Een kudde mensen dendert over het platform van het vliegveld in Addis Ababa. Iedereen wil zijn of haar vlucht proberen te halen. Kijken of het vliegtuig is vertrokken of een ander ticket halen bij de transit balie. De kudde splitst zich, een deel dendert verder en een ander, het grootste deel, gaat naar de transit balie. Daar stopte de kudde plotseling. Ik had geen behoefte met de op hol geslagen kudde mee te rennen met als gevolg dat ik achter in de rij kon aansluiten. Later kwamen meer mensen van een ander vlucht, ik werd ingesloten door de menigte. Dit is absoluut geen favoriete plek voor mij. Ik zal nooit uit vrije wil een menigte opzoeken, zeker niet als ik ingesloten raak tussen andere mensen. Na een tijdje brak bij mij het zweet uit en verschenen als dauwdruppels op mijn voorhoofd. Ik zuchtte een aantal keren, ik wilde mij af te sluiten, mijn gevoel van insluiting parkeren. Een hele grote Afrikaanse man die naast mij stond vroeg; are you oké ?, ik schudde mijn hoofd, half oké en half niet oké. Plotseling riep de man naar de agent die naast het hokje van de transit balie stond; We have a patiënt, hij pakte mijn paspoort met ticket uit mijn hand en gaf het aan de agent. Hij keek mij aan, gaf een knipoog en zei dat het oké was. Na 10 minuten had ik mijn paspoort, nieuw ticket en voucher voor hotel. Ik had businessclass gevlogen, daar heb ik veel voordeel van. Ik bedankte de man, kreeg een forsere klap op mijn schouder en een God bless you. Ik dacht daar heb ik mijn Oma voor, ik ben die aardige man heel dankbaar. Ik liep verder, zag opnieuw een enorm lange rij wachtende mensen. De bureaucratie ten top, ik moest een stempeltje halen op mijn voucher om verder te mogen. Ik dacht mazzelaar, wie weet is mijn gegeven geluk nog niet opgesoupeerd. Vooraan stond een man, deze hield mij tegen, liet mijn business boarding pass zien en het wonder geschiedde. Ik kreeg een stempel, hij wees mij een luxe busje van Ethiopische Airlines aan. Ik liep daar naar toe, papieren met stempels laten zien, ik kon instappen. Het busje reed gelijk weg naar het airport hotel van Ethiopische Airlines, een heel luxe hotel. Aangekomen ging ik gelijk naar de incheck balie en kreeg een kamer. Later bleek dat het volgeboekt was vanwege een grote Afrikaanse conferentie. De mensen die later kwamen werden naar het vliegveld terug gestuurd. Lucky me, met dank aan Oma. Het was inmiddels 03.00 AM, eerst nog een kop thee gedronken en mijn bed in. Om 08.00 klaarwakker en gaan ontbijten, alles op kosten van Ethiopian Airlines ook lunch en diner. Tijdens ontbijt nagedacht over wat ik ga doen. Ik wil Addis Ababa verkennen, ging informatie vragen bij de balie. De jongen achter de balie vroeg mij mee te lopen, op afstand van collega’s bleek dat hij vervoer kon regelen. Hij belde iemand die een luxe auto had, zei hij met een knipoog. Hij gaf zijn telefoon aan mij en de onderhandelingen waren gestart. Hij zette hoog in, ik laag en uiteindelijk kwamen wij tot een deal. Hij was een prima gids, woonde in Addis Ababa. Vroeg wel waar ik naar toe wilde, geen idee, ik laat mij verassen. Dat heeft hij gedaan. In Ethiopië is een apart orthodox christelijk geloof, ik wil later uitzoeken waarom het bijzonder is. Prachtige oude kerkjes bekeken, zeker de moeite waard. De oudste was 40 kilometer buiten Addis, de weg omhoog ging door bebost gebied. De geur van dennenbomen was een verademing na de uitlaat gassen in de stad. Hoe