Reizen, vliegen, rennen, stilstaan en weer doorgaan
Het strand is verlaten, de zon zakt naar de horizon. In de verte een stip op het strand die steeds groter wordt. Langzaam worden de contouren zichtbaar van mij lief, zij kwam in zich met haar armen juichend in de lucht en een glimlach van oor tot oor. Zij komt terug van zwemmen bij de grote schildpadden. Eerst twijfelde zij nog, ik ging niet mee. Uiteindelijk besloot zij te gaan, ik ging schrijven en luieren op het terras. Ik ging niet mee vanwege mijn akkefietje met de afgebroken kies. In een snorkel moet ik bijten om dat ding vast te houden, nee daar paste ik voor. Daar ging zij, snorkel, duikbril, doek en water meegenomen, langzaam verdween zij uit zicht tot alleen nog een kleine stip zichtbaar was. Uitgebreid, tot in detail vertelde zij opgewonden over haar ervaring. Later heb ik een filmpje van You tube gehaald die precies weergaf wat zij had gezien.Het is inderdaad een fascinerend mooi gezicht. S’avonds zelf gekookt in het appartement en met een goed glas wijn buiten op het terras gedineerd. Daarna meldde het afscheid zich aan. De reistassen moesten ingepakt worden, een wisseling van tassen. Mijn lief nam de mijne mee met kleding die ik in komende tijd niet nodig hoop te hebben. Als in New York plotseling een koufront met een sneeuwstorm opsteekt heb ik pech gehad. De volgende dag besloten dat ik alleen naar het vliegveld zou gaan. Ik vlieg namelijk eerder dan Carla, zij moet anders 3 uur wachten voordat zij kan gaan inchecken. Ons afscheid is aandoenlijk en heftig, wij houden het niet droog. Ik stap in het shuttlebusje, raam is met folie bekleed, ik zie haar, zij mij niet. Ik schuif het raampje open, nog een kus, raampje dicht. Busje gaat rijden, ik kijk haar na, onder mijn zonnebril stromen de waterlanders over mijn wangen. Een oudere vrouw naast mij legt haar hand op mijn arm en vraagt; se va, el amour trae buena suerte y da dolor en werd door iemand vertaald; gaat het, liefde brengt geluk en geeft pijn. Ik knik, zij tik op mijn arm en neemt haar hand terug. Af en toe kijk zij mij aan, glimlacht zwijgend. Op het vliegveld kon ik gelijk inchecken. Bagagecontrole ging zonder problemen, verder gelopen, kijken naar douane controle. Is er niet, bij aankomst een papiertje getekend voor terugvlucht, deze wordt aan mijn boardingpas vastgeniet en dat schijnt voldoende te zijn. Op scherm gekeken naar vlucht 900 Havana, vertrek 13.40 uur. Naar de business lounge, daar rustig zitten schrijven en foto’s sorteren. Om 13.00 naar beneden gegaan om te gaan boarden. Op het scherm bij de gate stond vertraging met de volgende tijd 13.50, later werd dat 14.00 en weer later 15.00 uur. Ik besloot naar de lounge terug te gaan, tijd genoeg. Ik zat te wachten tot iemand van het personeel in de lounge mij kwam vertellen dat ik kon gaan boarden. Op dit vliegveld wordt geen oproep gedaan, ook niet op het scherm. Ik weer naar beneden, zag dat de stoelen bij de gate leeg waren. Heb ik weer, vlucht zeker gecanceld. Ik ga naar de balie bij de gate, toon mijn boardingpas en zei kijk mij verschrikt aan. Uw vlucht is al aan het vertrekken. Ik kijk haar verbaasd aan, hoezo het vliegtuig vertrek om 15.00 uur. Nee, het vliegtuig kwam eerder en dus eerder vertrokken. Hier werd inderdaad geen mededing over gedaan. Ik vertelde dat ik in de lounge zat, dat maakte op haar geen indruk. Volgende vraag, waar in mijn reistas. Die is eruit gehaald en naar customs gebracht, zij vertelde dit met een vanzelfsprekendheid dat is het volgens haar moest begrijpen. Niet dus, nogmaals waar is dat. Bij departure, daar waar ik ingecheckt heb komt de reistas. Hoe kom ik naar buiten?? Zij wijst in de richting van de bagagecontrole waar ik ben binnen gekomen. Enigszins verward en bezweet loop ik die kant op. Ik kon het nog steeds niet geloven. Tegen de stroom in gelopen, kom bij de bagagecontrole en zeg dat ik eruit moet. Twee agenten worden erbij gehaald die geen woord Engels spreken. Iemand anders probeert zo goed als mogelijk duidelijk te maken dat ik mijn vlucht heb gemist en dat ik de bagage moet ophalen. Zij liepen mee een gangetje door waar aan het eind weer twee agenten stonden. Langdurig overleg en eindelijk mocht ik door. Naar de balie gelopen en verteld wat mij was overkomen. Daar volledige ontkenning dat de vlucht vertraging had!! Dat was niet bevordelijk voor mijn emotionele balans. Hoezo riep ik, ben ik een leugenaar. Schouderophalend werd langs mij heen gekeken, ik kreeg wel de mededeling dat het een uur kon duren. Gevraagd waar in mijn ticket kon omwisselen. Opnieuw onbegrip, omwisselen? Je moet een nieuw ticket kopen. Ik ben weggelopen, was in staat om de balie te verbouwen. Enigszins bekoeld naar de balie van Interjet gegaan. Vertelde opnieuw mijn verhaal, dit werd aangehoord en het antwoord was; je moet een nieuw ticket kopen. Prima, wanneer is de volgende vlucht? Morgen was het antwoord, de eerste vlucht is om 08.15. Oké, dan koop ik gelijk een ticket voor morgen. Dat kon niet het systeem wordt pas over een uur opgestart. Terug naar incheckbalie, gevraagd of mijn reistas al was gebracht. Druk overleg en gebel, nee hij is wel gesignaleerd, het is druk bij customs. Ik keek hen vragend, ja en? Hij moet gecontroleerd worden, heeft u een cijferslot? Nee heb ik niet, een gewoon hangslot. Geef je toestemming dat deze wordt doorgeknipt. Ja, ik heb geen keuze, ik wil mijn tas terug. Weer wachten. Ik hang af en toe over de balie om te kijken of ik iemand zie die met mijn tas komt aanlopen, heeft geen enkele zin. Loop terug naar balie van Interjet. Daar ook wachten, het systeem werkt nog steeds niet. Ik krijg ongelofelijk veel zin in een groot glas bier, het liefst een driedubbele whiskey, dat lijkt mij gezien de situatie niet verstandig. Ik zit daar, onrustig en steeds kijken of mijn tas al is aangekomen. Uiteindelijk is het systeem opgestart en kon ik een ticket kopen. Ik zei dat ik pas ging boeken als mijn tas er was. Zonder tas geen vlucht. Eindelijk zag ik in de verte iemand die mijn tas kwam brengen. Opgelucht in ontvangst genomen, uiteraard eerst tekenen voor akkoord met openbreken en onderzoeken van mijn reistas. Daarna ticket gekocht en naar buiten op zoek naar de shuttlebus. Ik had Carla op de hoogte gebracht, zij heeft gelijk een kamer voor mij geboekt, vertelde en dat ik gebruik wilde maken van de shuttlebus. Carla was inmiddels aan het boarden voor haar vlucht naar Mexico City. Voor haar geen probleem, belde nog even toen zij in het vliegtuig zat. Ik op busje gewacht en terug naar het hotel. Ik was bekaf, plofte op bed en liet vol ongeloof de film nog eens afdraaien. Of ik in Havana ben gekomen, lees je in het volgende verslag. Het was vanmiddag even niet genieten !! So far so good.
Reizen is zien wat ik zie en genieten.
