik ben soms de dagen even kwijt en besefte dat ik op zondag ging vliegen. Op vliegveld kreeg ik weer eens te horen dat de vlucht vertraagd was door een technische storing. Uiteraard ook hier verwarring over de vertrektijd. Op mijn boardingpas stond 19.15 boarden. Op de borden stond de vlucht helemaal niet meer vermeld. Het was 17.00, alle tijd om in een lounge te gaan zitten. Bij de dames van de receptie nagevraagd of de tijd klopte, ik vertelde over mijn eerdere ervaring van gemiste vlucht. Lachend werd gereageerd, het klopt echt, een collega draagt je op haar rug naar de gate zodat je op tijd bent. Ik wilde net drinken gaan halen toen er omgeroepen werd dat ik kon gaan boarden. Nog even bij de dames langsgegaan en gevraagd of ze mij alsnog wilde dragen. Zij waren ontdaan, riepen steeds Sorry, Sorry en hun altijd aanwezig lach was verdwenen. In het vliegtuig zag ik tijdens de vlucht dat het vliegtuig naar Moroni op de Comoren ging. Gevraagd aan de stewardess, zij bevestigde dat een tussenstop in Moroni gemaakt wordt en dan naar Addis Ababa. Ik begon te rekenen, kwam tot de conclusie dat ik mijn aansluitende vlucht naar Cairo zou missen en dit werd door de stewardessen bevestigd. Inmiddels werd het onrustiger in het vliegtuig, veel passagiers realiseerden zich dat zij ook een aansluitende vlucht gingen missen. De tussenstop op de Comorren, ben ik daar ook eens geweest, duurde kort en na een rustige vlucht arriveerden wij in Addis Ababa, te laat voor mijn aansluitende vlucht. Daarna begon de verwarring, hectiek over hoe nu verder. Dat komt in mijn laatste verhaal van deze reis. Inmiddels heb ik geleerd; als ik het niet kan veranderen, dan ga ik ervan genieten. Dat doe ik dus; nieuwe kans Addis Ababa. So far so good.