hoger wij gingen, hoe slechter de weg. Uiteindelijk ging het asfalt over in een zanderige weg, meer kuilen dan zand. Aangekomen bij de oude kerk zag ik al snel dat Maria een belangrijke rol speelt in het geloof, althans dat veronderstel ik. Overal waren afbeeldingen van haar te zien, allemaal bedekt met vitrage. De reden kon de gids mij niet vertellen. Ik zag veel devotie van vrouwen bij de afbeeldingen van Maria. In een bijgebouw van het kerkje was een kleine tentoonstelling. Ik moest mijn camera inleveren en mocht naar binnen. De man zei Phone, ik knikte. Ik mocht naar binnen. Ik zag een mooi beeld van Maria, nam een foto met mijn IPhone en hoorde gelijk een schreeuw. Een man kwam aangerend, driftig met zijn hand zwaaiend. Ik mocht niet fotograferen, ik had het verkeerd begrepen. De man buiten had bedoeld of mijn IPhone in de tas zat. Ik moest hem de foto laten zien en wissen. Hij bleef staan tot ik de foto verwijderd had. Ik liep verder, de man volgde mij als een sperwer die een prooi zoekt. Verder een markt bezocht en door de oude binnenstad gelopen. Ik moest aan Hannah denken, een Ethiopische vriendin in Nederland. Zij komt hier vandaan en heeft hier als kind rondgelopen. Zij vertelde dat het binnenland prachtig is met bergen en veel natuurschoon. Altijd een goede reden om nog eens terug te gaan. Terug in het hotel een duik in het zwembad genomen, gaan eten en klaarmaken voor de vlucht vanavond om 22.05 uur. Naar en op het vliegveld kreeg aandacht van een businessclass passagiers. De upgrade was namelijk voor de vlucht Addis naar Cairo. In het vliegtuig, na de champagne en eten, mijn stoel in een bed veranderd en voor het eerst heb ik in een vliegtuig kunnen slapen. Wonderlijke ervaring, met zachte hand en zwoel fluisterend werd ik door een stewardess gewekt, wel bijzonder aangenaam. In Cairo om 01.20 AM aangekomen. Lang moeten wachten op mijn reistas, wel heel blij dat die zijn weg heeft kunnen vinden, ondanks alle vertragingen. Door alle vertragingen is mijn tijd om in Gizeh de Piramides te bewonderen beperkt geworden. Ik heb besloten vlak bij het vliegveld een hotel te boeken in plaats van nog 1.30 uur rijden naar hotel in Gizeh, nu 5 minuten. Inmiddels weer 03.00 AM, in mijn suite, ja echt, eerst nog een wijntje gedronken. Daarna gelijk mijn mandje in, morgen wil ik naar Gizeh. Volgende dag 08.30 en Bertje zat weer rechtop in bed, klaarwakker. Dit heeft voordelen omdat ik nu een hele dag de tijd heb om naar Gizeh te gaan. Ik had op internet gezocht naar mogelijkheden, alles met groepen. Inmiddels zal duidelijk zijn dat mijn voorkeur daar niet ligt. Ik liep naar buiten als ik daar sta stoppen een aantal taxi’s onmiddellijk, zij mochten van mij doorrijden gezien de abominabele toestand van de auto’s. Een oudere man kwam naar mij toe, sprak mij in Engels aan, vroeg waar ik naar toe wilde. Hij bod mij een speciale prijs aan voor de rit naar Gizeh, heen en terug en hij zou dan 2 tot uiterlijk 3 uur wachten voor de prijs van 15 euro. Doen, zigzaggend en met hoge snelheid manoeuvreerde hij door de stad. Lachend vertelde hij dat je in Cairo 6 paar ogen moet hebben, anders kun je hier niet rijden. Gezien de hectiek en bijna aanrijdingen een terecht opmerking. Mijn turbulente ervaring in Gizeh zal ik beschrijven in het laatste verhaal, op de nabeschouwing na. So far so good. Het gaat zoals het gaat, het is zoals het is. Ik blijf nog steeds genieten van deze reis.