Een fiets staat verlaten op het wegdek, het is stil op straat, de zon strijkt langs bontgekleurde huisjes. Ik loop door de Maya wijk van Valladolid, de huisjes zijn klein, evenals de mensen hier. Alles op maat. Ik ben doorweekt, de warmte straalt van het wegdek en muren van huisjes. Een zachte bries voelt aan als een föhn. Inmiddels gewend aan deze temperatuur en een doorweekt lijf. De noodzakelijke fles water om mijzelf van vocht te blijven voorzien. Op een pleintje zitten in de schaduw van de bomen twee oude mannen, gezichten die gehard en getekend zijn door de zon en het harde leven. Een zacht buenos dias ondersteund hun begroetende handgebaar. Op dit uur van de dag zijn de pleintjes stil en verlaten. Aan het eind van de dag, de zon zakt langzaam, komen de mensen uit hun huizen en flaneren over straten en blijven hangen op de pleintjes. Het is een plek voor verliefde stelletjes, hand in hand of benen over elkaar, afhankelijk van de toegestane intimiteit. Uiteraard zijn er uitzonderingen, innig kussend of zij zit op de schoot van hem, niet in de amazone zit. Overal is muziek te horen, oudere mensen hebben zich voor hun het flaneren mooi uitgedost, hij met mooie hoed en zij in haar witte jurk met bont gekleurd borduursel. De vogels kwetteren en zingen de longen uit hun borst, in de hoop indruk te maken. Mijn lieve reismaatje had, gebruikelijk als wij samen reizen, informatie ingewonnen over bijzondere plekken in Valladolid. Ik loop, zwerf door een plaats. Carla zwerft mee, zegt dan terloops, wij kunnen ook zo gaan, daar is een mooi klooster. Laat een stadsplattegrond zien. Ik kijk verbaasd, hoe komt zij daar nu weer aan en lopen gericht naar het klooster. Het is inderdaad een juweeltje, de serene sfeer, prachtige tuinen en vooral de sobere stijlvolle inrichting. De lichtval door de bogen gaven een bijzonder effect op de karmijnrode kleur van de gangen. De kloosterorde was geheel zelfvoorzienend, een uitgebreide moestuin, de bloemen- en kruidentuin verspreiden een bedwelmende geur. Het klooster is nu verlaten en doet dienst als museum en trekpleister voor Valladolid. Neergestreken in een oude bodega, ons vochtniveau moet op peil worden gehouden. Ik vind de sfeer prachtig, deels afgebladderde pastelkleurige muren, een oude vitrine met zoetigheid en koelkast met drank completeren het geheel. Tafelblad met folie van fineerhout en stoelen zo zwaar dat ik ze bijna niet kan verplaatsen. Bohemia Clara is inmiddels het favoriete biertje. Terug in de Pousada, duik in zwembad, s’ avonds weer heerlijk Mexicaans gegeten. Ik ben selectief sinds mijn kies is afgebroken bij het eten van taaie grote gefrituurde garnalen. Ik wil geen risico nemen, tandarts in Mexico, sowieso een tandarts, bezorgd mij de rillingen over mijn rug. Margarita’s kan ik gelukkig makkelijk verwerken. Volgende dag naar Playa del Carmen, onderweg een prachtige Cenote bezocht. Een Cenote is meters diepe waterpoel of waterhoudende grot in Yucatan, Er schijnen er 3000 te zijn. Bij aankomst betalen voor entree national park, inclusief vervoer, een fietsriksja met een tweepersoons bakje voorop. Uiteraard moesten wij plaatsnemen, op dringend verzoek van de jongens . Het 2 kilometer lange zanderige grind pad ging op en af. Omhoog hoorde ik zwaar gehijg van de fietser, omgekeken en gezegd dat wij wel wilden uitslapen. Een beledigende blik en grommend NoNo was een duidelijk antwoord. Zijn revanche kwam naar beneden, met gevaar voor eigen leven stortte de fiets naar beneden, het bakje waar wij inzaten schommelde zo hard dat wij ons moesten vasthouden om er niet uit te vliegen. De grom had plaatsgemaakt voor een gniffelend geluid en hij vroeg, willen jullie eruit?? Het ijs was gebroken, leuk gesprek volgde en hij glom van trots na de complimenten over zijn beheerste rijstijl en uithoudingsvermogen. Aangekomen bij de Cenote keek ik van boven ver naar beneden. Zag gitzwart helder water waar mensen aan het zwemmen water. Het kletterende geluid van een kleine waterval op het water overstemde de gilletjes beneden. Geen zwemspullen mee, rond het gapende gat gelopen en stil van verwondering. Voor de Maya’s waren Cenote de plaats waar de onderwereld verbleef. Voor hen geen heilige, maar een beangstigende plaats. Toen ik in dat zwarte gat keek kon ik mij die beleving goed voorstellen. Af en toe zag ik enorme spinnenwebben, vaak met een forse spin die de prooi had ingewikkeld voor slechtere tijden. Carla was vooral gefocust op grote spinnen, ik had haar al een keer een gil horen geven bij het zien van deze spin met lange zware zwarte harige poten. Op weg naar Playa del Carmen hoorde ik regelmatig naast mij een gilletje ondersteund door oh nee weer zo’n eng beest. Deze harige spinnen waren bezig om de weg over te steken, de meeste kon ik ontwijken, helaas eentje is te gebruiken als onderzetter. In Playa del Carmen aangekomen keek ik verbaasd om mij heen, is dit het sfeervolle dorp aan zee waar ik zo naar terug verlangde en met mijn lief 3 romantische dagen wilde doorbrengen. Nee, het is een kermis geworden, overal café’s, restaurants met schreeuwende neonverlichting gecombineerd met heel veel souvenir winkels. Het Newport Playa hotel, geboekt voor romantisch overnachten aan zee, bleek niet aan de Playa te liggen, het lag in de stad. Ik sprak bij de eigenaar mijn verbazing uit en vertelde hem, wijzend naar mijn lief, dat dit geen plek aan zee is voor een paar romantische dagen. Hij lachte, begreep het gelijk en zei dat hij de eerste nacht niet in rekening zou brengen. Hij wenste mij hele fijne dagen samen, ga naar een hotel aan het strand, gevolgd door een knipoog. De speurtocht is begonnen, beide waren moe en op zulke momenten wordt het samen reizen op de proef gesteld. De vragen worden scherper en de antwoorden bitser. Weg uit Playa del Carmen, dat gaf opluchting. Langs de kust gereden, hier staan enorme resorts afgehuurd door reisorganisaties. Geen optie dus, opeens langs de weg een bord met Villa’s Akumal. U turn gemaakt op speciaal daarvoor speciaal aangelegde plek en naar Villa’s Akumal gereden. Een prachtige plek aan het strand met mooie ruime appartementen. De prijs was ver boven ons budget, toen wij elkaar aankeken wisten wij het gelijk, doen!. Het was een schot in de roos, wij hebben fantastische dagen gehad. De zee voor het terras, s’ nachts de wind door de palmen met het rustgevende geluid van de branding. Overdag zwemmen in zee, lastig met sterke stroming en koraalrotsen. Een keer onderuit en gelijk hand open gehaald aan het scherpe koraal. Dit was wat ik voor ogen had, rust, zon, zee heerlijk eten, verkoelend biertje en samen-zijn. Dit afgewisseld met bezoek aan Maya tempel in Tulum. Deze ligt hoog op de rotsen, het complex strekt zich uit tot in het binnenland. Bij aankomst schrok ik, veel autobussen en stromen van mensen. Voor het complex was een soort Efteling gebouwd met taxfree shoppen. Eenmaal op het Maya complex was het veel minder druk en op sommige plekken heel rustig. Het is fantastisch mooi en opnieuw verwondering over de tijd waarin mensen dit eigenhandig hebben gebouwd. Ik zou willen dat er een tijdmachine was en dat ik even een kijkje in die tijd kon nemen in de oorspronkelijk setting rondlopen. S’avonds zitten genieten op ons terras, morgen de laatste dag hier, dan nog 1 dag en dan scheiden onze wegen, al blijven wij dicht bij elkaar. So far so good. Ik geniet samen met mijn lief. Ik hoop dat je meegeniet.
