Ingesloten door voortrazende auto’s, plotseling een enorme knal, schurend staal en geur van verbrand rubber. Vlak voor mij crashen twee auto’s, mijn chauffeur reageerde zeer snel en adequaat, stuurde naar links en dankzij de alertheid van de chauffeur in de auto achter konden wij doorrijden. Ik slaakte een zucht en keek naar de chauffeur. Hij grinnikte, vertelde dat dit soort ongevallen dagelijkse op deze weg gebeuren, vandaar die 6 paar ogen die je hier nodig hebt. Met schrik in de kuiten nader ik Gizeh, in de verte zie ik het puntje van een piramide. Ineens wordt rechtsaf geslagen, een heel smal straatje in. Shortcut werd ter verduidelijking gezegd. Het straatje had de breedte van een auto, soms werd het iets breder, dan konden auto’s elkaar passeren. Dit passeren duurde lang omdat het millimeter werk was. Het mag dan een shortcut zijn, in tijd zal het niet veel korter zijn. Vlakbij de ingang van het piramide complex gestopt. De deur werd geopend door een man die mij onmiddellijk probeerde zijn winkel in te loodsen. Hij kon alles regelen, entree, vervoer met kameel of paard met wagentje. Ik begreep dat dit weer de oude truc was, de chauffeur brengt mij hier en krijgt provisie als hij een klant aflevert. Ik had geen interesse en maakte dit gelijk duidelijk. Helaas wordt een nee hier niet geaccepteerd, de toon verandert van aardig in agressief. Als ik wegloop word ik tegen gehouden. Ik reageer als door een wesp gestoken, sla zijn hand van mijn arm af en maak duidelijk dat ik niets wil. De chauffeur komt aangelopen, zegt iets tegen de man en hij laat mij gaan. Helaas moet ik tot aan de ingang door een haag van aanklampende mannen die mij allemaal op agressieve toon benaderen. Het is irritant en kost moeite mijzelf niet in een lastige situatie te brengen. Het liefst zou ik iemand een dreun willen verkopen als ik weer eens wordt vastgepakt of mee blijft lopen, ook al heb ik 10 maal duidelijk gemaakt geen interesse te hebben. Ik had dit van te voren ingecalculeerd, eerst afzien en dan pas genieten van de schoonheid van de 5000 jaar oude piramides. Het stadje Gizeh is dicht tegen dit complex is aangebouwd, ik loop vanuit het stadje het piramide complex op. Uiteraard eerst een kaartje kopen, voor het loket staat weer een hele groep mannen die mij allemaal een ticket willen verkopen. Ik wring mij door de haag heen, kom voor het loket en probeer een kaartje te kopen. Links en rechts van mij duiken steeds mannen op die hun arm door het loket steken en een kaartje willen kopen. Ik kijk verbaasd naar een agent die naast dat loket staat, hij duwt de mannen weg om mij ruimte te geven. Eindelijk kan ik naar binnen. Voor mij een grote open woestijnvlakte met brede asfaltwegen met links en rechts grote zandkleurige Piramides. Ik besluit te gaan lopen en geen gebruik te maken van de diversiteit aan vervoersmiddelen. Vanaf afstand lijken ze alle 3 perfect strak, maar dichterbij wordt duidelijk dat de tand der tijd de piramides heeft aangetast. Ik blijf het geheel indrukwekkend vinden, ik sta voor de Sfinx van Gizeh, een imponerend beeld. Nog steeds in verwondering over het totale beeld van de Sfinx en de piramides. Ik kijk het verleden in, 5000 jaar terug in de tijd. Ik loop door het mulle zand, weg van de begaanbare wegen waar toeristen zijn. Het aantal toeristen valt mee, het is duidelijk te merken dat het toerisme in Egypte sterk is afgenomen. Aan het eind van de dag loop ik terug, de chauffeur staat op mij te wachten. Wij rijden terug naar het hotel. Ik heb de chauffeur een fooi gegeven ter compensatie voor het mislopen van zijn provisie. Hij moest lachen en bedankte mij hartelijk. Een duik in het zwembad, een biertje gedronken op terras bij zwembad en vroeg naar bed. Morgen 13 november is de dag dat ik mijn geboortedag vieren mag. Ik ben veel wakker s ‘nachts, voel mij zenuwachtig voor de terugreis. Het is een terugkerend gevoel, hetzelfde gevoel toen ik wegging. Ik ben er bijna, de 75 dagen zijn volbracht. Mijn reissymfonie is voltooid. De klanken van mijn prachtige reissymfonie echoën na in de nacht. Ik ga uit bed, maak mij klaar voor mijn vlucht naar Schiphol. De shuttle brengt mij naar vliegveld, inchecken en via Amman naar Schiphol. Bij bagageband 19 staat achter de glazen wand een enthousiast gezelschap te zwaaien. De eerste raam kus is voor mijn liefste lief. Wachten op mijn reistas, langs douane, schuifdeuren open en ik word gelijk besprongen door mijn kleinzonen. Omhelzingen volgen, ik hou het niet droog, tranen komen spontaan naar buiten. Wij gaan nog samen wat drinken, gelukkig heeft iedereen mijn verhalen gelezen en hoef ik weinig te vertellen. Op weg naar huis ben ik stil, hou regelmatig de hand van mijn lief vast. Het is nog onwerkelijk, ik ben in Nederland hoewel ik nog niet echt geland ben. De hele reis zal langzaam indalen en zal ik weer moeten wennen aan het dagelijkse leven.

Ik ben een paar dagen thuis en zal dit laatste verhaal van deze reis posten. Aan het eind van deze wereldreis in 75 dagen besef ik dat Ik reis om het reizen zelf en dat reizen voor mij de meest comfortabele manier van leven is. Reizen is voor mij ook naar mijzelf kijken tegen een steeds veranderende achtergrond, luisteren naar vragen die ik aan mijzelf stel. Mijn reissymfonie zal herhaaldelijk worden afgespeeld, ik zal blijven genieten. De reissymfonie heeft vele lagen, hoe vaker ik hem afspeel, hoe mooier gaat hij klinken. Alle belevingen, ervaringen moeten nog een plekje krijgen, ik wil je daar later in een resumé meer over vertellen. So far so good. Ik heb genoten en geniet nog steeds.

Ik wil iedereen bedanken voor alle reacties, ik heb in vele reacties kunnen lezen dat je hebt meegereisd en hebt genoten.

Tenslotte wil ik nogmaals alle mensen bedanken die mij via sponsoring hebben ondersteund. Speciale dank gaat uit naar Frans en Ester, zonder hun ondersteuning was de reissymfonie onvoltooid gebleven.

Ik blijf zeggen; Leef het leven, geniet ,geniet, geniet.