Reizen in uiterste van verwondering
No Tarjeta de credito ! Een forse man in een kleinhokje aan de tolweg keek mij strak aan. Solo efectivo, ofwel alleen contant geld en dat hadden wij niet bij ons. Aangekomen in Cancun, na een prima vlucht uit Calgary, de auto opgehaald. Bij de overgang van temperaturen onder zero naar 36 graden verlangden wij naar een auto met airco. Gelijk werd het verschil met Canada duidelijk. Daar hadden wij zonder enig probleem binnen 15 minuten alles geregeld. In Mexico heeft het 1.30 uur geduurd voordat wij konden gaan rijden. We kregen een handgeschakelde kleine Seat toegewezen, dit laten omzetten naar een Aveo ( chevrolet) met automaat en Airco. Uiteraard gesteggel over verzekering en andere toelagen. Uiteindelijk alles geregeld en naar de auto. Blijkt een kleine auto zonder navigatie te zijn, waar net 1 koffer en een boodschappentas in paste en ik wil geen bagage op een achterbank. Weer terug, wachten. De man hielp mij met grote grijns en een NO probleem toevoeging werd eindelijk alles geregeld. Wel moest een upgrade, navigatie en Road assistence extra worden betaald. Oké, betalen; de dag is toch al verpest. Navigatie ingesteld op Chichen Itza en het chaotische verkeer in. Hier geldt het recht van de sterkste, al heb je voorrang, je moet het wel snel nemen. Links en recht word ik met getoeter gepasseerd. Op de snelweg is het verkeer rustiger, komen bij tolpoortjes. Stoppen, alleen cash geen credit kaart. We wilden doorrijden van Valladolid en daar naar ATM. De man was onverbiddelijk, geen cash, geen doorgang. Achter ons ontstond een file en begonnen te toeteren. Ik dacht, misschien helpt dat, dat bleek een misvatting. De man bleef stoïcijns voor zich uit kijken en wees dat wij aan de kant moesten . Terug naar Cancun om geld op te nemen, heen en terug is dat 1.30 uur. Ik aan de kant, zag verderop een man naast zijn auto staan. Ik wenkte hem, hij kwam en met hem een politieagent. Ik vertelde het probleem en vroeg of hij $ kon wisselen. Hij wilde dat wel, begrijpelijk met een enorme woekerwinst voor hem. Gewisseld en toen konden wij eindelijk de autoroute op. De weg was precies hetzelfde als voorheen, alleen was het 110 i.p.v. 90 kilometer per uur. Het is een langgerekte weg met dichtbegroeid bos aan beide kanten. Het is een slaapverwekkende weg, ik kijk opzij, mijn lief heeft haar luikjes dichtgedaan. Gestopt in Valladolid, geld opgenomen en door naar Chichen Itza. Opnieuw tolpoortjes, nu zonder probleem verder. Het hotel in Chichen Itza is geweldig, kamer bij het zwembad was geen probleem, wij waren met nog een stel de enige gasten. We stappen uit de kamer het zwembad in. Volgende dag vroeg op om voor alle drukte bij het Maya tempelcomplex van Chichen Itza te zijn. Het is 5 minuten rijden vanaf het hotel. Entree betalen 20 euro p.p, voor Mexicanen 5 euro, je zal weten dat je een gringo bent. Het wederzien van de grote tempel raakt mij opnieuw, in verwondering en met bewondering sta ik te kijken. Het is nog stil, wat de sfeer ten goede komt. Soms ben ik verbaasd dat nog steeds hetzelfde overkomt als 30 jaar gelden, toen ik hier ook stond. Carla is ook stil, wij staan hand en hand, zonder een woord te zeggen begrijpen wij elkaar. Daarna loop ik verder, meestal ver vooruit en geheel op mijzelf. Ik kan dan het meest genieten van alle schoonheid. Mijn lief geniet, zij vindt alleen zijn ook fijn op zulke momenten, met eigen ogen bewonderen en beleven. Op de terugweg naar hotel delen wij onze ervaringen en later de foto’s. Opvallend is dat wij hetzelfde beeld vanuit verschillende posities hebben vastgelegd. In hotel reistassen ingeladen en op weg naar Merida. Twee dagen om verschillende Maya tempels te bezoeken en het stadje te verkennen. Vooral op zondag wordt het centrum van Merida bepaald door muziek en eettentjes. Overnachten in een splinternieuw hotel, de geur van beton en nieuw leer hangt nog in het gebouw. De volgende dag weer vroeg op, nu Maya tempel in Uxmal bezoeken. Uxmal is uitgebreider, een andere meer serene sfeer, de verschillende complexen lijken in de jungle verstopt. Het is vroeg, de vochtigheid is zo hoog dat het zweten begint zodra ik de auto uitstap. Ik vermoed dat ik aan het eind van deze ontdekkingstocht zeker twee liter vocht ben kwijtgeraakt. Regelmatig moet ik water bijtanken om niet uit te drogen. Gedurende de dag wordt gemiddeld 4 liter bijgetankt. Wij genieten, zowel op deze wonderschone plek als onderweg en ook in het stadje vermaken wij ons. Heerlijk samen eten met een goed glas wijn erbij. Het verloren gewicht van de afgelopen weken wordt tijdens dit deel van mijn wereldreis in 75 dagen ruimschoots teruggehaald. De zondag in Merida is een belevenis op zich. Vanuit alle windrichtingen komen mensen samen in het centrum van Merida. De mensen hebben hier nog zondagse kleding aan, iedereen is mooi opgedoft. Ik loop rond, Carla stopt regelmatig bij stalletjes waar het blinkt. Op het Plaza Independencia worden stoeltjes neergezet, tegelijkertijd worden deze plaatsen ingenomen. Ik strijk neer op een stoeltje naast een erudiete oudere Mexicaanse dame, vraag wat er straks gaat gebeuren, musica y balie, muziek en dans en zij maakt daarbij de benodigde gebaren. Steekt haar hand op met 5, ik denk over 5 minuten, blijkt om 5 uur te zijn, het is pas 4 uur. Verder rondgelopen, genoten van de parade van bontgekleurde kleding die de vrouwen hier dragen. Het is 5 uur en in de verte horen wij de muziek. Ik ging achter de band staan, de hoorn sectie was dominant aanwezig. Grote trom en synthesizer completeerden de band. De dirigent, een door de zon geblakerde oudere man, gaf het ritme aan met heel simpele handgebaren. Alleen het begin en eind waren voor mij duidelijke aanwijzingen. Tegelijkertijd werden er allerlei dansen uitgevoerd door een gezelschap van mannen en vrouwen. Het publiek reageerde enthousiast op de muziek en bewegingen die door de dansgroep werden gemaakt. Na een half uur zijn wij verder gegaan en hebben op een terras een verrassend lekker Mexicaanse biertje gedronken voor de dorst. Daarna een overheerlijke margarita gedronken en op zoek naar een restaurantje. Overal tortilla gerechten, de voorkeur ging uit naar een klein traditioneel restaurantje waar veel Mexicanen zaten. Altijd goed en dat bleek ook zo te zijn. Terug naar hotel, na een goede nacht weer in de auto gestapt richting Valladolid. Onderweg regelmatig roadblocks met zwaar bewapende politie. Ik nader een roadblock, hand gaat omhoog ten teken dat ik moet stoppen. De zwaar bewapende agent met zonnebril vraagt of ik raampje naar beneden wil doen. Kijk in de auto en met een arrogant handgebaar maakt hij duidelijk dat ik door mag rijden. Ik vind dit altijd ongemakkelijke ofwel zenuwslopende situaties. Ik weet nooit waar zij naar op zoek zijn en gezien eerdere ervaringen niet zo verwonderlijk. In Kenia werd ik in een klein dorp aangehouden door agenten met donkere zonnebrillen. Ik moest uit de auto, mee naar de chef die in een tentje verderop zat. Ik kreeg te horen dat ik met een zonnebril op dor het dorp reed en dat mag niet. Ik moest een boete betalen, omgerekend $ 20.00. Ik moest wel betalen, zei dat ik maar $ 10.00 in biljetten bij mij had en anders creditcard. Hij ging akkoord met $ 10.00, ik kon verder rijden. In Panama werd ik van de weg gehaald, ook door een motoragent met donkere zonnebril. Papier overhandigen en hij zei dat mijn nummerplaat niet klopte. Het was een huurauto en ik uitte mijn verbazing. Ik word opstandig van onrecht, wilde dat ook uiten. Carla nam het gelukkig over. stapte uit de auto en liep naar de agent. Ik zie haar nog glimlachen, pakte de arm van de agent zachtjes vast. Ik zag dat zijn houding veranderde, hij schreef nog wel een belot ofwel een bekeuring, uit. Het was niet voor ons maar voor het verhuurbedrijf. Daar hebben daar later hartelijk om gelachen. Ik heb sowieso moeite met autoritair gezag, probeer in het buitenland mij in te houden. Helaas lukt dat niet altijd. Uiteindelijk kwamen wij in Vallodolid aan, daar een Posada geboekt , een pareltje in Valladolid. Eerst bijkomen van de rit, een duik in het zwembad, een goede nachtrust en dan zie ik wel verder. So far so good. Ik geniet en mijn lief geniet met mij.
Reizen in een wit weids wonderlandschap
De karibu burlt de longen uit zijn lijf, zijn adem maakt mooie pluimen in de vrieslucht. Drie vrouwtjes grazen op enige afstand rustig door. Zij zijn niet geïmponeerd. Wij zijn vroegtijdig onder de warme dekens vandaan gekropen, vandaag en morgen naar Hinton v.v., via de Ice Field Parkway. Het is bewolkt, achter de wolken zijn besneeuwde bergen verscholen. De takken van de Canadese dennenbomen dragen versgevallen sneeuw. De auto moet eerst in de hele vroege ochtend van ijs en sneeuw bij -10 worden ontdaan, dan op weg naar Colombia Ice Field. Langzaam gaat de temperatuur iets omhoog. Eerst naar Visitor Center om een park pass te kopen, ik wilde voor 7 dagen, blijkt voor 10 Canadese Dollar meerprijs een jaar pass te kunnen krijgen. Uiteraard gedaan, staat niet op naam is geldig tot 10 oktober 2020, wie naar de Rockies wil in deze periode kan deze pas gebruiken?. Onderweg is het opnieuw verbazing en verwondering over de schoonheid van het landschap. Wij rijden door besneeuwde dennenbossen, passeren rivieren, meren en watervallen. Ijs begint water met een eerste dunne laag te bekleden. Het is een woest, verstillend sereen landschap. De oorverdovende stilte wordt soms verstoord door het geluid van voortstuwend water, ritselend ijs en het gekras van kraaien. De natuur maakt gelukkig, althans voor degene die willen ontvangen en dat doen Carla en ik met volle teugen. Steden hebben ook veel te bieden, het geeft afleiding, verleiding en misleiding. De architectuur en kunst zijn inspirerend, de hectiek is misleidend. Regelmatig wordt gestopt, genieten van de schoonheid en proberen het gevoel op foto vast te leggen. Langzaam gaat de weg omhoog, af en toe breekt de lucht en worden witte bergtoppen zichtbaar. De temperatuur zakt weer naar -8 graden. In de auto is het heerlijk warm, naar buiten moeten jassen aangetrokken worden, sjaal om en muts op. Als de wolken tegen de berg omhoog kruipen wordt een gletsjer zichtbaar, een imposant gezicht en dit nog maar een kleine gletsjer. Bij het naderen van de Colombia Ice Field is de enorme gletsjer een beetje zichtbaar, bewolking zorgt voor een grijs scherm voor en over de gletsjer. Ik rij naar beneden, parkeer op ijsvlakte. Hogerop begint de gletsjer. Wij staan naast een bevroren meertje met een prachtige azuurblauwe glans. Ik krijg zin om te schaatsen. In gedachten zie ik mij hier wel rijden. Ik denk aan de vele tochten die ik op de schaats heb gemaakt. Mijn eerste herinnering aan schaatsen is achter een stoel op een slootje achter ons huis. Schuifelend, op Friese doorlopertjes, probeer ik de schaatsbewegingen eigen te maken.Ik schaatste meer naast dan op op de schaats. Later tochten maken, in het begin bij tegenwind achter de rug van mijn vader. Ik heb op allerlei ijsvloeren geschaatst, prachtig zwart ijs met witte luchtbellen, wasborden, bevroren sneeuw enz.. Ik genoot van het geluid van krassende schaatsen, de geur van de winter, het wuivende riet langs sloten en meren. Later in 1963 hebben mijn broer, twee buurjongens en ik de Elfstedentocht gereden. Voorbij Franeker zijn wij van het ijs gehaald vanwege de erbarmelijke omstandigheden. Een ontroerend beeld wat mij bijblijft is een moment op de Vinkeveense plassen. Mijn vader schaatst voor mij, er is stevige tegenwind, mijn vader komt ineens achter mij schaatsen, pakt mijn beschermers en zo schaatsen wij verder. Hiermee is de cirkel rond, ik begon achter zijn rug, nu schaatst hij achter de mijne. Inmiddels jaagt de wind over de sneeuw, wij staan dik ingepakt te genieten, voelen de kou niet meer. Wij rijden weer omhoog naar het visitor center en restaurant. Ik weet dat het mogelijk is met een speciale bustruck naar de gletsjer te rijden en ook om op een speciaal uitkijkpunt over een glazen pad te lopen met onder een vrij uitzicht op de canyon. Al snel kwamen wij tot conclusie hiervan af te zien. De kosten voor bustruck 100 euro p.p. en plateau 35 euro p.p., het grootste bezwaar was dat de bus afgeladen zou zijn met Chinezen en dat geldt ook voor het plateau. Je zal begrepen hebben uit vorige verhalen dat ik een allergie heb ontwikkeld als het om grote groepen Chinezen gaat. Inmiddels is het begonnen met sneeuwen, de weg wordt slechter en slechter. Het is fascinerend om in een tunnel van sneeuw te rijden, ik vind alleen het turen in de verte met alleen sneeuwvlokken afmattend. Langzaam daalt de weg, sneeuw gaat over in druilerige regen. De wolken hangen laag boven de dennenbomen, het wit is onzichtbaar geworden. Het geeft een afgesloten gevoel. Ik heb dit eerder eens meegemaakt in Zweden, toen ik op vakantie met de meiden was. Ik reed op een smalle weg tussen de dennenbomen, waar een grijs dik wolkendek als een plafond bovenop lag. Na drie uur kreeg ik het benauwd, ik wilde lucht zien, mij niet opgesloten voelen. Besloot toen bij de eerste afslag richting de kust te rijden. Opluchting, ruimte te voelen en lucht en zee te zien. Wij rijden voorbij Jasper richting Hinton, posters geven aan dat er rondom bergen te zien zijn, alleen nu even niet. Bij onze logde aangekomen, eerst een hartversterking gaan drinken voor de open haard. S’avonds hebben wij onszelf verwend met verrassend lekker eten, voor het eerst heb ik bison gegeten. Het smaakte verrukkelijk. De volgende dag naar de receptie, gevraagd wat de weerverwachtingen waren. Voor Hinton en Jasper bewolkt en regenachtig, Lake Louise en Banff zonnig en half bewolkt. Besloten terug naar Lake Louise te rijden via de Ice Field Park way. In Jasper koffie gedronken, rondgelopen en weer op weg. Ineens klaarde de lucht en werd duidelijk dat wij omgeven waren door witte bergen, een imposant gezicht. Tussen de bomen waren karibu’s aan het grazen met op de achtergrond een wit bergmassief, uiteraard moest dat tafereel worden vastgelegd. Verder gereden, de weg gaat omhoog, de lucht wordt blauw. Opnieuw bij Colombia Ice Field, de zon laat de gletsjer in een totaal witte omgeving in volle glorie zien. Een beeld om nooit te vergeten. Richting Lake Louise onderweg verschillende keren gestopt. Steeds roepen wij “ wat is het hier mooi”. Terug in Lake Louise naar hotel gereden. Genoten van uitzicht op de bergen met ondergaande zon die de witte toppen een rode gloed geeft. Nog twee dagen, dan fladderen wij naar Mexico, een temperatuur verschil van 45 graden overbruggen. So far so good. Als je meereist weet ik zeker dat je ook zal genieten.
Reizen in een verwonderende ongerepte schoonheid
Verwarring op vliegveld Calgary. Ik ben geland in Calgary met een binnenlandse vlucht uit Vancouver. Mijn lief is twee uur eerder geland met een vlucht uit Amsterdam. Snel door de douane en mijn reistas opgehaald. Mijn lief belt, waar ben je nou ? Ik loop in de gang bij arrivals. Hé, hoe kan dat, ik zit ook bij arrivals en heb je niet voorbij zien komen. Ik sta bij Starbucks uitgang no.8.Ik zit vlakbij Starbucks maar zie je niet. Ik loop bij domestic arrivals.Hoe kan dat nou, je komt toch uit Tokyo? Nee, ik kom uit Vancouver, ik had daar een tussenstop.Ineens wordt alles duidelijk, in mijn overzicht stond dat ik 15.40 uit Tokyo zou aankomen, zij staat te wachten in de terminal van Internationale aankomsten. Wij besluiten elkaar tegemoet te lopen.In de verte komt een stralende lach in een enorme gang mij tegemoet. Wij omhelzen elkaar innig, heel even wordt gesputterd over de verwarring en onduidelijkheid in mijn reisbeschrijving. Daarna vloeien de tranen en staan wij hand in hand stilletjes te wachten op vervoer naar hotel. Het is een bijzonder moment, aankomen uit twee verschillende continenten en tijdsverschillen van 08.00 en 15.00 uur. Benieuwd of na 6 weken alleen reizen mijn ritme verstoord zal worden als wij samen verder reizen.Terwijl wij hand in hand staan te wachten, elkaar verliefd lachend aankijken, weet ik gelijk dat het niet verstoord zal worden. Het voelt vertrouwd, mijn lief voelt mij feilloos aan en laat mij mijn eigen gang gaan. Carla is mijn beste reismaatje. Wij hebben veel samen gereisd en wij hebben, met uitzondering van shoppen, hetzelfde ritme en reisverlangen. Het is koud in Calgary, bitter koud bij -10 graden. Ik sta te bibberen in mijn kleren die het klimaat van 30 graden uit Tokyo nog met zich meedragen, een overgang van 40 graden. Ik wilde naar de Canadese Rocky Mountains om de Indian Summer te bewonderen, het zal een Indian Winter worden. Tijdens de rit naar het hotel werd de wereld om mij heen witter dan wit. In het hotel naar de kamer, even een biertje en een kleine snack genomen. Daarna naar de kamer, beiden ploften wij op bed, de tijdsverschillen en emoties waren de ingrediënten die zorgden dat wij beiden gelijk in een diepe slaap van 10.00 uur zijn gevallen. De volgende dag de auto opgehaald, kregen vanwege de weersomstandigheden een upgrade naar een SV AWD, een All Wheel Drive. De ICE Field Park way blijkt slecht begaanbaar te zijn. Ik was snel gewend aan de auto en autorijden. In Canada is het relaxed rijden, op snelwegen max. 90 kilometer per uur, de Nationale Parken wegen max. 70 kilometer. Ik rij naar richting Banff en Lake Louise, waar de gereserveerde Chalet is. Bij aankomst zijn wij gelijk in Canada. De begroetingen, de sfeer en vooral de inrichting zijn geweldig. De kamer heeft een haard en jacuzzi, waar wij later uiteraard gebruik van hebben gemaakt. Reistassen uitgepakt en weer op pad. Rijden naar Lake Louise. Onderweg overheerst de verbazing en verwondering. De natuur is hier overweldigend, de wegen meanderen door het witte landschap tussen hoge bergen. Bij Lake Louise loop ik op mijn groene mocassins over de sneeuw en glanzend ijs. Ineens ga ik onderuit, mijn hoofd stuiterde op het ijs en een diepe ploffende ademhaling verlaat mijn lijf. Bewust of onbewust hou ik mijn fotocamera omhoog, die heeft geen schade opgelopen. In tegenstelling tot mijn lijf, mijn hoofd wordt door een hamer bewerkt, mijn rug en billen zullen morgen de kleur van een smurf krijgen. Glijdend doorgelopen naar Lake Louise. Het uitzicht en de ongelofelijk serene uitstraling doen mij verstillen en de pijn vergeten. Ik sta met Carla ademloos te kijken, kijken elkaar aan, beiden zijn zichtbaar ontroert. Wij lopen, voorzichtig glijdend over sneeuw en ijs langs het meer. Carla heeft een glimlach van oor tot oor, haar ogen worden hemelblauw in de weerschijn van water en sneeuw. Ik ben zo blij, roept zij regelmatig en ik roep me too, wat ik dit geval onschuldig is. Ik geniet, voel mij gelukkig. De natuur geeft mij energie, ik adem frisse berglucht, mijn ogen zien schoonheid, de beelden worden verwerkt en tot een helder sereen gevoel. De omgeving vraagt focus en concentratie, ook bij Lake Louise worden busladingen met Chinezen gedropt die met de rug naar de schoonheid staan om zichzelf in beeld te brengen. Ik heb inmiddels geleerd mij af te sluiten en niet te laten beïnvloedden door gekrijs. Ik heb ook ontdekt als ik 100 meter wegloop geen Chinees meer te zien is, zij concentreren zich altijd op 1 plek en maken allemaal dezelfde foto. Schuifelend, glijdend terug naar de auto. Besloten morgen nieuw schoeisel te kopen en warme fleece. Carla haar ogen begonnen al te glinsteren bij het woord schoenen. S’ avonds de Jacuzzi in, wat een hilarisch tafereel was toen ik probeerde met mijn stijve blauwe smurflijf uit dat ding te komen. S’ ochtend vroeg op, eigen ontbijt gemaakt op de kamer en weer op pad. De lucht was opengebroken, de zon weerkaatste een gouden gloed op de bergtoppen. Besloten nogmaals naar Lake Louise te gaan, de zon staat anders op de bergen en het meer. Opnieuw heel voorzichtig naar beneden gelopen, het was 10 graden onder nul , de parkeerplaats was een grote ijsvloer. Het uitzicht op Lake Louise was inderdaad totaal anders dan gisteren, de bergen spiegelde zichzelf op het strakke watervlak. Deze schoonheid is werkelijk een pareltje op mijn reis. Ik was ook ontroerd door mijn reis met Esther, mijn dochter met wie ik 22 jaar geleden op dezelfde plek stond. Ik heb daar dierbare herinnering aan. Het meer was toen bevroren, de schoonheid blijft hetzelfde. Naar Banff gereden om schoenen te kopen. Carla heeft de ogen van een kraai en de neus van een speurhond als het om koopjes gaat. Zij ontdekte een winkel waar de Timberland schoenen met korting werden verkocht. Stevige schoenen met profiel gekocht en Carla haar eigen mooie warme Timberlands. Op de weg terug naar de Johnston Canyon Icewalk gereden. Deze tocht was hilarisch, zelfs met de nieuwe schoenen was het een grote glijpartij. Gelukkig waren er railingen, ik hing daar overheen om zo naar beneden te glijden. Carla volgde, het was een kolderiek gezicht. Uiteindelijk was het de moeite waard, prachtige bevroren watervallen en aan het eind een waterval die nog niet bevroren was. Het kleine meertje waar de waterval in uitmondde was wel grotendeels bevroren. De terugtocht ging makkelijker, nu moesten wij ons omhoog hijsen langs de railing. Terug in Baker Mountain Resort eerst een Whiskey gedronken bij de open haard. Daarna een wandeling gemaakt in de omgeving. Overal waarschuwingen voor beren!, ik nam dat nogal laconiek op. Ja,ja beren zeker om de bezoekers te imponeren. Wij kwamen iemand tegen, die vertelde dat 20 minuten geleden een moeder beer met twee jonge beertjes aan het vissen was bij de rivier. Ik zette gelijk de vaart erin en Carla liep gelijk mee. Bij de rivier aangekomen, geen beren meer. Wel een prachtige plek. Op de terugtocht over een dam waar het spoor op liep. Stonden daar foto’s te maken toen in de verte werden de lichten van een trein zichtbaar werden.Toen deze passeerde, even de hand opgestoken, deze werd door de machinist gezien en hij gaf een terugzwaai. Het duurde bijna 4 minuten voordat deze trein met razend geweld gepasseerd was. Het zwoegende zware geluid van de locomotief was nog lange tijd hoorbaar. Terug gelopen, bij de rivier in de sneeuw een vuurtje gestookt op een speciale plek. Een fantastische afsluiting van deze dag. Hoewel de echte dagafsluiting was in de Jacuzzi. Met een wijntje aan de rand en met veel plezier eindigde deze dag. Morgen op weg naar Jasper, via de Ice Field Park way. Een heerlijk vooruitzicht. So far so good. Ik geniet, geniet en Carla geniet met mij mee.
Reizen in weemoed en verlangen
De vlaggen met reizende zon wapperen op het achterdek van de oorlogsschepen. Kanonnen keurig in gelid. Ik ben in Yokosuka aangekomen, inchecken in hotel en kamer op bovenste verdieping. De haven beneden blijkt een marinehaven te zijn. Vier onderzeeërs liggen boven water te glanzen in de zon. Een groot verlaten vliegdekschip ligt aangemeerd aan de kade. De kanonneerboten, met wapperende vlaggen liggen verderop in de haven. Dit beeld is een gevoelig beeld, het zijn beelden uit verleden met oorlogsgeweld. Mijn vader droeg in de 30tiger jaren het gebroken geweer op zijn revers, een pacifistisch teken tegen wapengeweld. Ik ben daar mee opgevoed, na de oorlog waren Duitsland en Japan besmette landen. Ik werd regelmatig geconfronteerd met datgene wat door die landen met oorlogsgeweld is aangericht. Het ging zelfs zover dat ik naar binnen werd geroepen als ik met mijn vriendjes cowboytje speelde en een stok droeg die een geweer moest voorstellen. Mijn vader wilde dat niet hebben. Tijdens het verkleed afzwemmen was ik als Indiaan verkleed, wilde een Tomahawk, vreemd dat ik deze wel mocht dragen. De oorlog had ook een andere kant, die minder belicht worden. Ik was met Carla in Hiroshima, wij zijn naar het Peace Memorial Park geweest en het museum ter herdenking van de vrede. Hier werden wij geconfronteerd met de gevolgen van de Atoombom die door de Amerikanen op Hiroshima is gegooid. Zonder in details te treden, wat wij daar hebben gezien heeft ons tot tranen toe geraakt en zijn twee dagen van slag geweest. Ik kan nog steeds heel slecht tegen oorlogsfilm en films met nutteloos geweld. Waarom heb ik voor deze plaats gekozen, is een terechte vraag met een simpel antwoord. Ik wilde naar zee, koos willekeurig aan de kust een plaats op 1 uur van Tokyo met de trein. Ik had geen zin om in het hectische Tokyo te overnachten. Mijn verbeelding had mij naar een oude havenstad gebracht, met vissersbootjes en de zilte geur van zee. Ik ging eerst met de supersnelle Shinkansen trein van Kyoto naar Yokohama. De wereld vloog letterlijk aan mij voorbij. Naast mij zat een leuke Japanse die geen woord Engels sprak. Ik was op mijn IPad bezig foto’s te bekijken en merkte dat zij meekeek. De beelden gaven verbinding, handgebaren en haar een onnavolgbaar nesse (nice) waren toevoegingen aan het beeld. Uiteraard wilde zij met mij op de foto. Ik ben overstag, ik heb een foto van ons gemaakt. Met een mooie glimlach een zwaai nam zij afscheid. Van Yokohama naar Yokosuka was een een stoptrein, ongeveer de afstand Amsterdam – Den Helder, toepasselijk gezien de havenstad waar ik naar toeging. Ik ben gelijk het hotel uitgegaan en de omgeving gaan verkennen. Veel restaurantjes, pubs en nachtclubs met prachtige namen, Cowboy Bar, Pretty Jane, Sundance en overal zie ik Navy burger eten. Overdag heeft zo’n zeemansstraat een troosteloze uitstraling, het leven begint pas na 5 uur tot s’avonds laat. Ik stond voor de Dublin Docks Taverne, een Irish Pub die om 18.00 open gaat , toen een man mij aansprak. De bekende vraag waar kom ik vandaan, ik geef plichtmatig antwoord. Hij antwoordde dat hij uit de USA kwam en als militair hier werkzaam was. Blijkt het Amerikaanse leger hier nog steeds gestationeerd. Benieuwd of Trump dat weet, anders was deze basis wel opgedoekt. Ik ben uit het zeemansgebied gelopen en gaan zwerven door een afgelegen wijkje. Ik ontdekte een overwoekerde trap, nieuwsgierig waar deze naar toe ging, ben ik omhoog gegaan. Ik kwam uit bij een kleine tempel. Ik liep wat rond, zag dat de omgeving verwaarloosd was. Het gaf een hele aparte sfeer die ik uiteraard heb vastgelegd. De wonderbaarlijke serene schoonheid staat in schril contrast met het overweldigende oorlogsbeeld in de haven. De volgende dag wilde ik de zee op, boekte een tour die ook buiten de haven ging. Uiteraard werd langs de oorlogsvloot gevaren, opvallend dat oude Japanse mannen enthousiast aan het fotograferen waren en elkaar instemmend toespraken. Gelukkig kon ik niet verstaan wat zij elkaar aan het vertellen waren. Ik genoot van de zilte lucht en het eindeloze vergezicht toen wij uit de haven waren. Een tour met twee gezichten, ik heb genoten op geheel eigen wijze. In de middag gaan schrijven en foto’s selecteren voor publiciteit. S’avonds bij de Original Kitchen, een afhaal restaurant, een heerlijke maaltijd besteld en deze warm meegenomen naar hotel. Ik vind het fijn om alleen te zijn, hoewel de vlinders beginnen te fladderen bij de gedachte dat ik mijn lief over twee dagen in mijn armen kan sluiten. Ik ga naar Tokyo Airport met de trein via Yokohama. Ik heb gekozen voor een hotel bij het vliegveld vanwege het gevoel alvast klaar voor mijn vlucht naar Calgary te zijn. Ik heb in 1 dag de sfeer van Tokyo kunnen ervaren. Het is en blijft een hectische, bruisende stad. Ik loop daar rond, geniet vooral van de architectonische hoogstandjes en veel restaurantjes en onduidelijke neringen voor een Japanse massage. Ik maakte een foto van een establishment voor massage, dit werd niet op prijs gesteld. Een man met het postuur van een Sumo worstelaar en veel tatoes kwam naar mij toe, keek mij dreigend aan. Ik moest mij snel uit de voeten maken en geen foto’s maken. Zijn worstvinger wees mij de richting waar ik naartoe moest gaan. Ik knikte en ging die richting uit. Halverwege sloeg ik een andere weg in, af en toe omkijken of geen grote Sumo worstelaar mij achtervolgde.Halverwege stonden twee van deze Sumo mannen mijn pad te blokkeren. Waar ik naar toe ging, snel vertelde ik dat ik naar de Subway wilde en niet wist hoe daar te komen. Ik kreeg een vriendelijk dreigend advies waar ik naar toe moest lopen. Ik bedankte de mannen met alle vriendelijkheid die ik op dat moment kon opbrengen. Ik heb mij de dag daarop vooral voorbereid op mijn wederzien met Carla mijn lief. Ik koester ook met weemoed mijn reis met Esther voor haar 30ste verjaardag naar de Rocky Mountain. De vlucht naar Calgary is een wonderlijke ervaring, ik vertrek 18.30 en kom dezelfde dag aan om 16.00 uur. Ik genoot van een prachtige zonsopgang, waar deze ook in de wereld heeft plaatsvonden. Het vervolg lees je in het volgende verslag. So far so good. Ik blijf genieten op mijn wereldreis in 75 dagen.
Reizen in een draaikolk van emotie
Hoog in de lucht schuift de dag voor de nacht. De zon geeft de lucht pasteltinten. Het opstaande randje aan het eind van de vleugel weerkaatst een oranje gloed. Ik staar naar buiten, mijn lijf in de slaapstand, mijn wervelende gedachten heb de rust niet kunnen vinden. Ik heb gedurende deze nachtvlucht met de Boeing Dreamliner geen oog dicht gedaan. Regelmatig loop in even naar de WC, kijkt naar slapende mensen. Het blijft een fascinerend gezicht, mensen die op 10.000 meter in allerlei verschillende standen zittend of hangend slapen. Een enkeling is wakker, voelt solidair. Ik reis weer even door mijn foto’s, kijk in verwondering naar alle beelden. Landing wordt ingezet en met in een vloeiende glijvlucht op de landingsbaan gezet. Door de douane, visum voor 2 weken, stevige stempel en naar taxistandplaats. Ik had besloten om een nacht in de buurt van het vliegveld te blijven en morgen naar Kyoto te gaan. Ik was moe, prima besluit. Taxi genomen naar hotel, 5 minuten van het vliegveld. Aangekomen moest ik 4000 Yen, 30 euro betalen. In opperste verbazing kijk ik naar de chauffeur, 4000? vraag ik voor de zekerheid, hij knikt, voor 5 minuten ?? Weer een knik. Ik ging naar binnen om dit te verifiëren. Het klopt, de tolweg is zo duur!! Terug naar Taxi met een glimlachend chauffeur, ik zal zeker niet de eerste en laatste zijn die hij in opperste verbazing achterlaat. Bij de balie wilde ik inchecken, het was 11.00. Helaas dat ging niet, inchecken is om 14.00 uur. Ik kon wel tegen betaling van € 80.00 nu inchecken. Mijn adrenaline peil begon te stijgen en mijn verontwaardiging hield gelijke tred. Ik pakte mijn reistas, liep geïrriteerd weg, het personeel bleef buigen en glimlachen, wat nog meer irritatie opriep. Ik plofte op een bank neer, ik was bekaf, voelde gemis en verlangen naar mijn lief en dierbaren. Ineens biggelen de tranen over mijn wangen, ik veegde ze weg maar het kraantje stond open. Een meisje kwam naar mij toe met papieren zakdoekjes, zij boog zo diep dat zij mij niet hoefde aan te kijken. Later kwam een ander meisje naar mij toe, wenkte mij naar de balie. Daar kreeg ik te horen dat ik voor € 40.00 meerprijs kon inchecken. Ik heb dit geaccepteerd, snel naar mijn kamer, uitgekleed, douche genomen en onder de lakens gekropen. Na 4 uur slapen werd ik wakker, voelde mij herboren en kleedde mij aan. Ik genoot van het uitzicht van mijn kamer, het vliegveld op een kunstmatig eiland met dalende en stijgende vliegtuigen en die dure tolweg. Ik ging alvast mijn treinkaartje voor morgen naar Kyoto regelen. Kwam een leuk klein restaurantje tegen en ben gelijk een hapje gaan eten. Heerlijke Kip Teriyaki, rijst, groenten met altijd een gratis kopje Miso soep. De volgende ochtend vroeg de trein naar Kyoto met de lokale JR Hello Kitty Trein. Het was een ontspannen rit met mooie vergezichten. In Kyoto aangekomen nam ik mijn rugtas en stap de trein uit. Ik had het perron verlaten, liep richting uitgang toen ik mij ineens besefte dat ik mijn grote reistas niet had meegenomen. Staat nog in de trein, mijn adrenaline peil ging weer razendsnel omhoog. Ik rende terug naar de trein, verbaasde mij over de snelheid die deze oude man nog wist te ontwikkelen. Opluchting, de trein stond er nog, schoonmakers waren in de trein bezig. Grote verbazing toen ik binnenstormde, ik maakte hen duidelijk dat mijn koffer nog in de trein stond, althans dat hoopte ik. Zij liepen met mij mee de trein door en gelukkig daar stond mijn grote reistas keurig op mij te wachten. Wat een opluchting, gelijk dacht ik hoe heeft dit kunnen gebeuren. Het was de eerste keer dat ik niet op een vliegveld aankwam, daar stap ik uit, haal later bagage op. Waarschijnlijk zat ik in dat ritme en wilde naar de bagageband lopen. Het kan uiteraard ook gewoon de leeftijd zijn!! In een onberispelijke taxi naar hotel gereden, chauffeur keurig gekleed, witte handschoenen en platte pet. Ik word regelmatig geconfronteerd met bijzondere gewoonten van de Japanners. In de metro, als ik een plaats kan vinden, ga ik naast iemand zitten en standaard wip deze even op om een centimeter op te schuiven. Inmiddels doe ik daar aan mee. Het gevoel voor humor is ook heel apart, zie mensen weinig lachen, behalve een keer in de metro. Ik liep binnen, geen zitplaats. Ik stond goed en wel toen de metro met een schok optrok. Ik raakte uit evenwicht, viel naar rechts, werd opgevangen door een man die ook zijn evenwicht verloor. Wij bleven op de been, de hele metro wagen schaterde van het lachen. Een aantal mensen sloeg zich letterlijk op de dijen van het lachen. Ik vind Japan het land van afstandelijke intimiteit, het is overal in terug te vinden. Prachtige tempels en tuinen met ontroerende schoonheid geven een gevoel van intimiteit, maar het blijft op een afstand. Lichamelijk contact is hier zeer beperkt, aanraken van elkaar is niet gewenst. De buigingen die mensen naar elkaar maken heeft wel een zekere intimiteit, maar met discretie. Het is een maximale toenadering met behoud van distantie. Het land en de mensen weten mij wel te raken. Kyoto is een van mijn geliefde plek, de schoonheid die ik ervaar, is uniek te noemen. Het raakt, ontroert, maak stil, blij en brengt balans. Buiten verstild binnen en maakt mij blij. Het is genieten op een ander niveau. De sfeer is het beste in beelden uit te drukken, deze zal ik uiteraard ook publiceren. Op de eerste dag was ik aan het eind van de middag naar een tempel gegaan. Ik wilde gebruik maken van het prachtige strijklicht, dat de sfeer een extra dimensie geeft. Helaas geen toegang meer, om 16.00 wordt het gesloten. Ik hing over een muurtje, wilde nog een foto van de ingang te maken. Het was druk met uitkomende bezoekers. Naast mij stond een jonge vrouw in dezelfde houding te wachten. Wij keken elkaar aan, moesten lachen en de klik was daar. Wij raakten in gesprek, zij kwam uit China, sprak perfect Engels. Zij vertelde dat tijdens haar studies Master of Chemistry en Finance alles in Engels werd gedoceerd. Zij was speciaal uit Osaka gekomen om aan het eind van de dag van de schoonheid van ondergaande zon bij de tempels te genieten. Na een half uur werd de stroom uitgaand verkeer minder en kon ik foto’s maken. Wij stonden nog wat te drentelen, zij wachtte op een vriendin die in Kyoto logeerde. Wij besloten om het wachten te veraangenamen en gingen in een klein restaurantje wat drinken. Even later kwam ook haar vriendin, een Spaanse schone, die er gelijk een klein feestje van maakte. Hapjes werden besteld en uiteraard wijn. Ineens had ik weer behoefte mijn eigen weg te gaan, nam hartelijk afscheid, uiteraard moesten wij vrienden op facebook en Instagram worden. De volgende dag was weer een dag om niet snel te vergeten. Prachtig tuinen en tempels bezocht, ik voelde mij weer zo happy. Tijd om een heerlijke Macha thee te drinken. Ik zat rustig, wilde mijn treinticket checken naar Yokohama en Yokosuka. Deed de rits van mijn fototas open en zocht tussen de papieren. Geen ticket, zeker in hotel neergelegd dacht ik. Ik werd toch onrustig, ging naar hotel om te checken. Geen ticket te vinden, inmiddels ontstond een draaikolk n mijn hoofd, alles, maar dan ook alles werd overhoop gehaald om mijn ticket te vinden. Helaas zonder resultaat. Inmiddels ontstond ook een wee gevoel van binnen. Ik moet morgen weg om geen verdere aansluitingen te missen. Naar het station, met betaalbewijs, tijd en plaats die ik had gereserveerd. Vertelde dat ik hem verloren had, wat achteraf ook is gebleken. Ik haalde snel een overzichtskaart van de trein om het juiste station aan iemand te vragen. Dit moest heel snel, de ander wilde de trein halen en al lopend haalde ik de kaart tevoorschijn.Toen moet mij ticket eruit gevlogen zijn. Ik dacht dat ik overtuigend bewijs had, helaas bleek dat niet zo te zijn. Ik moest een nieuw ticket kopen. Ik was verontwaardigd, daar was de vrouw niet gevoelig voor. Zij keek mij stoïcijns aan, herhaalde dat ik een nieuw ticket moest kopen. Uiteraard heb ik dat gedaan, naar politie en verloren goederen gegaan om te vragen naar mijn verloren ticket. Nee, zal morgen in de trein kijken wie er op mijn plek zit. Eenmaal een ticket daalde de draaikolk en kwam ik weer tot rust. Daarna nog naar een prachtige tuin geweest, de schoonheid en balans gaven mij een zetje om dat bij mijzelf te voelen. Morgen ga ik naar Yokosuka, onbekend, ik wilde naar de zee. Ik zie wel waar ik uitkom. Daarna Tokyo en dan verlaat ik Azië, vliegen naar mijn lief in Canada. Joepie. So far so good. Het is turbulent genieten.
Reizen in verwondering is ont-moeten
Een stroom gehaaste mensen trekt als een karavaan aan mij voorbij. De plicht roept, keurig in pak of uniform, op weg naar school en kantoor. Het is 07.00, ik wacht op taxi naar het vliegveld. Ik vertrek vroeg, kon niet inchecken, moet ticket op vliegveld regelen. Ik vlieg met Smile Thai, dus het zal wel goed komen. Het ging voorspoedig, inchecken, boarden, voordat ik goed en wel zat, begon de Airbus alweer aan de voorbereiding voor landing in Bangkok. Landen op International Airport in Bangkok is mij bekend, evenals de taxiritjes naar het centrum. Ik verblijf in het district Siam, vanuit deze plek heb ik goede Skytrain verbindingen. Bangkok was heel lang geleden de eerste stad op mijn eerste verre reis, vandaar dat ik deze plaats nog steeds een warm hart toedraag. Uiteraard is veel veranderd, toentertijd was hoogbouw en autoverkeer zeer beperkt, nu een woud aan skycrabbers en wordt Bangkok verstopt met blik op de weg. Bangkok is op mijn wereldreis in 75 dagen een tussenstop. Ik moet beslissen wat ik zal gaan doen, besluit met de rivierboot te gaan hoppen en veen beetje zwerven door een willekeurige wijk waar de boot aanmeert. Bekende handelingen bij de skytrain, automaat, ticket kopen, kaartje in de gleuf bij doorgang, poortje open, kaartje weer eruit. Bij aankomst halte aan rivier, dezelfde handelingen maar nu verdwijnt het kaartje. Naar de kade gelopen, even oriënteren, inmiddels een speciale gate voor toeristen. Even verder gelopen, gelukkig nog dezelfde boot voor lokalen. De boot opgegaan, wachten op de rammelende bus van de vrouw die kaartjes verkoopt. Zij rammelt met een koker waar geld in zit, aan de voorkant keuze uit verschillende kaartjes. Zij komt langs, kijkt mij aan rammelt, ik geef geld en zij mij het kaartje. Ik sta op het achterdek, mijn favoriete plek. Even later word ik vriendelijk doch dringend verzocht om te gaan zitten. Ik geniet van de geur van water en het geluid van stampende motoren van de duwboten. Aanmeren aan een kade is een belevenis, eerst passeert de boot de kade, gaat dan met volle kracht achteruit, zodat de achterkant tegen de kade opkomt en dan stappen, springen de passagier de boot op. De stuurman krijgt met fluitsignalen te horen wat hij moet doen. Alles gaat heel snel en efficiënt. Duidelijk te merken dat zij goed op elkaar zijn afgestemd. Uitgestapt bij Wat Arum, tempel van de dageraad, vond ik toepasselijk daar even te vertoeven. Een druk bezochte plek, geprobeerd vanuit een ander perspectief foto’s te maken. Afwachten wat het resultaat zal zijn. Ik fotografeer met mijn Olympus camera maar kan de foto’s niet downloaden op mijn IPad. Ik heb wel een ouderwets gevoel, geen filmrolletjes die ontwikkeld en afgedrukt moeten worden na een reis, wel hetzelfde spannende gevoel wat na deze reis aan beelden tevoorschijn zal komen. Uiteraard maakt de IPhone prima foto’s met direct zichtbaar resultaat, waar ik je deelgenoot van maak via de Sociale media en mijn Reismee blog. De boot weer op en naar de overkant, daar is een restaurantje aan de waterkant, die ik op al mijn reizen naar Bangkok heb bezocht. Ik loop naar binnen, herken de vrouw die hier de scepter zwaait. Zij kijkt mij aan, wijst mij een plaats aan, lacht en mompelt “beer?”. Ik knik, zij loopt weg, komt terug en vraagt “food?” Ik lach, knik weer ja en bestel mijn rijst met groenten en een eitje op de top. Ik wenk haar, laat haar een foto zien van jaren gelden toen zij bij mij op schoot sprong en Carla vroeg om een foto te maken. Zij ziet de foto, begint hartelijk te lachen, wijst op haar gezicht. Zij is magerder geworden, haar gebit bestaat nog uit twee hoektanden. Haar dochter wordt geroepen. Weer de foto laten zien, beiden hebben duidelijk plezier bij het zien van de foto. Nog steeds heeft zij haar streken niet verloren, dolt met mannen die bier zitten te drinken, roept regelmatig wat, onduidelijk is tegen wie en waarom. Ik reken af, geef haar een tip, een muntstuk van 10 Bath, zij duwt dat in haar oor, wijst op haar andere oor ten teken dat daar ook nog wel een muntstuk in kan. Ik geef haar een handluchtkus, zij komt naar mij toe en geeft mij een plakkende smakkerd op mijn wang. Lachend neem ik afscheid, tot volgende keer maar weer. Ik ben nog even door het wijkje gaan zwerven, overal kleine stalletjes waar groente en vis gekocht kan worden, af dan niet klaargemaakt. Alles wat hier verkocht wordt zou in Nederland 10 keer verboden worden vanwege doorgeschoten regelgeving. Ik voel mij aangetrokken tot deze sfeer, het afwijkende, mensen die moeten knokken voor hun bestaan. Dat geldt ook voor het gedrag van de vrouw die ik net beschreef, in Nederland zou zij een “psychiatrisch geval” worden genoemd, hier functioneert zij, dankzij de omgeving die haar tolereert en weet hoe met haar om te gaan. Verzadigd van nieuwe indrukken ga ik terug met de Skytrain naar het hotel. Bij het instappen zie ik iedereen gebogen turend naar hun telefoon kijken, zelfs al zij bij hun halte zijn blijven zij al lopend naar het scherm turen. Van ontmoeten is geen sprake of is de Sociale media het nieuwe ontmoeten.Het klinkt misschien ouderwets, ik prefereer nog altijd het rechtstreekse persoonlijke contact. Hoe belangrijk en fijn dit kan zijn gebeurde de volgende dag. Ik had geen zin om de hectiek van de stad op te zoeken, vlak naast het hotel was het Bangkok Art & Culture Centre. Hier was een tentoonstelling Figure of Unknown Beauty. Ik liep daar rond, genoot van prachtige en vooral interessante kunstuitingen. Er waren studenten van een foto academie bezig foto’s te maken, duidelijk met de opdracht om een afwijkend beeld te schieten of vanuit een heel ander perspectief te werken. Leuk om te zien. Ik stond een schilderij te bewonderen toen een vrouw in een rolstoel naast mij kwam staan. Aandachtig keek zij naar het schilderij, ik keek opzij, zij kijkt opzij. Wij kijken elkaar aan, een ontmoeting was ontkiemd. Wij raakten aan de praat over de tentoonstelling, spraken onze voorkeur uit, wij hadden plezier te ontdekken dat wij op dezelfde golflengte zaten. Ik liep verder, zij rolde verder. Even later zag ik haar aandachtig een tekst lezen. Ik benaderde haar van achter, ik vond het een prachtig beeld wat ik vast wilde leggen. Ik liep naar haar toe en vroeg of ik haar mocht fotograferen. Verbazing was in haar ogen te zien, zij vond het prima, voelde zich vereerd. Ik vroeg of ik ook vanuit een ander perspectief foto’s mocht maken, haar ogen begonnen te glimmen en zij genoot zichtbaar van de aandacht. Ik maakte nog wat foto’s, met eentje die inmiddels een favoriete foto van mij is geworden. Wij raakten opnieuw aan de praat, zij vertelde mij dat er in geen 5 jaar foto’s van haar in de rolstoel waren gemaakt. Mensen wilden dat niet, schaamden zich of vonden het vervelend voor haar om haar ermee te confronteren. Ik heb de foto’s via whatsapp aan haar gestuurd. Zij bedankte mij met tranen in haar ogen en een lach. Ik schoot ook vol, wij keken elkaar aan, ik raakte haar arm even aan en bedankte haar. Vervolgens gingen wij onze eigen weg. Wat een mooie ontmoeting, ik geniet er nog steeds van. Dit noem ik pareltjes tijdens het reizen. Een mooiere afsluiting van de dag had ik mij niet kunnen wensen. Het was een kort verblijf in Bangkok, wel even zeer intens. Morgen vlieg ik naar Japan, eerst Osaka en vervolgens met de trein naar Kyoto, waar ik mij op verheug. So far so good. Blijf elkaar ont-moeten.